วันๆหนึ่งผมจะฟังเพลงเยอะมาก เพราะโรงงานของผมคึกคักครึกครื้น
โดยเนื้อแท้แล้วผมชอบเพลงช้า เพลงเศร้า
เพราะว่ามันเป็นความจริงของชีวิต มีรักก็มีจาก มีพรากให้เสียใจ
รู้สึกได้ว่ามันเป็นจริง มากกว่าเพลงที่เพ้อ ฉันรักเธอ เธอรักฉัน เรารักกันไม่มีวันสลายยยยยย

วันนี้มีเพลงมาฝากชาวปุถุชนผู้หนาแน่นไปด้วยกิเลส ผู้ไม่ยอมไปนิพพาน
เหล่ๆมองบ้างพอให้รู้ว่า เฮ้ย... นี่ชาวพุทธนะ
แต่ยังไม่ไปหรอก อ้างอะไรไปเรื่อย
ตั้งอธิษฐานจิตไปนิพพานเหมือนกัน แต่ไปนิพพานแบบใช้เวลาตลอดกาลนานเทอญ
ก็ไม่มีอะไรมาก รักขันธ์ ๕ มาก ยังอยากสนุกสนานขบขันกับมันต่อไป
แม้ว่ารักมันแล้ว ใจจะไม่เป็นสุข โง่ก็ยอม โง่ก็ยอม


การจะนิพพาน มันสำคัญตรงตัดสินใจนี่แหละ
การจะดูว่าเราตัดสินใจได้แค่ไหน นั้นดูยังไง...?
ผมดูจากว่า เราตัดสิ่งที่ขวางทางพระนิพพานได้มากน้อยแค่ไหน
มือยั้งเอื้อมไปหยิบสิ่งที่เราไม่ได้เป็นเจ้าของหรือเปล่า
ใจยังเพ้อถึงหญิงที่ไม่ใช่คู่ครองของเรามั้ย
ยังคิดว่าสมาธิไม่มีความหมาย มีข้ออ้างให้ยุ่งเสมอจนไม่มีเวลาภาวนาหรือเปล่า
ตัดสินใจไม่ได้ ก็อยู่กับขันธ์ ๕ ต่อไป
... แต่ใจมันรักเธอ ก็เลยไม่ยอมตัดใจ
ไม่ปล่อยให้ไป ยังยื้อเธอไว้อย่างนั้น
เมื่อเธอไม่รักกัน ก็เลยต้องการจะไป
ทิ้งให้ใครต้องนอนปวดใจให้ตายทั้งเป็น

ขันธ์ ๕ มันวูบๆวาบๆอย่างนี้แหละ สนุกดีมั้ยละ