เข้าเรื่องเลยนะคะ คือ เราเป็นนร.ที่จัดว่าเรียนเก่งถึงเก่งมาก เพราะเคยได้รางวัลระดับประเทศมาหลายรางวัล
แต่การเรียนพิเศษก็ไม่ได้เยอะเท่าไหร่ถ้าเทียบกับคนอื่นๆ (ไม่ได้อวยตัวเอง)

รร.ที่เราเรียนพิเศษเป็นโรงเรียนธรรมดา ซึ่งเราก็มีความสุขดี เป็นปกติ
จนกระทั่งวันหนึ่ง ผอ.ที่รร.พิเศษ ได้เรียกเราเข้าพบ เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวแย่ๆของเราที่น่าใจหาย
(อันนี้เรายอมรับผิดนะ) เค้าพาเราเข้าไปในห้องสี่เหลี่ยมที่มืดๆโล่งๆ มีแค่สองคน หลังจากนั้นเค้าก็นั่งจ้องหน้าเราแบบขตาแล้วพูดประมาณว่า เค้าผิดหวังในตัวเรานะ ถ้าเป็นคนอื่นเค้าคงแจ้งผู้ปกครองไปแล้วแต่นี่เห็นว่าเราเป็นเด็กที่เหมือนลูกรักของเค้า
เค้าเลยไม่บอก เค้าผิดหวังในตัวเรามากจริงๆ
มันอาจจะดูไม่มีอะไร แต่สำหรับเราแล้ว มันน่ากลัวมากๆเลยจริงๆ      
เมื่อออกไปจากห้องแล้ว เราวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วร้องไห้แบบจะเป็นจะตาย เพราะเราเองก็ไม่เคยถูกครูดุเรื่องแรงๆมาก่อนแบบนี้ในชีวิต ร้องไห้ประมาณ 2 ชม.แบบหยุดไม่ได้เลย
พอคนอื่นถาม เราก็ไม่พูดอะไรเลย นอกจากคำว่าขอโทษๆๆๆ คือมันเฟลมากๆอ่ะ มันเสียใจ เสียใจที่ตัวเองทำให้คนอื่นผิดหวัง

เราร้องไห้จนรู้สึกหายใจไม่ออก แบบมันแน่นหน้าอก มารุ้ทีหลังว่านี่คืออาการ Hypervane ซึ่งเกิดจากความเครียด
.
.
.
หลังจากวันนั้น เราก็ไม่กล้าเจอหน้าครูอีกเลย มันหวาดระแวงไปทุกอย่าง แบบว่ากลัว กลัว กลัว กลัว กลัวจนผ่านมาเกือบปีแล้วก็ยังไม่หายกลัวเลย
.
.
.
เรากลายเป็นคนที่เครียดง่าย (ซึ่งแต่เดิมก็เป็นอยู่แล้ว) ชอบกดดันตัวเอง พอเราได้น้อยลงคะแนนนึงก็เครียดแบบจะเป็นจะตาย เราจะรู้สึกว่า ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไมเราถึงได้น้อย เรามันแย่ แย่ แย่ แย่ แย่ แย่ แย่
.
.
.
พูดถึงครอบครัวของเรา พ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยจะใส่ใจเราเท่าไหร่ เวลาท่านโมโหก็จะชอบด่าเราว่า แกเกิดมาทำไม แกมันโง่ จนมีครั้งนีงเราล็อกห้องไปอยู่คนเดียว พอถือเข็มขัดตามมา แล้วบอกว่า ออกมาให้ตีดีๆ ตอนนั้นเราเหมือนเป็นบ้า เรากรี๊ดแล้วพูดว่า อย่าฆ่าหนูๆๆๆๆๆๆ
ครอบครัวเหมือนจะเป็นจุดอ่อนนึงของเรา เพราะเรารู้สึกแย่กับพ่อกับแม่ และถ้าเลี่ยงได้ก็จะเลี่ยง

ส่วนเรื่องเพื่อนก็...แย่




อาการโดยรวมของเราคือ มองโลกในแง่ร้าย คิดว่าตัวเองแย่ ไร้ค่า เคยพยายามฆ่าตัวตาย เศร้า หดหู่ เหม่อลอย สติหลุด ชอบทำร้ายตัวเอง กดดันตัวเอง นอนไม่หลับเลย แต่ยังกินอาหารได้ปกติ ยังคุยกับคนอื่นได้ปกติ กลัวการเจอหน้าคนอื่น

กลัวการถ่ายรูป กลัวสายตาคนอื่นที่มองมา กลัวว่าเค้าจะวิพากษ์วิจารณ์เรา เค้าจะผิดหวังในตัวเรา กลัวการอยู่ร่วมกับคนอื่น กลัว เครียดไปหมด

เราเป็นอะไรคะ ควรพบจิตแพทย์ดีมั้ย?



เรารู้สึกแย่มากๆ