เราอาจจะเขียนงงๆนะ แต่เราอยากระบายมากๆ
คือเราเป็นนักศึกษา มาเรียนไกลบ้านมากๆ ปีแรกก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรแต่พอปีที่สองคือรู้สึกคิดถึงพ่อแม่ คิดถึงที่บ้านมากๆเพราะเราอยู่คนเดียว เราร้องไห้บ่อยมากๆ เราก็คิดเอาเองว่าเป็นเพราะเราอยากกลับบ้าน แต่ผ่านไปซักพักมันเริ่มไม่ใช่และเพราะร้องไห้บ่อยเกิน ร้องไห้กับทุกเรื่อง นอนๆเล่นโทรศัพท์อยู่ก็ร้องไห้ มันรู้สึกอยากร้องไห้มากๆ เรียนอยู่ก็อยากร้องไห้ มีใครมาพูดอะไรไม่ได้เลย รู้สึกเครียดมาก โดยส่วนตัวแต่ก่อนเป็นคนร่าเริงมาก ไม่เคยเครียดอะไรเลย ถึงเครียดก็มีวิธีแก้เครียดของตัวเอง ไม่เคยเครียดข้ามวัน แค่ดูเกาหลีก็หายเครียดแล้ว แต่ตอนนี้คือจัดการกับความเครียดตัวเองไม่ได้เลย อย่างเช่น เรียนวิชาภาษาอังกฤษแล้วทำงานผิด ก็เครียดมาก เครียดแบบทำไรไม่ได้เลย ร้องไห้อย่างเดียว แต่เราก็บอกตัวเองตลอดว่า ปัญหามันแค่นิดเดียวจะไปเครียดทำไม แต่ก่อนยเราทำได้ ตอนนี้ก็ต้องทำได้ จะไปยากอะไร คือเราไม่ได้มีปัญหาด้านการเรียนเลย เป็นคนเรียนดีคนนึงเลยแหละ แต่พอมาตอนนี้คือทุกอย่างเป็นปัญหาไปหมด เวลาไปเรียนก็จะรู้สึกเครียดจะอ้วก จนเราต้องวิ่งไปร้องไห้ที่ห้องนำ้ ตอนแรกก็คิดว่าเครียดแค่วิชาอิ้งวิชาเดียวแต่ปรากฎว่ามันเป็นกับทุกวิชา ตอนนั้นทำงานกลุ่มกันแล้วตกลงกันว่าเราจะเป็นคนทำงานอีกคนพรีเซ้น แต่วันจริงเพื่อนให้เราพรีเซ้นซึ้งมันทำให้เราเครียดมากจนร้องไห้ ทั้งที่แต่ก่อนเป็นคนพรีเซ้นตลอด เราเครียดจนรู้สึกว่าถ้าเราเป็นไรไปตอนนี้แล้วได้เข้ารพ.ก็จะไม่ต้องทำงาน คือมันไปขนาดนั้นเลยอ่ะ ทั้งที่มันเรื่องแค่นี้ เราแบบได้ยินใครพูดอะไรถึงงานต่างๆไม่ได้เลย แต่ก็บอกตัวเองตลอดว่างานมันง่ายมาก แค่ทำๆไปจะเครียดอะไร คือเราบอกตัวเองบ่อยมากว่ามันแค่นี้เอง จะเครียดทำไม แต่เราก็ร้องไห้ทุกวันจนทนไม่ไหว เลยโทรไปปรึกษาพี่ พี่เราก็งงมาก เพราะเราไม่เคบเป็นแบบนี้ พี่ก็บอกว่าให้ออกไปข้างนอกบ้าง อย่าอยู่แต่ห้อง เราก็ทำตาม ออกไปข้างนอกกลับห้องตอนมืด มันก็ได้ผลนะแต่พอกลับมาห้องมันก็เป็นเหมือนเดิมอ่ะ เราต้องโทรหาพี่ทุกวันเพื่อที่จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน แต่เราก็เกรงใจ เพราะเราก็ยังไม่หายเครียด เราก็ไม่กล้าบอกพี่อีก เพราะเราคิดว่ามันไร้สาราะ เราอยากจะไปหาหมอจิตแพทย์เพราะเรารู้สึกว่าเราไม่ปกติ แต่พอจะไปก็คิดว่าเรายังไม่เป็นขนาดนั้น ทุกวันนี้เราก็ยังร้องไห้บ่อยๆนะ มันเริ่มเป็นกับทุกเรื่องแล้วอ่ะ
เราไม่รู้จะทำยังไง เราเสิร์ชอาการเราในกูเกิ้ล มันก็บอกว่าเราอยู่ในภาวะเครียดหรือโรคซึมเศ้รา แต่เราก็ไม่รู้ว่าเครียดอะไร คือเครียดไปซะทุกเรื่องจนไม่รู้ เรื่องเล็กน้อยก็เครียดและเราก็ไม่ถึงขั้นอยากฆ่าตัวตาย เรารู้สึกว่าเราควรไปพบจิตแพทย์นะ เรามีแพลนว่าปิดเทอมจะไปพบจิตแพทย์ แต่ก็ยังไม่กล้า
ขอบคุณทุกคนที่รับฟัง เพราะเราก็ไม่กล้าเล่าให้ใครฟังกลัวเค้าหาว่าไร้สาระ
เราจะพยายามเปลี่ยนตัวเองใหม่
