ครอบครัวเราเป็นครอบครัวทำไร่ พ่อแม่ไม่ได้เรียนหนังสือ ตั้งแต่เด็กจนโตเรารับรู้ถึงความลำบากของครอบครัวมาตลอด ชีวิตที่พ่อแม่อยู่แต่ไร่ไม่มีสังคม ไม่มีโอกาสได้ใช้เงินให้มีความสุข ยามเดือดร้อนไม่เคยไปขอความช่วยเหลือเรื่องเงินจากใครเลย
พ่อแม่เราเป็นคนใจดี แม่เราเป็นคนขี้สงสาร ใจดีใจอ่อน เป็นคนหัวอ่อนว่าคนไม่เป็น
   
   เมื่อหลายสิบปีก่อนครอบครัวเราได้ย้ายเข้าเมืองไปประกอบอาชีพใหม่ ซึ่งทำเงินได้ดีแต่ก็ต้องแลกมาด้วยสุขภาพเช่นกัน พ่อแม่ทำงานหนักเก็บเงินส่งลูกๆเรียน การย้ายเข้าเมืองในครั้งนั้นบวกกับเราโตขึ้นมันทำให้เรารับรู้พฤติกรรมของป้าคนนี้ชัดเจน เริ่มมีการหยิบยืมเงิน บางทีแม่แอบให้แล้วมาบอกเราทีหลังซึ่งแม่แอบให้หลายครั้งมาก ขี้ขโมยด้วย เขาไปทำงานอยู่ที่ไหนก็ไปสร้างหนี้ที่นั่น หนี้แต่ละครั้งก็หลักล้าน ยายต้องขายที่ใช้หนี้ให้ สมบัติตัวเองก็ขายใช้หนี้หมดแล้ว หนี้เก่าหมดหนี้ใหม่มา ไปยืมคนรู้จัก ไปกู้นอกระบบ ไม่เคยบอกใคร พอไม่มีเงินไปใช้เขาก็มาเดือดร้อนญาติพี่น้องและเรา สัญญากันไว้ว่าจะทำตัวใหม่ ศึกสงบไปสักพักได้ข่าวจากญาติเอาอีกแล้ว เราเบื่อมากไม่รู้จะทำอย่างไร เคยว่าไปชุดใหญ่ก็ร้องห่มร้องไห้ เราเคยลั่นวาจาไว้ว่า ต่อไปนี้อย่ามาหยิบยืมเงินจากพ่อแม่เราอีก  ปัจจุบันพ่อแม่กลับไปอยู่ไร่เหมือนเดิมแล้ว มีแต่เงินเก็บเล็กน้อยไว้ใช้จ่าย ค่าเช่าที่รายปีและรายได้จากไร่ไว้พอกิน เราก็ให้เงินก้อนเป็นรายปี  แต่ละอาทิตย์ก็จะซื้อของใช้ของกินไปให้ 

    ตอนนี้รู้สึกหัวร้อนมาก แม่บอกมาว่าเขามายืมเงินไปอีก  ได้ยินคำนั้นคือ จะทำอย่างไรกับคนๆนี้ดี เราแค่หวังว่าปัจจุบันอยากให้พ่อแม่เราสบายใช้เงินแบบมีความสุข แต่กับต้องมาคอยจุนเจือช่วยเหลือให้กับคนที่เรียกว่าพี่สาวแม่งั้นหรอ คนที่ทำผิดหลายๆครั้งแล้วไม่สำนึกไม่ปรับปรุงตัว เขาทำงานกับมีแฟนนะแต่ไม่พอกิน  มองที่นิ้วมือแม่แล้วอยากร้องไห้มือที่ทำงานลำบากกว่าคนอื่นมาทั้งชีวิต กลับต้องคอยมาช่วยเหลือคนที่ให้แล้วไม่รู้จักพอ  กับญาติคนอื่นซื้อของให้กัน ให้เงินกันบ้างเราก็ไม่เคยติดขัดอะไรนะ คนที่เหมาะสมกับความช่วยเหลือเกื้อกูลกันเขาก็สมควรได้รับ แต่กับคนนี้เราไม่โอเคเลย มีแต่จะมาเอาของแม่อยู่ตลอดเวลา แล้วแม่เราก็ใจดีเห็นถึงความเป็นพี่น้อง 

   เราผิดไหมที่เรารู้สึกเกลียดเขามากทั้งที่เป็นเรื่องของผู้ใหญ่เขา บางครั้งไปเจอหน้าเราอยากเลี่ยงจากคนๆนี้ไปให้ไกลๆ ความรู้สึกที่เคารพมันไม่เหลือแล้ว (เมื่อก่อนเราเคยทะเลาะกับเขา) พอดีกันแล้วเวลาจะมาให้ช่วยชอบมาบอกว่าเราเป็นหลานรัก คือ.... คำพูดก็เชื่อไม่ได้แล้ว 

    เคยมีคนสอนเราว่าเป็นพี่น้องต้องช่วยเหลือกัน ไม่มีใครหวังดีเท่ากับญาติพี่น้องอีกแล้ว เราอยากจะเถียงใจจะขาด คำสอนนี้มันใช้ได้กับบางครอบครัวเท่านั้นแหละ " คนใกล้ตัวนี่แหละร้ายที่สุด " 

     
 ในฐานะเราเป็นลูกเราควรทำอย่างไรดีคะ