เราอยากจะระบายเฉยๆ ท้อมากๆเลยค่ะกับเรื่องสิวเนี่ย เราเป็นๆหายๆมาเกือบ5ปีแล้ว ยิ่งช่วงตั้งแต่ ม.ปลายเป็นต้นมายิ่งเรื้อรังเลย สภาพหน้าเราตอนนี้มันแย่มาก สิวเก่ายังไม่หายสิวใหม่ขึ้น ทำให้เป็นรอยดำแดงเยอะเลย เราอดไม่ได้จริงๆที่จะร้องไห้(ตอนนี้พิมพ์ไปน้ำตาซึมไป) เราบอกตรงๆว่ามันรู้สึกแย่มากเวลามีคนทักว่า หน้าเป็นไรอ่ะ,ทำไมสิวขึ้นเยอะจัง,จ้องหน้าเรา(คือรู้เลยว่าที่เค้ามองมันเพราะหน้าเราสิวเยอะ) หรือแม้กระทั่งมาถามขายครีม มันทำให้เราตั้งคำถามกับตัวเองว่า หน้าเรามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอวะ ? เรารักษาทุกทาง ตั้งแต่รักษาเอง ไปหาหมอ กินยา,ทา คือทำทุกวิธีเลยก็ว่าได้ แต่ก็หายแค่แป็บเดียว  มันเป็นสิวที่ไม่ใช่สิวแพ้สเตียรอยด์ หรือแพ้เครื่องสำอาง เพราะข้างหลังเราก็ขึ้นเหมือนกัน เคยถามแม่ว่าทำไมหนูสิวเยอะขนาดนี้ แม่ก็บอกว่าอาจเป็นเพราะกรรมพันธุ์จากพ่อ (แม่บอกว่าแต่ก่อนพ่อก็สิวเยอะเหมือนกัน) แล้วแม่ก็ทำได้แค่ให้กำลังใจ
            ทุกวันนี้เราไม่กล้าแม้แต่จะจ้องหน้าใครตรงๆเลย อายมาก จะไปไหนมาไหนก็ต้องใช้ผ้าปิดปาก ยิ่งใช้ยิ่งขึ้น แต่จะให้ทำไงได้ จะลงรองพื้นก็กลัวจะอักเสบ ปล่อยหน้าสดก็ทุเรศเกิน เอาตรงๆคือมันเป็นอุปสรรคต่อการใช้ชีวิตมาก ที่สำคัญเวลาเพื่อนมาพูดว่า"โอ้ยย สิวฉันขึ้นอ่ะดูดิ" เรานี่อยากจะชูนิ้วกลางให้มันรัวๆมาก มันอดหมั่นไส้ไม่ได้จริงๆ ทั้งที่มันหน้าใส สิวขึ้นเม็ดเดียวก็เวอร์ คือเข้าใจนะว่าเค้าก็บ่นเฉยๆ เพราะก็คงโมโหที่มันขึ้น แต่เค้าควรเห็นใจเราบ้างที่เราเป็นเยอะกว่าเค้ามาก มันไม่ควรมาพูดแบบนี้ต่อหน้าเราอ่ะ มันเหมือนคนที่บอกว่าสอบได้คะแนนน้อยทั้งที่มันได้เยอะกว่าเรา ขอร้องคนที่หน้าดีๆนะ อย่าทำแบบนี้เลย คนเป็นสิวมันเสียใจนะ เราแค่อยากระบายเฉยๆ มันอัดอั้นตันใจ มันเป็นเรื่องที่พูดได้เต็มปากว่า คนไม่เป็นไม่มีทางรู้หรอก เราอยากได้กำลังใจนะคะ ไม่ได้อยากดราม่า ใครจะดราม่าเชิญออกไปค่ะ มันเป็นสิ่งที่เราอึดอัดอยากบอกให้โลกได้รับรู้จริงๆ ขอบคุณที่รับฟังค่ะ