สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา มีเรื่องขุ่นเคืองใจหน่อยๆ มาเล่าให้ฟัง เพื่อเป็นบทเรียนและประสบการณ์ค่ะ
เรื่องมันมีอยู่ว่า เราลงสมัครสอบแข่งขันเข้ารับการบรรจุเป็นข้าราชการครั้งแรก เราตั้งใจอ่านหนังสือมาก อ่านจริงๆจังๆมา 1 ปีกว่าๆ ลองข้อสอบหลายๆสนามที่ใกล้เคียงกัน รวมถึงลงคอร์สติวไป 2 รอบ เลิกงานก็รีบกินข้าวอาบน้ำแล้วก็อ่านหนังสือจนหลับ วันหยุดไม่ออกไปไหนถ้าไม่จำเป็นกลัวไม่ได้อ่านหนังสือ งด ละ เลิก อะไรที่ไร้สาระ เรียกว่าทุ่มเททุ่มทุนสุดตัวเลย
พอถึงวันสอบจริง เรากลับทำพลาดอย่างน่าเจ็บใจที่สุด โดยที่เราเลือกวิธีการฝนคำตอบด้วยการขีดติ๊กคำตอบจนครบทุกข้อก่อน แล้วค่อยวนกลับมาไล่ฝนให้เต็มช่อง ปรากฏว่า..เวลามันจวนตัวมาก ทำให้ฝนไม่ทันครบในเวลา (จริงๆก่อนหมดเวลา 30 นาที พอมีเวลาให้เลือกว่า จะกลับไปฝนข้อที่ได้คำตอบแล้วหรือจะทำข้อสอบวิชาที่ไม่ถนัดอีก 20 ข้อให้เสร็จ จะทำไรก่อนๆ เราก็ดันงี่เง่าไม่ฝน อะไรดลใจให้เลือกทำข้อสอบต่อจนครบก็ไม่รุ้ แทนที่จะทิ้งข้อไม่ถนัดนั้น)
หมดเวลาปุ๊บ กรรมการคุมสอบก็เก็บปั๊บ แบบว่ารวดเร็วมาก เราพยายามขอและชี้แจงเหตุผลต่างๆนาๆ ขอฝนให้เสร็จให้เต็มช่องเถอะค่ะ ไม่อย่างงั้นความเข้มมันไม่ได้ เครื่องไม่ตรวจแน่ๆ กรรมการเข้มมาก ไม่ให้แม้แต่เสี้ยวนาที เขาก็ดึงเก็บไปเลย เรานี่ถึงกับร้องไห้ตรงนั้น หนำซ้ำพอออกจากห้องสอบมาเจอบางห้องเขายังอยู่ในห้องกันค่ะ พอได้พูดคุยกับผู้เข้าสอบห้องอื่น ก็ปรากฏว่าบางห้องกรรมการก็ให้โอกาสตรวจความเรียนร้อย บางห้องก็ให้เวลารีบฝนให้ครบ บางห้องก็ให้โอกาสวนกลับมาเก็บเป็นคนสุดท้าย ได้ยินแบบนั้น ใจยิ่งสลาย......
ภาคบ่าย เราก็เข้าไปคุยกับกรรมการอีกครั้ง เขาไม่คุยด้วยค่ะ พอเราเริ่มพูดเขาก็เดินผ่านไปเลย ก็มีกรรมการอีกท่านมาคุย เราก็บอกว่ากระดาษคำตอบเรามีปัญหาแน่นอน ไม่ตรวจแน่นอน มันเป็นดุลพินิจของกรรมการรึป่าว เกี่ยวกับการให้โอกาสผู้เข้าสอบ แบบนี้มันก็เกิดความได้เปรียบเสียเปรียบกับผู้เข้าสอบ เราพยายามถามพยายามชี้แจง เขาก็บอกว่า ไม่ทันแล้ว ข้อสอบแพ็คแล้ว เราเลยถามว่ากองอำนวยการสอบอยู่ตึกไหนชั้นไหน เขาก็ไม่ตอบ บอกแค่ว่า ไม่ต้องไปหรอก ไม่ทันแล้ว
เรานี่โคตรเสียใจ พูดไปร้องไห้ไป ตอนนั้นแบบว่าไม่อายใครเลย คนก็เดินผ่านไปผ่านมา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ คือมีความรู้สึกว่าเราทำได้ แล้วมันรู้สึกเสียดายเวลาที่เราทุ่มเท เสียดายเงินที่ยอมอด เพื่อเป็นค่าติว เพื่อเป็นค่าหนังสือ เพื่อเป็นค่าสมัครค่าเดินทางไปลองข้อสอบหลายๆที่ที่ผ่านมา มันรู้สึกแย่มากๆๆๆๆๆๆจริงๆ นึกแล้วน้ำตาก็ยังจะไหล ท้อแท้ที่สุด ผลสอบออกแทบไม่ต้องลุ้น รู้คำตอบดีอยู่แล้ว
เหตุเกิดจากความผิดพลาดของตัวเอง บวกกับการมาเจอกรรมการคุมสอบใจดำเข้มงวดอีก บางคนว่าเราดราม่า อันนี้ยอมรับดราม่าจริง ผูกใจเจ็บจำกรรมการคนนั้นไม่ลืมแน่ๆ รุ้สึกประหนึ่งว่าโดนกระชากฝันไปจากมือ TT
สุดท้าย......สำหรับคนที่จะเข้าสอบใดๆก็แล้วแต่ การบริหารเวลาในการทำข้อสอบ เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด อย่าพลาดง่ายๆเหมือนเรา กลายเป็นบทเรียนครั้งยิ่งใหญ่ที่สุด เจ็บใจไม่หาย เอามาเล่าให้ฟังเฉยๆ
