คือช่วงนี้เราร้องไหกับเรื่องพวกนี้บ่อยมากกกกกกกกกกกกกกกกก
เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นเมื่อปีที่เเล้วหลังจากที่เราไปเเข่งวงโยที่ญี่ปุ่นเสร็จ(ตั้งเเต่12ตุลาปีที่เเล้ว) พ่อกับแม่เริ่มเปลี่ยนไปจนเราบอกไม่ถูก เมื่อก่อนเรารักพวกเค้ามาก แต่ตอนนี้กลับไม่รู้สึกอะไรเลยเเละไม่สามารถแสดงออกมาได้ด้วย ตั้งแต่วันนั้นเรารู้ดีว่าเราเองก็ผิด เราผิดตรงที่เราอารมณ์ร้อนง่ายมากกกกมาตั้งเเต่เด็ก แต่เหมือนเเม่ไม่รู้หรือจำไม่ได้อันนี้เราก็ไม่รู้ แต่ทุกครั้งที่เราทำผิดเค้าจะด่าเราแบบไม่สนใจความรู้สึดเราเลยเเม้แต่ครั้งเดี่ยว เราเจ็บปวดกับความรู้สึกพวกนี้มาก มากจนอยากฆ่าตัวตายมาก เราพยายามเอามีดกีดนิ้วตัวเอวซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ก็กีดไม่เข้าเลยสักครั้ง แต่เราก็ระบายโดยพูดทุกสิ่งกับพระพุทธรูปในห้องพระตลอดได้เเต่ขอให้เราตายตลอด เค้าชอบบอกว่า ถ้าเค้าไปได้มันจะดีมาก เเต่ตอนนั้นความรู้สึกเราบอกว่าถ้าหนูไป(จากโลก)ได้หนูจะไปและไม่กลับมาอีกมันคงจะทำให้แม่ดีใจมาก แต่ก็ได้เเค่คิด พอเราลองคิดดูดีดีว่าเรารักพวกเค้าม้ย เราตอบได้เลยว่า รัก แต่เราแค่ไม่รู้สึกถึงมันเลยเหมิอนความรู้สึกนี้ถูกปิดไปแล้วแสดงหรือพูดก็ทำไม่ได้(เราเองเป็นคนขี้อายอยู่แล้ว)เราได้เเค่พูดกับตัวเองว่ารักเค้า เราเป็นห่วงเค้าแบบห่างๆแทนละกัน และเราก็รูว่าพ่อกับแม่เรารักพี่สาวของเรามากกว่าเวลาที่พี่ทำผิดแม่ไม่ค่อยด่าพี่เเต่เค้าจะโยงเรื่องที่พี่ทำผิดมาเป็นเรื่องของเราเสมอเเล้วเค้าก็จะด่าเราคนเดียว เวลาโดนตีพี่สาวเราก็จะผลักเราเพื่อให้เราคนตีคนเดี่ยวโดยที่พี่ไม่โดนเลยและไม่ใช่แค่ในครอบครัว ญาติ เพื่อนก็ด้วย เราเป็นคนขี้แกล้ง(แบบผช.ที่ชอลแกล้งกัน) อาจเป็นคนไม่มีเหตุบ้าง นกสองหัวบ้าง(เราเจองทุกที่ตั้งเเต่เด็กจนโต) แต่เราก็พยายยามปลอบตัวเองมา มีสุข ต้องมีทุก มีดี ต้องมีนินทา


ปล.ตอนนี้สับสนกับความรุ้สึกนี้มากกลัวว่าขอโทษแล้วมันจะเป็นเหมือนเดิมและเค้าก็ไม่รับคำขอโทษจากเรา
(เราอธิบายเพื่อให้เค้าใจเราว่าที่มาของความรู้สึกนี้)