มีลูกคนนึง อยู่กินด้วยกันมาสองปี ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกันตลอด ตอนท้องพ่อแม่ฝั่งสามียังไม่ทราบ มาทราบอีกทีตอนคลอดแล้ว รับรู้ข่าวว่าคลอดแล้ว ก็เอาเรากับลูกเข้าไปอยู่บ้านสามี แรกๆเข้าไปอยู่ช่วงเดือนแรกพวกเขาก็ตอนรับอย่างดีๆ หลังๆเริ่มผิดใจกันเรื่อยๆ เราพูดไรมากไม่ได้ เวลาที่พวกเขาพูดไร เราทำได้เพียง เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ สิทธิ์ในตัวลูก เราก็ยุ่งไม่ได้ เวลาเอาลูกเอาไปเที่ยวกับญาติฝั่งสามีเราก็ไม่เคยมีส่วนร่วม รู้สึกน้อยใจทุกครั้งที่พวกเขามองข้ามเราไป พวกเขาอายที่เราเรียนไม่จบ เผลอไปเที่ยวกับญาติละกลัวญาติถามว่าเราเรียนจบไรมา 😭 มันเป็นเรื่องน่าอายสำหรับพวกเขาที่มีลูกสะใภ้อย่างเรา เราทำทุกอย่างเพื่อให้พวกเขายอมรับ ยอมทำจริงๆทำแทนทุกหน้าที่จริงๆ ยกเว้นการเลี้ยงลูก คุณย่าจะเป็นคนเลี้ยงส่วนใหญ่ เพราะแบ่งหน้าที่กันสองคน จริงๆเราอยากเลี้ยงลูกของเรา แต่เขาให้เราเลี้ยงฟาร์มหมา(ทำธุรกิจฟาร์มยอร์คเชีย) เราจะทำทุกเช้า-เย็น *ทุกอย่างทีาเกี่ยวกับหมา งานบ้านก็เป็นหน้าที่ของเราค่ะ ช่วงนั้นฐานะค่อนข้างลำบากนะคะ อดมื้อกินมื้อ เราก็ยังอยากอยู่กับเขาเพราะสามีและลูก แต่ที่ถอยออกจากบ้านเพราะอยู่ไม่ได้ มองข้ามเราเกินไป แถมพวกเขาดูถูกพ่อแม่และน้องชายเราก็ไม่เว้น ตอนนี้เราออกจากบ้านเขามา4เดือนแล้วค่ะ สามีรู้สึกจะมีคนคุยเยอะ ค่อนข้างหน้าตาดี กำลังศึกษาเรียนสถาปัตย์อยู่ค่ะ เขาบอกเขาไม่คิดจะกลับมาหาเราแล้ว ลูก เราก็ไม่ได้คืน ไม่ได้เจอลูกมา4เดือนเช่นกันค่ะ ทำไมคนเรามันลืมง่ายจัง 😭 ที่ผ่านมาคนที่อยู่ข้างๆเขา คนที่คอยช่วยเขาทุกๆเรื่อง เขาคงเจอคนที่ดีกว่าเรา เรียนดีกว่าเรา