ตามหัวข้อเลย
จะมาเล่าเรื่องในอดีตที่เจอในสังคมโรงงาน
สมัยจบม.6ใหม่เราเสี่ยนอยากทำงานมากปิดเทอม6เดือน อยากทำงานมากช่วงนั้นเห่อมาก ขอแม่ไปทำงานโรงงานกว่าแม่จะให้ไปก็นานอยู่นะ จนในที่สุดแม่ใจอ่อนให้ไปทำ เราดีใจมาก  แต่พอได้ทำเท่านั้นแหละรู้จ้า เพื่อนไม่มีสักคน กินข้าวคนเดียวด้วย ไม่รู้จักใครเลย แล้วที่พีคสำหรับเด็กที่พึงออกจากอกแม่ไม่เจอสังคมกว้าง เราคิดเลยทำไมเป็นงี้ว่ะ. นอกจากไม่มีเพื่อน ยังไม่พีคเท่าเจอกันครั้งแรกแล้วมองแรงใส่ มองแล้วเบ้ปาก มองหน้าแล้วหันไปกระซิบเพื่อน ยืนทำงานแล้วพูดจา-ดัน เฮ้ยคือเราไม่เคยรู้จัก มั่นใจว่าไม่เคยไปทำไรให้เจ็บแค้น  ทำงานไปก็อึดอัดมาก หัวหน้าก็ด่าตั้งแต่วันที่เจอเลย ตะคอกใส่เราโคตรอายคนอื่นแล้วคนที่ยืนข้างๆที่ยิ่งไม่ชอบเราอยู่ก็ยิ่งทีเรื่องเอาไปนินทา คือตอนนั่นโคตรอึดอัดนรกชัดๆเลยสำหรับเรา  ไปทำงานทุกวันก็เจอแบบนี้ทุกวัน กลับห้องมานอนร้องไห้ทุกคืน โคตรอยากกลับบ้าน ทนทำได้20วันลาออกกลับบ้านเลย เจอแม่ยิ่งน้ำตาไหล เล่าให้แม่ฟัง แม่ก็บอกแค่ว่าแม่เตือนแล้ว บทเรียนในชีวิตตอนนั้น. ไม่เอาแล้วขยาดเลยละ. แล้วคือคนในโรงงานมีแต่อายุเยอะกว่าตั้งหลายปีด้วย.  ตอนนั้นคิดว่าถ้าเจอข้างนอกอยากเดินไปกระชากหัวตบเลยแต่ก็ได้แต่คิดในใจ ไม่เคยตบใครตั้งแต่เกิดมา  #เราแค่อยากมาเล่า แล้วใครเคยแย่กว่าบ้างาแชร์กันหน่อย