ต้องบอกก่อนนะคะว่าเราเป็นคนธรรมดาถึงยากจน แต่ก็ไม่ถึงกับยาจกหรอกนะ อาศัยว่าตั้งใจเรียนตั้งใจหางานทำงานส่งตัวเองเรียนจนจบได้ ดูแลตัวเองและพ่อแม่ได้ ชีวิตก็สงบสุขดีค่ะลุ่มๆดอนๆตามอัตภาพไม่เลวร้ายแต่ก้ไม่ได้ดีที่สุด ส่วนญาติคนที่อิจฉาเราเป้นลูกพี่ลูกน้อง มีศักเป้นพี่เรานะ เขาก็เใช้ชีวิตเรียบร้ายจนเรียนไม่จบค่ะ ออกแนวติดเที่ยวนิดๆ ดื้อเงียบหน่อยๆ ก็หนีออกจากบ้านไปหยำเปไปตามวิถีของเขาล่ะเนาะ  บางทีก็แอบคิดนะนึกว่ามันตายจากโลกนี้ไปละ เพราะไม่เคยแวะเวียนมาให้พบเจอเลยค่ะ จนหลายปีให้หลัง เธอก็คงกลับตัวได้มั้ง กลับมาอยู่บ้านยึดอาชีพแม่ค้าเลี้ยงตัวมาจนทุกวันนี้ จนซื้อรถและซ่อมบ้านได้ ใช้คำว่าซ่อมนะคะ ไม่ได้สร้างใหม่ แต่ระหว่างนี้เราก็ยังเรียนอยู่ค่ะ เพราะเราเด็กกว่าเขาหลายปีอายุห่างกันตั้งเกือบรอบ แล้วเขาก็ใช้ชีวิตแบบนั้นไปตามความรู้สึกที่ว่า ฉันก็มาไกลแล้วล่ะ เท่านี้ก็ดีเกินพอ
   แต่จังหวะชีวิตคนเรามันไม่เหมือนกัน เราก็เรียนจบและได้งานทำ แต่ก็แค่ประคองตัวนะ ยังจุนเจือใครไม่ได้หรอก อยู่มาวันนึงชีวิตเราจับช่องทางได้ถูก      มีงานมีเงินมากพอที่จะดูแลครอบครัวได้ สร้างบ้านให้พ่อให้แม่ได้ เราก็สร้างบ้านใหม่ให้พ่อแม่เราค่ะ แล้วอีกอย่างเรามีแฟนดีด้วยแหละ ขยันมาก หาเงินเก่งแล้วก็ช่วยเหลือครอบครัวเราทุกอย่างเลย จริงๆเงินที่สรา้งบ้านเราก็ช่วยกันหาแหละนะ ไม่ใช่เงินเราคนเดียวค่ะ
  เราก็ไม่รุ้นะว่าเราไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจ ทั้งๆที่เราก้ดูแลตัวเราเอง ไม่เคยไปเอ่ยปากรบกวนเขาเลยสักครั้งค่ะ พอเขาเห็นเราทำบ้านใหม่ทั้งหลัง ซื้อรถได้หรูกว่าที่เขามี แต้ก็เป็นรถมือสองเหมือนกันนะไม่ใช่ป้ายแดงซะด้วยซ้ำ
   ทุกวันนี้ญาติคนนี้เราก็ได้คุยกันค่ะ รู้สึกเหมือนเขาไม่นับญาติกับเรายังไงก็ไม่รุ้ ทักก็ไม่พูดไหว้ก็ไม่รับ เราก็อยู่ของเราเฉยๆแหละค่ะ ไม่ได้สนใจล่ะ แต่แค่ยังงๆว่าเราทำอะไรผิดเท่านั้นเอง เขาถึงต้องมาทำกิริยาแบบนี้ ถามความห็นเพื่อนค่ะว่าฉันทำถูกมั้ยกับการอยู่เฉยๆ หรือเราควรตอบโต้อะไรไปบ้าง จะได้หายข้องใจค่ะ ....