สวัสดี เราอยาระบายบางอย่างเป็นเรื่องที่ค้างคาใจเรามากๆ เราเป็นคนเฮฮา ยิ้มง่าย เราชอบไปโรงเรียนนะ แต่ว่าไม่ได้ไปเพราะชอบเรียนหรอก ไปแก้เบื่อต่างหาก จุดเริ่มต้นมันอยู่ตรงนี้ .. ตรงหน้าเรานี่ เราเป็นสิวค่อนข้างเยอะ ตอนแรกก็คิดแหละว่าแค่เป็นสิวเอง ปล่อยไว้เดี๋ยวก็หายเองแหละ หลังจากนั้นเลยโดนเพื่อนล้อ เพื่อนแขวะสารพัด เช่น สิวก็เยอะ หัวก็ฟู สวยก็ไม่สวย , สิวเยอะจังล่ะ .
     อืม .. พูดอย่างกับไม่เคยเป็นสิวกันเลยนะ เราก็ไม่ค่อยโอเคหรอก แต่ทำไงได้ล่ะ เราก็สิวเยอะจริงๆนั่นแหละ แต่หัวเราไม่ได้ฟูขนาดนั้นนะ ผมเราหยิกไงเวลามัดผมมันเลยดูฟูนิดหน่อยเอง เราก็อดทนเก็บไว้ในใจ ไม่บอกใคร จนวันนึงเราเริ่มทนไม่ไหว แล้วร้องไห้ออกมา... คนที่เราบอกทุกอย่างเล่าให้ฟังทุกอย่างก็คือแม่นั่นเอง แม่บอกกับเราว่าก็แค่เป็นสิวเอง รักษาเดี๋ยวก็หาย ไม่ต้องไปสนใจคนพวกนั้น เราก็โอเคค่ะ พยายามไม่สนใจเรื่อยมา เอาหูฟังใส่หูแล้วเปิดเพลงดังๆเพื่อที่จะไม่ได้ยิน เดินหนีไปที่อื่น แต่สุดท้ายหูเราก็ยังไปได้ยินอยู่ดี .. เรารู้สึกแย่มากๆเลย ไม่มีอารมที่จะเฮฮากับเพื่อนเลยค่ะ เรานั่งเงียบแล้วใส่หูฟังตลอด จนตอนนี้เป็นคนติดหูฟังไปแล้ว บางทีไม่ได้ฟังอะไรก็ใส่ไว้อย่างนั้นแหละ จะได้ไม่ต้องมีคนมายุ่งกับเรา แต่เราก็ยังได้ยินคำพวกนั้นเรื่อยมา ไม่ว่าจะเป็นทั้งเพื่อนในห้องหรือคนอื่นก็ตาม บางทีก็ทักกันแบบนี้ ทำไมสิวเยอะจัง , อ้าวว่าไงสิว ยังไม่หายเป็นสิวอีกหรอ.
     เออ อยากพูดไรก็พูดเลยแล้วกัน เราห้ามใครพูดไม่ได้อยู่แล้วนี่ บางคนอาจคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กและไร้สาระ แต่สำหรับบางคนรวมถึงเราแล้วเนี่ยมันไม่ใช่เรื่องเล็กเลยนะ แต่ละคำพูดของทุกคนที่พูดมามันทำลายความรู้สึกเราไปเท่าไหร่ เราเสียใจแค่ไหน เราไม่โอเคถึงขนาดที่ไม่อยากเจอใครอีกแล้วด้วยซ้ำ เรารู้ว่าเราเป็นสิวเยอะนะ เรารู้ตัวเองแหละ แต่ก็ไม่ควรจะมาพูดแบบนี้ไหมล่ะ จะซ้ำเติมกันไปถึงเมื่อไหร่ คิดว่าเราอยากเป็นนักหรอสิวเนี่ย มันไม่มีใครอยากเป็นกันทั้งนั้นแหละ เราขอเถอะเลิกซ้ำเติมเราสักที พวกแกอาจจะสนุกที่ได้แหย่เรา แขวะเรา แต่เราไม่สนุกด้วยเลยนะ ถึงหน้าเรามันจะไม่สวยจะสิวเยอะขนาดไหน แต่เราเป็นคนนะ เรามีความรู้สึก 😔