การสอบที่ต้องจดจำไปตลอดชีวิต TT
เรื่องมันมีอยู่ว่า เราลงสมัครสอบแข่งขันเข้ารับการบรรจุเป็นข้าราชการครั้งแรก เราตั้งใจอ่านหนังสือมาก อ่านจริงๆจังๆมา 1 ปีกว่าๆ ลองข้อสอบหลายๆสนามที่ใกล้เคียงกัน รวมถึงลงคอร์สติวไป 2 รอบ เลิกงานก็รีบกินข้าวอาบน้ำแล้วก็อ่านหนังสือจนหลับ วันหยุดไม่ออกไปไหนถ้าไม่จำเป็นกลัวไม่ได้อ่านหนังสือ งด ละ เลิก อะไรที่ไร้สาระ เรียกว่าทุ่มเททุ่มทุนสุดตัวเลย
พอถึงวันสอบจริง เรากลับทำพลาดอย่างน่าเจ็บใจที่สุด โดยที่เราเลือกวิธีการฝนคำตอบด้วยการขีดติ๊กคำตอบจนครบทุกข้อก่อน แล้วค่อยวนกลับมาไล่ฝนให้เต็มช่อง ปรากฏว่า..เวลามันจวนตัวมาก ทำให้ฝนไม่ทันครบในเวลา (จริงๆก่อนหมดเวลา 30 นาที พอมีเวลาให้เลือกว่า จะกลับไปฝนข้อที่ได้คำตอบแล้วหรือจะทำข้อสอบวิชาที่ไม่ถนัดอีก 20 ข้อให้เสร็จ จะทำไรก่อนๆ เราก็ดันงี่เง่าไม่ฝน อะไรดลใจให้เลือกทำข้อสอบต่อจนครบก็ไม่รุ้ แทนที่จะทิ้งข้อไม่ถนัดนั้น)
หมดเวลาปุ๊บ กรรมการคุมสอบก็เก็บปั๊บ แบบว่ารวดเร็วมาก เราพยายามขอและชี้แจงเหตุผลต่างๆนาๆ ขอฝนให้เสร็จให้เต็มช่องเถอะค่ะ ไม่อย่างงั้นความเข้มมันไม่ได้ เครื่องไม่ตรวจแน่ๆ กรรมการเข้มมาก ไม่ให้แม้แต่เสี้ยวนาที เขาก็ดึงเก็บไปเลย เรานี่ถึงกับร้องไห้ตรงนั้น หนำซ้ำพอออกจากห้องสอบมาเจอบางห้องเขายังอยู่ในห้องกันค่ะ พอได้พูดคุยกับผู้เข้าสอบห้องอื่น ก็ปรากฏว่าบางห้องกรรมการก็ให้โอกาสตรวจความเรียนร้อย บางห้องก็ให้เวลารีบฝนให้ครบ บางห้องก็ให้โอกาสวนกลับมาเก็บเป็นคนสุดท้าย ได้ยินแบบนั้น ใจยิ่งสลาย......
ภาคบ่าย เราก็เข้าไปคุยกับกรรมการอีกครั้ง เขาไม่คุยด้วยค่ะ พอเราเริ่มพูดเขาก็เดินผ่านไปเลย ก็มีกรรมการอีกท่านมาคุย เราก็บอกว่ากระดาษคำตอบเรามีปัญหาแน่นอน ไม่ตรวจแน่นอน มันเป็นดุลพินิจของกรรมการรึป่าว เกี่ยวกับการให้โอกาสผู้เข้าสอบ แบบนี้มันก็เกิดความได้เปรียบเสียเปรียบกับผู้เข้าสอบ เราพยายามถามพยายามชี้แจง เขาก็บอกว่า ไม่ทันแล้ว ข้อสอบแพ็คแล้ว เราเลยถามว่ากองอำนวยการสอบอยู่ตึกไหนชั้นไหน เขาก็ไม่ตอบ บอกแค่ว่า ไม่ต้องไปหรอก ไม่ทันแล้ว
เรานี่โคตรเสียใจ พูดไปร้องไห้ไป ตอนนั้นแบบว่าไม่อายใครเลย คนก็เดินผ่านไปผ่านมา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ คือมีความรู้สึกว่าเราทำได้ แล้วมันรู้สึกเสียดายเวลาที่เราทุ่มเท เสียดายเงินที่ยอมอด เพื่อเป็นค่าติว เพื่อเป็นค่าหนังสือ เพื่อเป็นค่าสมัครค่าเดินทางไปลองข้อสอบหลายๆที่ที่ผ่านมา มันรู้สึกแย่มากๆๆๆๆๆๆจริงๆ นึกแล้วน้ำตาก็ยังจะไหล ท้อแท้ที่สุด ผลสอบออกแทบไม่ต้องลุ้น รู้คำตอบดีอยู่แล้ว
เหตุเกิดจากความผิดพลาดของตัวเอง บวกกับการมาเจอกรรมการคุมสอบใจดำเข้มงวดอีก บางคนว่าเราดราม่า อันนี้ยอมรับดราม่าจริง ผูกใจเจ็บจำกรรมการคนนั้นไม่ลืมแน่ๆ รุ้สึกประหนึ่งว่าโดนกระชากฝันไปจากมือ TT
สุดท้าย......สำหรับคนที่จะเข้าสอบใดๆก็แล้วแต่ การบริหารเวลาในการทำข้อสอบ เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด อย่าพลาดง่ายๆเหมือนเรา กลายเป็นบทเรียนครั้งยิ่งใหญ่ที่สุด เจ็บใจไม่หาย เอามาเล่าให้ฟังเฉยๆ