ผมคบกับแฟนคนนี้ตั้งแต่เรียนจนถึงวัยทำงาน ผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะครับ จนถึงช่วงที่ผมต้องรับราชการที่หนึ่งซึ่งระยะทางไกลจากเขา 200 กว่าโล เขาเองขับรถไปกลับ มาหาผมเสมอ บางทีขับรถไปกลับ 400 กว่ากิโลเพื่อกินข้าวมื้อเดียวกับผมแล้วขับรถกลับไปทำงาน เป็นแบบนี้เกือบปีครับ และเขาดีกับเราทุกๆอย่าง เข้าใจเรา รับฟังเรา ไม่เคยปล่อยเราให้รู้สึกเหงา อยู่ข้างเราเสมอ จนเรามั่นใจครับ ว่าคนนี้แหละที่เราจะรักและสร้างครอบครัวกับเขาจนเมื่ออาทิตย์ก่อน ผมเห็นข้อความในไอจี (ปกติผมไม่ค้นโทรศัพท์เขาเลยครับ เพราะเขาทำดีกับผมจนผมไว้ใจมากๆ) ก็เป็นข้อความจากผู้ชายคนอื่นที่แอบคุยกัน แต่เขาลบไปเยอะมากเหลือบางส่วนใจความประมาณว่าโกหกผู้ชายคนนั้นว่ามาหาเพื่อน ยังไม่มีแฟนเลย ผมเจ็บมากครับ เขาก็ไม่ยอมรับซักที อ้างนั้นอ้างนี้จนผมบอกว่า ถ้าไม่มีอะไรกันจริงๆ ไม่คุยกันจริงๆ แค่ต่างฝ่ายต่างอัลฟอลกันได้ไหม แต่เขาก็บอกไม่ได้ อ้างว่าเป็นพี่น้องสนิทกัน ผมเลยตัดสินใจเลิกเลยครับ เพราะผมให้โอกาสเขาได้แลกกับการที่เขาต้องอัลฟอลคนนั้นเพื่อความสบายใจให้ผมแต่เขาไม่ทำ มันก็เท่ากับว่าเขาเลือกคนที่พึ่งรู้จักและเลือกจะตัดผมที่ผ่านอะไรกับเขามาตั้งเยอะ ผมคิดแค่ว่าบางทีผมไม่ต้องจับได้แบบหลักฐานมัดแน่น เห็นเขานอนกอดกันหรอกครับแค่การกระทำบางอย่างที่เปลี่ยนไป และการอัลฟอลเพื่อสร้างความสบายใจให้ผม เขายังเลือกที่จะไม่ทำ  แต่เขาก็เพ้อถึงผมทุกแอพลิเคชั่นนะครับ ยังมาง้อผมอยู่ แต่พอผมถามเรื่องเดิม อัลฟอลได้ไหม เขาก็บอกไม่ได้ แค่นี้ก็ชัดแล้วครับ ว่าคงคุยกันต่อและง้อผมไปด้วย เลยตัดสินใจลบเพื่อนเขาจากทุกแอพเลยครับ ผมเสียใจมาก จากที่คิดว่าจะขอเขาแต่งงาน แต่กลับเปลี่ยนแผนต้องมานั่งทำใจ ผมมาระบายเพราะตัดสินใจแล้วว่า ไม่กลับไปคบกันแล้วครับ แต่ผมเองเสียใจมากๆ กินไม่ได้นอนไม่หลับ ร้องไห้ตลอดเวลา คิดถึงเขาตลอด ส่องเขาตลอดเวลา ทั้งๆที่เราลบเพื่อนเขาแล้ว ไม่เห็นอะไรแล้ว แต่ก็ยังส่องตลอด ดีใจที่เขาส่งข้อความมาหาตลอด แต่ก็ไม่ได้ตอบครับ คิดแค่ว่าเจ็บแต่จบ มันจะเจ็บจนตายก็ให้มันรู้ไป แม้บางคืนเหมือนจะคุ้มคลั่งเลยครับ 55 หมายถึงมาก อยากคุยด้วยมาก ร้องไห้จนตัวสั่นเลยครับ แต่ก็ต้องทำใจให้ได้ ช่วยให้กำลังผมหน่อยนะครับ