“นิราศลับกลับผืนฟ้า
มิรู้ว่าเมื่อไรหวน
โหยไห้อาลัยครวญ
ก็มิทวนกลับคืนมา
  ควันค่อยล่องลอยเคลื่อน
เห็นแล้วเหมือนสิ้นอุรา
หยาดฝนหล่นจากฟ้า
หยาดน้ำตาหล่นจากใจ
  จำลาจำต้องจาก
จำต้องพรากจำต้องไกล
จำหมดจำจดใน
จำเก็บไว้จำภูมินทร์
  กราบลาใช่ลาก่อน
ยังอาวรณ์ยังถวิล
ตราบนานตราบชีวิน
ภูมิแผ่นดิน..พระภูมิพล”
....................................
  น้อมสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณเป็นล้นพ้นอันหาที่สุดมิได้
   ข้าพระพุทธเจ้า สัมฤทธิ์ขาว กรุงเก่า