หลังจากที่ Free! พึ่งประกาศกำหนดออกอากาศ SS3 ในปีหน้า
วันนี้เราตัดส่วนหนึ่งของ Free! Light Novel ตอนที่ 8 ซึ่งพึ่งปล่อยมาให้อ่านกันค่ะ เป็นความคิดของมาโคโตะ
"ความทรงจำแรกสุกที่ผมมีคือภาพที่ฮารุยื่นมือมาให้ภายใต้แสงตะวันลับขอบฟ้า
ตอนที่ผมยังเด็ก มือที่ฮารุยื่นให้ผมตอนที่ผมล้มลงขณะเล่นอยู่บนกองทรายนั้นเป็นมือที่มั่นคงและเชื่อถือได้ “เป็นไรไหม?” ผมพยักหน้ารับที่กึ่งๆจะร้องให้ให้ฮารุไป แล้วผมก็พยายามยิ้มให้ฮารุพร้อมกับจับมือนั้นไว้เพื่อลุกขึ้นยืน
ความทรงจำวัยเด็กของมันค่อนข้างจะกระจัยกระจาย เหมือนจะไม่ประติดประต่อเท่าไหร่ ผมอาจจะมีเรื่องที่เก่ากว่านั้นก็ได้ แต่ในบรรดาความทรงจำเก่าๆแล้ว ภาพนี้มันจะผุดขึ้นมาในหัวตลอด
ผมจำไม่ได้ว่าพบฮารุครั้งแรกเมื่อไหร่ เขาอยู่เคียงข้างผมมาก่อนที่ผมจะรู้ตัวซะอีก เราอยู่โรงเรียนอนุบาลเดียวกัน เรียนประถมที่เดียวกัน ครอบครัวเราก็สนิทกันมากและมักสังสรรค์กันบ่อยๆ เราย่างเนื้อด้วยกัน ไปสวนสนุก ไปปีนเขา ไปเที่ยว เรายังสร้างฐานลับไว้ที่เชิงเขาหลังบ้าน ไปเล่นที่แม่น้ำ ปั่นจักรยานไปเมืองข้างๆเป็นครั้งแรก ตลอดช่วงเวลาเหล่านั้นฮารุอยู่เคียงข้างผมเสมอ
ฮารุรักการว่ายน้ำตั้งแต่เขายังเล็ก ฮารุชอบจะอยู่ในน้ำ ผมเลยคิดว่าฮารุคงจะมีความสุขถ้าผมชวนฮารุเข้าชมรมว่ายน้ำ ผมอยากเห็นหน้าใบหน้าของฮารุที่มีความสุข ยามที่ฮารุมีความสุข ผมก็มีความสุข ตอนแรกผมใช้ข้ออ้างนี้ในการว่ายน้ำ แต่พอเอาเข้าจริงๆ กลายเป็นว่าผมก็กลับชอบการว่ายน้ำขึ้นมา และเริ่มเข้าใจว่าทำไมฮารุถึงชอบที่จะอยู่ในน้ำ ผมอยากเห็นฮารุว่ายน้ำ ผมอยากว่ายน้ำกับฮารุ มันไร้ความหมายถ้าไม่ใช่กับฮารุ ผมเองก็สงใสเหมือนกัน ว่าตัวเองเริ่มคิดแบบนั้นกับฮารุเมื่อไหร่"
Free! ความคิดของมาโคโตะ (แปลจาก Novel ตอน 8 ต้อนรับ SS3)
วันนี้เราตัดส่วนหนึ่งของ Free! Light Novel ตอนที่ 8 ซึ่งพึ่งปล่อยมาให้อ่านกันค่ะ เป็นความคิดของมาโคโตะ
"ความทรงจำแรกสุกที่ผมมีคือภาพที่ฮารุยื่นมือมาให้ภายใต้แสงตะวันลับขอบฟ้า
ตอนที่ผมยังเด็ก มือที่ฮารุยื่นให้ผมตอนที่ผมล้มลงขณะเล่นอยู่บนกองทรายนั้นเป็นมือที่มั่นคงและเชื่อถือได้ “เป็นไรไหม?” ผมพยักหน้ารับที่กึ่งๆจะร้องให้ให้ฮารุไป แล้วผมก็พยายามยิ้มให้ฮารุพร้อมกับจับมือนั้นไว้เพื่อลุกขึ้นยืน
ความทรงจำวัยเด็กของมันค่อนข้างจะกระจัยกระจาย เหมือนจะไม่ประติดประต่อเท่าไหร่ ผมอาจจะมีเรื่องที่เก่ากว่านั้นก็ได้ แต่ในบรรดาความทรงจำเก่าๆแล้ว ภาพนี้มันจะผุดขึ้นมาในหัวตลอด
ผมจำไม่ได้ว่าพบฮารุครั้งแรกเมื่อไหร่ เขาอยู่เคียงข้างผมมาก่อนที่ผมจะรู้ตัวซะอีก เราอยู่โรงเรียนอนุบาลเดียวกัน เรียนประถมที่เดียวกัน ครอบครัวเราก็สนิทกันมากและมักสังสรรค์กันบ่อยๆ เราย่างเนื้อด้วยกัน ไปสวนสนุก ไปปีนเขา ไปเที่ยว เรายังสร้างฐานลับไว้ที่เชิงเขาหลังบ้าน ไปเล่นที่แม่น้ำ ปั่นจักรยานไปเมืองข้างๆเป็นครั้งแรก ตลอดช่วงเวลาเหล่านั้นฮารุอยู่เคียงข้างผมเสมอ
ฮารุรักการว่ายน้ำตั้งแต่เขายังเล็ก ฮารุชอบจะอยู่ในน้ำ ผมเลยคิดว่าฮารุคงจะมีความสุขถ้าผมชวนฮารุเข้าชมรมว่ายน้ำ ผมอยากเห็นหน้าใบหน้าของฮารุที่มีความสุข ยามที่ฮารุมีความสุข ผมก็มีความสุข ตอนแรกผมใช้ข้ออ้างนี้ในการว่ายน้ำ แต่พอเอาเข้าจริงๆ กลายเป็นว่าผมก็กลับชอบการว่ายน้ำขึ้นมา และเริ่มเข้าใจว่าทำไมฮารุถึงชอบที่จะอยู่ในน้ำ ผมอยากเห็นฮารุว่ายน้ำ ผมอยากว่ายน้ำกับฮารุ มันไร้ความหมายถ้าไม่ใช่กับฮารุ ผมเองก็สงใสเหมือนกัน ว่าตัวเองเริ่มคิดแบบนั้นกับฮารุเมื่อไหร่"