เป็นครั้งแรกที่เขียนถึงชิวิตของตัวเอง รู้สึกอยากจะระบายออกมา เป็นสิวตั้งแต่อายุ12 ทั้งที่ประจำเดือนก็ยังไม่มี แต่ตอนนั้นยังเด็กไม่รู้วิธีรักษา วิธีป้องกัน เป็นสิวมาตลอด พอกำลังจะจบ ม3 พ่อซึ่งเป็นเสาหลักของครอบครัวก็เสียด้วยโรคมะเร็ง แม่ต้องทำงานคนเดียว ความฝันที่จะเรียนต่อจบสิ้น พอเครียดมากๆสิวก็มีเยอะขึ้น พออายุ20 ก็ต้องไปหางานทำแถวสมุทรปรากา ทำงานโรงงานขลุกอยู่กับสารตะกั่ว ไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองแพ้สารตะกั่ว ตอนนั้นคือช่วงที่เลวร้ายที่สุด สิวอักเสบเต็มหน้า เม็ดละ2-3หัว ทรมานมาก นอนตะแคงไม่ได้เลย แต่ก็ทนทำถึงสามเดือน ทำไมไม่ไปหาหมอ ทำไมไม่ไปรักษาหรอ เพราะมีเงินไม่พอที่จะรักษาให้หายได้ ออกจากงานกลับบ้าน ก็ดูเหมือนจะดีขึ้น แต่มันไม่เหมือนเดิมแล้ว แพ้ทุกอย่าง แป้งเด็กยังแพ้เลยสิวอักเสบขึ้นตลอด หลุมสิว แผลเป็น รูขุมขนมาหมด ถึงตอนนี้อายุ28แล้วก็ยังไม่หาย เข้าๆออกๆงานมาตลอด เพราะจิตใจออ่อนแอเกินไป ความอายเวลามีคนมาจ้องมอง ถามเรื่องหน้า พูดกระแนะกระแหน ว่าหน้าปุบ้างล่ะ หน้าอุกาบาตบ้างล่ะ หน้าดวงจันทร์บ้างล่ะ หน้าถนนรุกรังบ้างล่ะ เจ็บปวดทุกครั้งที่ต้องนึกถึงคำพวกนี้ น้ำตาตกใน นอนร้องไห้ทุกวัน ท้อมากเคยคิดจะฆ่าตัวตาย ภาวนาให้มีโครงการรักษาสิวฟรีเพื่อคนจนบ้าง ตอนนี้ก็กลับมาอยู่บ้าน ไม่ออกไปใหน ไม่อยากเจอหน้าใคร เพื่อนเก่าสมัยเรียนก็ไม่กล้าที่จะเจอ จนตอนนี้คิดว่าตัวเองต้องเป็นโรคซึมเศร้าแล้ว ร้องไห้ทุกครั้งที่ส่องกระจก คนไม่เคยเป็นสิวหน้าเละจะไม่มีวันเข้าใจหรอกว่าความรู้สึกมันทุกข์ใจแค่ไหน อยากหาย ถึงจะไม่สวยแต่ก็อยากมีผิวปกติเหมือนคนอื่นบ้าง อยากรู้ว่าชีวิตที่ไม่มีสิวมันเป็นยังไง การมีผิวดีมันจะรู้สึกดีขนาดไหน เหนื่อยแล้วที่จะต้องจมอยู่กับชีวิตที่มีแต่สิว พูดกับใครไม่ได้ก็อาศัยระบายกับโลกอินเตอร์เน็ตแล้วกัน