ตอนนี้ดิฉันรู้สึกท้อแท้และสับสนมากเลยค่ะ

ย้อนไปเมื่อ 18 ปีที่แล้วฉันเรียนจบโรงเรียนมัธยมจากต่างจังหวัดและได้เข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ ฉันมั่นใจว่าฉันเป็นเด็กดี ไม่ทำตัวแย่ให้พ่อแม่ต้องผิดหวัง ฉันเรียนจบ ทำงานในบริษัทที่มีความมั่นคง เก็บเงินจนสามารถไปเรียนที่ต่างประเทศเพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์ และกลับมาทำงานที่กรถงเทพฯ อีกครั้ง เรื่องงานฉันตั้งใจทำงานเต็มที่ สดใส ร่าเริง ไม่เคยคิดร้ายต่อใคร ..

ตอนนี้ฉันรู้สึกเหงามากเลยค่ะ  คิดถึงพ่อกับแม่ ท่านแก่ชราขึ้นทุกวัน อยากกลับไปอยู่กับท่าน อยากกลับไปดูแลท่าน แต่ด้วยหน้าที่การงาน ฉันก็ยังสนุกกับมัน อีกใจนึงก็อยากทำงานต่อไป บางครั้งฉันก็รู้สึกสับสนว่าจะทำอย่างไรดี ฉันคิดถึงท่านมาก โทรหาท่านทุกวัน แต่ด้วยความที่ไม่กล้าแสดงออกกัน ฉันไม่เคยบอกรักท่าน ไม่เคยกอดท่านเวลาที่กลับบ้าน ทั้งที่ฉันก็โหยหามันตลอดเวลา

ฉันนอนร้องไห้เกือบทุกวัน คิดถึงท่าน อยากดูแล อยากพาไปเที่ยว อยากทำอาหารดีๆ ให้ทาน ฉันคิดถึงชีวิตวัยเด็กตลอดเวลาท่านดูแลฉันดีมาตลอด ฉันได้กินอาหารดีๆ เสื้อผ้าใหม่ๆ แต่ตอนนี้ฉันกลับไม่ได้ดูแลฉันเลย แต่ฉันก็อยากทำงานเก็บเงินเหมือนกัน ฉันรู้สึกสับสนไม่รู้จะทำอย่างไรกับชีวิตดี

ทุกวันนี้ฉันอยู่คนเดียว กลับมาบ้านก็ไม่มีใคร ทุกอย่างฉันก็ต้องเก็บไว้คนเดียว ทุกข์ สุข จนบางครั้งฉันกลัวเป็นโรคซึมเศร้ามาก แต่ฉันก็พยายามอดทนเพื่อคนที่ฉันรัก ฉันอ่อนแอไม่ได้ พ่อกับแม่คงไม่สบายใจ ถ้ารู้ว่าฉันรู้สึกแบบนี้ ฉันไม่อยากให้ท่านผิดหวังในตัวฉัน ฉันต้องเข้มแข็ง แต่บางครั้งฉันก็รู้สึกอ่อนแอเหลือเกินค่ะ แต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกนี้ไว้คนเดียว เพราะฉันเองไม่อยากอ่อนแอให้ใครเห็นหรือสงสาร ฉันพยายามทำงานฝีมือเล็กๆ น้อยๆ ในเวลาว่าง ทำขายราคาถูกๆ เพื่อให้คลายเหงา บางคนอาจจะดูถูกว่า ทำตั้งนานแต่ได้เงินน้อยนิด แต่ฉันไม่เคยดูถูกมันเลย แค่ฉันมีความสุขที่ได้ทำ คนที่ซื้อไปก็ชอบ มันก็คุ้มค่ะที่ฉันจะทำมัน

ฉันตัดสินใจอยู่นานว่าจะตั้งกระทู้ดีหรือไม่ ฉันจะโดนว่าหรือเปล่า อย่างน้อยก็ขอกำลังใจ หรือจะให้คำปรึกษาก็ได้นะคะ  

ขอบคุณค่ะ