เวลาขึ้นรถเมล์เรามักเจอคนที่นั่งเฉยเวลามีเด็กหรือคนแก่ขึ้นมา ในใจก็คิดว่าทุเรศจังไม่ยอมลุกให้นั่ง คนเราสมัยนี้เห็นแก่ตัวไม่มีน้ำใจ

จนไม่นานนี้เรากระเพาะปัสสาวะบวมปัสสาวะเองไม่ได้ หมอให้ใส่สายสวนปัสสาวะไว้สองอาทิตย์เพื่อให้กระเพาะปัสสาวะได้พัก

พอถอดสายสวนออก จากรพ.กลับบ้านนั่งแท๊กซี่คงเกือบสองร้อย เราเลยขึ้นรถเมล์กลับ เลือกคันว่างๆเพื่อจะได้นั่ง ระหว่างทางมีคนแก่ขึ้นมา ที่นั่งเต็มหมดแล้ว และเรานั่งไม่ไกลประตูแต่ปล่อยคนแก่ให้เดินเลยไปเพราะยังเจ็บท้องอยู่คงโหนไม่ได้ มีคนแถวตรงข้ามถัดไปลุกให้คนแก่นั่งและมองเราด้วยแววตารังเกียจ

เราเห็นแววตาแบบนั้นถึงเข้าใจ...วันก่อนๆเราก็เคยไปตัดสินคนอื่นแบบนี้เหมือนกัน ตัดสินจากอคติความคิดของตัวเองอยู่คนเดียว คนที่ไม่มีน้ำใจจริงๆก็มี ส่วนคนที่ภายนอกที่ดูปกติแข็งแรงดี เราก็ไม่มีทางรู้เลยว่าชีวิตเค้าผ่านหรือเจออะไรมามั่ง

ต่อไปนี้...จะไม่ตัดสินใคร จะทำตัวเองให้ดีก็พอ