หย่าร้างกันมาประมาณ 2 ปีแล้ว หลังจากนั้นก็มีแฟนใหม่คนนึง แต่สุดท้ายก็เลิกรากันค่ะ ทุกๆ วันของเรายังนึกถึงและคิดถึงเค้าเสมอ เรายังติดต่อกันตลอดผ่านไลน์ โทรบ้าง เจอกันนานๆที ทุกวันนี้มีความห่วงใยกัน เราสองคนยังจำเรื่องราวต่างๆของกันและกันได้ดี

เค้ายังไม่มีคนใหม่ สนุกกับชีวิตโสดช่วงใกล้30 เราก็สนุกกับงาน มีงานดี เงินดี แต่พอกลับบ้านมา ชีวิตมันว่างเปล่าเหลือเกิน เวลาเหงาได้แต่นอนกอดหมอนแน่นๆแล้วคิดนู่นนี่ให้หลับไป บางครั้งเหนื่อยก็อยากกอดใครสักคนเหมือนเคย คิดถึงกลิ่นน้ำหอม คิดถึงสัมผัสเวลากอด คิดถึงเสียงที่คุ้นหู เราพยายามเริ่มต้นใหม่แล้ว แต่สุดท้ายก็คิดถึงเค้า โลกของเรามันมีแต่เค้ามาเสมอ ชีวิตส่วนตัวเราอยู่ในขั้นดีทุกอย่าง แต่เรารู้สึกเหมือนขาดอะไรไป

ทุกครั้งที่ภาพตอนเราเก็บของย้ายออกมาจากบ้านเค้าขึ้นมาในหัวทีไร น้ำตามันเอ่อล้นออกมาแบบไม่รู้ตัว มันเป็นความเจ็บปวดที่เปรียบเทียบไม่ได้

เรายังรักเค้าอยู่ ถึงรู้ว่าไม่มีวันกลับมาเป็นสามีภรรยากันแบบเดิมได้อีก แต่ทุกครั้งที่เรามีปัญหา แม้วันนี้สถานะจะเป็นเพียงเพื่อนเท่านั้น แต่เค้าเองก็ไม่เคยทอดทิ้งเรา พยายามอยู่คอยช่วยแก้ปัญหา เต็มที่กับเราทุกครั้งเหมือนเดิม เป็นห่วงเราเสมอ

เราสองคนแยกทางกันเพราะเค้ารู้ว่าเค้าไม่ได้ต้องการมีชีวิตแบบทุกวันนี้ที่แต่งงานกะเรา เค้ายังอยากใช้ชีวิตอิสระ และเราไม่สามารถเป็นภรรยาที่ดีสำหรับเค้าได้ ความเจ็บปวดที่เราแบกรับมาและพยายามทำเหมือนโอเค วันนี้กลับพังไม่เป็นท่า

เราไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร พยายามตัดใจและคิดว่าเค้าเป็นเพื่อนเรา แต่ที่ผ่านมาเราไม่เคยทำได้เลย ยิ่งคิดจะลืมหรือพยายาม ความทรงจำระหว่างเราเหมือนยิ่งฝังลึกลงไปแน่นกว่าเดิม เราเริ่มเข้าใจมากขึ้นว่าสุดท้ายแล้ว เรารักและต้องการเค้าจริงๆ

แต่วันนี้มันสายเกินไปแล้วค่ะ เค้าไม่กลับมา และเราไม่สามารถเดินไปไหนได้ต่อเลย เรามีความคิดอยากไปทำงานไกลๆมาตลอด เปลี่ยนสังคม เปลี่ยนชีวิตประจำวัน ทำตัวเองให้ยุ่งๆ สุดท้ายเราเซ็นต์สัญญาไปทำงานที่ญี่ปุ่นปีนึง ไม่รู้ว่าจะทำให้อะไรดีขึ้นไหม เหมือนเดิมหรือแย่ลงกว่าเดิม จะไปทิศทางไหนก็ยังไม่รู้เลยจริงๆ

เราแค่อยากเลิกเป็นแบบนี้ อยากมีความสุข ไม่อยากเจ็บปวดเพราะความรักอีกแล้ว เราเจ็บปวดมากเหลือเกินกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้