ปัญหาสุขภาพจิต ภาวะเครียดหรือโรคซึมเศร้ากันแน่
คือเราเป็นนักศึกษา มาเรียนไกลบ้านมากๆ ปีแรกก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรแต่พอปีที่สองคือรู้สึกคิดถึงพ่อแม่ คิดถึงที่บ้านมากๆเพราะเราอยู่คนเดียว เราร้องไห้บ่อยมากๆ เราก็คิดเอาเองว่าเป็นเพราะเราอยากกลับบ้าน แต่ผ่านไปซักพักมันเริ่มไม่ใช่และเพราะร้องไห้บ่อยเกิน ร้องไห้กับทุกเรื่อง นอนๆเล่นโทรศัพท์อยู่ก็ร้องไห้ มันรู้สึกอยากร้องไห้มากๆ เรียนอยู่ก็อยากร้องไห้ มีใครมาพูดอะไรไม่ได้เลย รู้สึกเครียดมาก โดยส่วนตัวแต่ก่อนเป็นคนร่าเริงมาก ไม่เคยเครียดอะไรเลย ถึงเครียดก็มีวิธีแก้เครียดของตัวเอง ไม่เคยเครียดข้ามวัน แค่ดูเกาหลีก็หายเครียดแล้ว แต่ตอนนี้คือจัดการกับความเครียดตัวเองไม่ได้เลย อย่างเช่น เรียนวิชาภาษาอังกฤษแล้วทำงานผิด ก็เครียดมาก เครียดแบบทำไรไม่ได้เลย ร้องไห้อย่างเดียว แต่เราก็บอกตัวเองตลอดว่า ปัญหามันแค่นิดเดียวจะไปเครียดทำไม แต่ก่อนยเราทำได้ ตอนนี้ก็ต้องทำได้ จะไปยากอะไร คือเราไม่ได้มีปัญหาด้านการเรียนเลย เป็นคนเรียนดีคนนึงเลยแหละ แต่พอมาตอนนี้คือทุกอย่างเป็นปัญหาไปหมด เวลาไปเรียนก็จะรู้สึกเครียดจะอ้วก จนเราต้องวิ่งไปร้องไห้ที่ห้องนำ้ ตอนแรกก็คิดว่าเครียดแค่วิชาอิ้งวิชาเดียวแต่ปรากฎว่ามันเป็นกับทุกวิชา ตอนนั้นทำงานกลุ่มกันแล้วตกลงกันว่าเราจะเป็นคนทำงานอีกคนพรีเซ้น แต่วันจริงเพื่อนให้เราพรีเซ้นซึ้งมันทำให้เราเครียดมากจนร้องไห้ ทั้งที่แต่ก่อนเป็นคนพรีเซ้นตลอด เราเครียดจนรู้สึกว่าถ้าเราเป็นไรไปตอนนี้แล้วได้เข้ารพ.ก็จะไม่ต้องทำงาน คือมันไปขนาดนั้นเลยอ่ะ ทั้งที่มันเรื่องแค่นี้ เราแบบได้ยินใครพูดอะไรถึงงานต่างๆไม่ได้เลย แต่ก็บอกตัวเองตลอดว่างานมันง่ายมาก แค่ทำๆไปจะเครียดอะไร คือเราบอกตัวเองบ่อยมากว่ามันแค่นี้เอง จะเครียดทำไม แต่เราก็ร้องไห้ทุกวันจนทนไม่ไหว เลยโทรไปปรึกษาพี่ พี่เราก็งงมาก เพราะเราไม่เคบเป็นแบบนี้ พี่ก็บอกว่าให้ออกไปข้างนอกบ้าง อย่าอยู่แต่ห้อง เราก็ทำตาม ออกไปข้างนอกกลับห้องตอนมืด มันก็ได้ผลนะแต่พอกลับมาห้องมันก็เป็นเหมือนเดิมอ่ะ เราต้องโทรหาพี่ทุกวันเพื่อที่จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน แต่เราก็เกรงใจ เพราะเราก็ยังไม่หายเครียด เราก็ไม่กล้าบอกพี่อีก เพราะเราคิดว่ามันไร้สาราะ เราอยากจะไปหาหมอจิตแพทย์เพราะเรารู้สึกว่าเราไม่ปกติ แต่พอจะไปก็คิดว่าเรายังไม่เป็นขนาดนั้น ทุกวันนี้เราก็ยังร้องไห้บ่อยๆนะ มันเริ่มเป็นกับทุกเรื่องแล้วอ่ะ
เราไม่รู้จะทำยังไง เราเสิร์ชอาการเราในกูเกิ้ล มันก็บอกว่าเราอยู่ในภาวะเครียดหรือโรคซึมเศ้รา แต่เราก็ไม่รู้ว่าเครียดอะไร คือเครียดไปซะทุกเรื่องจนไม่รู้ เรื่องเล็กน้อยก็เครียดและเราก็ไม่ถึงขั้นอยากฆ่าตัวตาย เรารู้สึกว่าเราควรไปพบจิตแพทย์นะ เรามีแพลนว่าปิดเทอมจะไปพบจิตแพทย์ แต่ก็ยังไม่กล้า
ขอบคุณทุกคนที่รับฟัง เพราะเราก็ไม่กล้าเล่าให้ใครฟังกลัวเค้าหาว่าไร้สาระ
เราจะพยายามเปลี่ยนตัวเองใหม่