สวัสดีค่ะ ปัญหาที่หนูอยากเล่าและอยากแก้ปัญหาจากตัวที่หนูเป็น หนูได้แต่คิดมันวนไปวนมา หนูไม่สามารถหาทางออกด้วยตัวเองได้ เอาตรงๆคือหนูเป็นคนขี้อาย ขี้กลัวค่ะ เป็นคนชอบหวาดระแวง คิดไปเองทุกอย่างโดยที่สิ่งนั้นยังไม่เกิดขึ้น มองโลกในแง่ร้ายตลอด มันรู้สึกอึดอัดอยากจะหายไปจากจุดนี้ให้พ้น เคยคิดจะฆ่าตัวตายหลายครั้ง แต่หนูทำไม่ได้หนูห่วงคนที่ดูแลหนูมาจนหนูโต หนูมองหาอนาคตตัวเองไม่เจอ เอาแต่ท้อ เหนื่อย และไม่อดทน หนูเรียนไม่จบค่ะ เรียนมัธยมต้นวนไปมา ถามว่าอายมั๊ย อายค่ะ เรียนกับเด็ก ความคิดเราไม่เหมือนกัน อยากย้อนเวลาไปเริ่มต้นใหม่แต่มันเป็นไปไม่ได้นอกจากทำปัจจุบันให้ดีที่สุด หนูอายุ 17จะเข้า18แล้วค่ะ ยังเรียนม.ต้นอยู่เลย หนูชอบแคร์สายตาคนอื่น ชอบที่จะเก็บเรื่องเล็กๆน้อยๆมาคิดมาก กลัวทุกอย่าง หนูอยากจะไปเรียน กศน แต่ได้เข้าศึกษาในโรงเรียนแล้วก็ไม่อยากที่จะออก หนูควรทำยังไงดีคะ หนูกลัว กลัวที่จะถูกหาเรื่อง (ตอนเรียนรรเก่าโดนประจำเลยทำให้กลัวมาจนถึงทุกวันนี้) กลัวจะทำไม่ได้ กลัวที่จะต้องผิดหวังอีก เวลาอยู่กับเด็กที่โรงเรียนหนูยิ้ม หนูไม่เคยแสดงอาการเศร้าให้ใครเห็น แต่พอกลับมาบ้าน ตกดึกหนูจะอยู่คนเดียว เกิดการคิดถึงสิ่งแย่ๆ คำพูดที่ทำร้ายจิตใจ ซึ่งมันหนักมากสำหรับหนูแต่ขอไม่เอ่ยนะคะ หนูร้องไห้ บางทีร้องโดยไม่รู้ว่าตัวเองร้องทำไม ร้องเรื่องอะไร หนูต้องทำยังไงให้ความรู้สึกแย่ๆพวกนี้ออกไปจากหัวและจิตใจหนูคะ หนูพยายามไม่นึกถึง นึกแต่เรื่องดีๆแต่มันก็ทำไม่ได้



_อาจจะเล่างงๆก็ขออภัยนะคะ_