อดีตกาลหวานชื่นเริงรื่นร่า
ยินเสียงคำพร่ำหาคราห่างหาย
เฝ้าคำนึงถึงอยู่มิรู้คลาย
แต่บัดนี้กลับคล้ายกลายลืมเลือน

“หรือ”ฉันทำสิ่งใด?ให้เคืองขุ่น
ความเคยคุ้นอุ่นไอจึงไม่เหมือน-
วานวันที่คอยถามติดตามเตือน
หมั่นเยี่ยมเยือนหยอกเย้าเฝ้าดูแล

“หรือ”ฉันสิ้นความหมายในคุณค่า
ไร้ราคาสิ้นนวล ชวนแยแส
เป็นคนเหงาเศร้าสร้อยถูกลอยแพ
รอกระแสธาราพัดพาไป

“อดีตกาลหวานชื่นเริงรื่นร่า”
เหมือนแสงจันทร์เจิดจ้ากลางฟ้าใส
แต่..บัดนี้คลุมเครือไม่เหลือใคร
ต้องนอนหนาวทรวงใน.ใต้เงาจันทร์.....

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้กลอนนี้สุเขียนไว้ที่เฟซนานแล้ว ต้องขออภัยด้วยนะคะ ถ้าใครได้อ่านแล้ว
“สุนันท์ยา”