สวัสดีค่ะ (กระทู้นี้จะออกแนวระบายหน่อยนะคะ)อาจจะมีพิมพ์ผิดๆถูกๆบ้างนะคะพอดีพิมพ์ในมือถือ ขอโทษด้วยค่ะ

เกริ่นก่อนนะคะ ว่าส่วนตัว็เป็นคนคิดมากและขี้เเยหน่อยๆ เลยมักจะมีเรื่องเครียดตลอดเวลา ทุกเรื่องเลยค่ะไม่ว่าจะเรื่องเพื่อน เรื่องงาน เรื่องแฟนก็เช่นกัน เลยมักจะมีปัญหาต่างๆมาระบายให้เขาฟัง บ้างครั้ง(นานๆที)ที่เราจะร้องไห้ให้เขารู้ส่วนมากจะปิดไมค์ (เราไม่ค่อยได้เจอกีนเลยจะคอลหากันตลอด) เขาก็รู้นะคะว่าเราก็ผ่านเรื่องอะไรมาเยอะเขาก็เคยบอกว่าเราเข้มเเข็งเเล้วที่ผ่านมันมาได้  แต่เเล้วเวลาที่เราก้ยังคงมีเรื่องเพิ่มเครียดเพิ่มร้องไห้หนัก จนคุยอยู่เรื่องอะไรสักอย่างเเล้วเราบอกไม่ไหวจะร้อง เขาก็บอกให้หยุดให้เราเข้มเเข็ง ห้ามร้อง หลังจากนั้นเราก็พยายามค่ะ แต่บางเรื่องมันหนักจริงๆการร้องไห้มันก็เป็นการระบาย เราก็จะไม่บอกให้เขารู้เลย จนเขาคงึดไปแลเวว่าเราสบายดี เราไม่มีปัญหา แต่จริงๆคือมันเฟลมากๆเว้ย
จนตอนนี้มันกลายเป็นว่า เราอ่อนแอให้เขาเห็นเห็นเขารู้ไม่ได้ไปแล้ว  ละทีนี้จะเหลือใครละคะ เพื่อนก็มีมันใช่ เเต่บางทีมันก็ไม่ได้มีเวลาให้เสมอไป เราก็อยากระบายกับคนใกล้ชิดเราบ้าง แต่ในเมื่อเขาพูดมาขนาดนนี้ กลับกลายเป็นเราต้องมีเรื่องครียดแลเวเก็บไว้คนเดียวจัดการกับความรู้สึกคนเดียวแบบนี้หรอ เราไม่รู้ว่าเราแปลความหมายที่เขาสื่อถุกมั้ย แต่ที่เราอ่อนแอที่เราร้องก็เพราะไม่ไหว แล้วก็ไม่ได้เป้นเเบบนี้กับทุกคน บางทีมันอดกลั้นมาทั้งวันอยากปลดปล่อยอยากนะบายให้ใครสักคนฟังเเต่มันก้ไม่ได้แบบนี้หรอ? สิ่งที่เราคิดมันผิดรึป่าวคะ จะขี้เเยบ่อยก็กลัวเขาจะ
รำคาญและเบื่อ มีใครที่มีปัญหาแนวนี้หรือขอเเนะนำมาแชร์กันนะคะ