ช่วงนี้เราเลยไป-กลับบ้านทุกวัน(เราเป็นเด็กต่างจังหวัด มาเรียนในกรุงเทพฯ ปกติพักบ้านญาติ) ซึ่งต้องนั่งรถตู้ แล้วต่อรถเมล์ที่รังสิต หลังจากสองอาทิตย์ที่ผ่านทำให้เรารู้สึกว่าทำไมคนเรา(บางคนและบางครั้ง)ถึงไร้น้ำใจและความสงสารถึงเพียงนี้  เหตุการณ์ที่ทำให้เกิดความรู้สึกนี้คือ การลุกให้ที่นั่งบนรถเมล์แก่ผู้สูงอายุ หลายคนอาจมองว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย -ผู้สูงอายุบางคนก็ยืนไหวนี่
-ช่วงโมงเร่งด่วนอย่างนี้รถติดจะตายขอนั่งบ้าง    เถอะอีกตั้งนานกว่าจะถึง
-เดี๋ยวก็ลงแล้ว
-ถ้าอยากนั่งสบายๆไปขึ้นคันอื่นเถิด
-แก่จริงๆหรือปล่าว หรือว่าหน้าแก่
-ฯลฯ
(ปล.เหตุผลดังกล่าวเป็นสมมติฐานที่เราคิดขึ้นเอง)
     ความรู้สึกที่เห็นคุณตาแก่ๆอายุราวเกือบ 70 ปีคนนึงต้องมายืนจับราวโหนด้วยมือ 2 แขน ท่ามกลางคนเบียดเสียดเต็มรถเมล์ฟรี ในช่วงโมงเร่งด่วนมันทำให้เราคิดย้อนกลับว่าถ้าหากคนๆนั้นเป็นเราในอนาคต จะมีความรู้สึกเช่นไร
เราสังเกตุคุณตาคนนั้นและมองว่าจะมีใครพอจะมีน้ำใจลุกให้ท่านนั่งไหม 20 นาทีผ่านไป...ก็ยังไม่มี คนที่นั่งส่วนมาเป็นหญิงวัยทำงาน ซึ่งถ้าเราได้นั่งเราคงลุกไปคุณตาไปแล้ว เมื่อถึงป้ายที่เราจะลง มีคนลุกขึ้นใกล้ๆแถวที่คุณตายืน เราคิดว่าคุณตาจะได้นั่ง แต่ปล่าวเลย กลับมีผู้หญิงวัยทำงานรีบเบียดตัวเข้ามานั่งทันที มันยิ่งทำให้เราสะเทือนใจมากขึ้นไปอีกที่เราไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้
     สิ่งที่เราเขียนมานี้มีจุดประสงค์คือ ถ้าหากคุณเป็นบุคคลในสถานการณ์แบบนี้ อยากจะขอน้ำใจซักเล็กน้อยแบ่งปันให้กับผู้สูงอายุที่ในอดีตอาจจะเคยทำประโยชน์ให้แก่ชาติบ้านเมืองมามากกว่าที่เราคิด ให้พวกท่านได้สะดวกสบายในบั้นปลายชีวิตบ้างก็เท่านั้นเอง

หมายเหตุเพิ่มเติม
จากการสังเกตุที่นั่งสำรองบนรถเมล์ร้อนครีม-แดงจะมีที่นั่งถัดจากประตู คู่แรก ป้ายสีส้มสำหรับพระภิกษุ คู่ที่สอง ป้ายสีน้ำเงินสำหรับผู้พิการ คู่ที่สาม ป้ายสีเขียวจะเป็นของผู้สูงอายุ อยากให้บุคคลที่นั่งช่วยสังเกตุด้วยว่าตัวเองได้นั่งที่ดังกล่าวหรือไม่ ถ้านั่งแล้วมีบุคคลตามประเภทดังกล่าวขึ้นมาแล้วไม่มีที่นั่ง กรุณาลุกให้บุคคลตามประเภทดังกล่าวนั่งด้วยเถิดค่ะ

ปล.2 ทั้งหมดที่กล่าวมาเป็นความคิดเห็นส่วนบุคคล ขอบคุณที่กรุณาอ่านจนจบค่ะ