ณ ยามบ่ายที่ช่างเงียบสงบ ผสานกับลมพัดเย็นๆ ชื่นอุรา
ที่มุมหนึ่ง...ไม่ไกลจากตัวบ้าน พลันพานพบ




ฮันแน่...อยู่นี่เอง ดูสบายอกสบายใจดีนะ




แฮะๆ อุตส่าห์หนีปลีกวิเวกมาแล้วยังมาเห็นอีก. หมายเมินซะหน่อย




มองอะไร... สงสัยไม่เคยเห็นหนุ่มหล่อ อ่ะ-- เต๊ะท่าหน่อยดีกว่า




อูย--- เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวจัง ขอเอนตัวแป๊บน่า




เห้อ... ลมมันเย็นเลยเคลิ้มๆ บ้าง. ชักจะทนไม่ไหวซะแล้ว




ไม่ได้หลับนะ แค่นอนคิดไรเพลินๆ ชิลๆ




อืด... เปลี่ยนท่าซะหน่อย บอกแล้วว่าไม่ได้แอบหลับ. เชื่อสิ!




จะถ่ายอะไรนักหนา...เห็นมั้ยว่าไม่ได้หลับ กวนใจจริงๆ




ลุกก็ได้เว้ย เอ้า....กดๆ ถ่ายๆ ให้พอใจ จะได้แยกย้าย




OK. แยกย้าย



ผมถ่ายรูปเจ้านี้มากกว่าถ่ายรูปตัวเองซะอีก ไม่รู้สิ...ชอบถ่ายรูปเกี่ยวกับธรรมชาติ
แล้วก็รักหมา กลายเป็นคนติดบ้านก็เพราะเจ้าตัวนี้ แถมยังชอบคุยกับมันอีก มันฟังและไม่เถียง
เวลาผมรดน้ำต้นไม้ ตัดหญ้า หรือเดินเล่นในที่ มันก็ชอบตาม ชอบมาเฝ้า...

วันๆ หนึ่งผมกอดกับมันหลายครั้ง เรียกชื่อมันมากกว่าชื่อใดๆ อื่นๆ
ยามที่เราเศร้าหรือเครียด มันก็รับรู้ได้ ทั้งจะมาคลอเคลียอยู่ข้างๆ
ยามที่เรารื่นเริง สนุก มีเวลาและอารมณ์เล่น มันก็จะมีชีวิตชีวาและระริกระรี้

ผมนึกภาพว่า ถ้าไม่มีมันอยู่ด้วย โลกรอบตัวผมคงหม่นเหงาและขาดความห่วงหา
บ้านก็ย่อมขาดสีสัน ซึ่งบรรยากาศของการมีชีวิตหนึ่งร่วมชายคาบ้านด้วยย่อมดีงามแน่แท้
ดีใจมากนะที่มีแกอยู่ด้วย....บัวลอย หรือเรียกชื่อสั้นๆ ว่า "ลอย"