ก่อนอื่นต้องบอกไว้ก่อนนะครับ
สำหรับใครที่คิดว่ากระทู้ที่ผมตั้งนั้นดูไร้สาระ หรือคิดว่าคนที่คิดแบบนี้ไร้สาระ อย่าหาว่าผมไร้สาระเลยครับ อยากให้ลองอ่านเรื่องของผมก่อนนะครับแล้วค่อยว่าผมก็ได้
คือผมก็ไม่เคยไปหาหมอหรือไปตรวจแล้วพบว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าอะไรหรอกนะครับ
แต่ผมรู้สึกจากความรู้สึกของผมเองมาตลอด....ปัจจุบันผมอายุ 24 ครับ
ผมจะขอเล่ารายละเอียดคร่าวๆแบบไม่ลงลึกมากนะครับ
ย้อนไปก่อนหน้านี้ ผมเคยมีความคิดอยากฆ่าตัวตายครั้งแรก เมื่อตอนอายุ 15 ครับ แล้วก็มีมาเรื่อยๆเลยครับ แต่ทุกครั้งผมก็จะพยายามห้ามใจตัวเองมาตลอด
คือผมรู้ตัวว่าตัวเองเป็นคนคิดมาก เครียดง่าย เศร้าง่าย แต่ก่อนหน้านี้มันยังไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก ก็คิดว่าตัวเองแค่เป็นคนคิดมากเฉยๆ
แต่พอช่วงมหาลัย ผมก็เริ่มมีความคิดนี้เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ครับเนื่องจากมันมีปัญหาเข้ามามากขึ้น ทั้งก่อนหน้านี้ผมเคยเป็นคนที่ผิวหน้าดีมากคนนึงในโรงเรียน แต่ปัจจุบันกลายเป็นคนที่มีสิวตลอดเวลา หน้าเป็นหลุม / เรื่องเป็นเกย์ ที่ครอบครัวยังไม่รู้และไม่ยอมรับพวกเกย์ / เรื่องเพื่อน ที่มีปัญหามาตลอด 4 ปีที่เรียนมหาลัย ต้องมีทะเลาะสักคน แล้วเสียเพื่อนไปไม่คุยกันอีกเลยทุกเทอม / เรื่องทหารที่ผมยังไม่ได้ไปเกณฑ์ / เรื่องที่บ้านที่การเงินแย่ลงเรื่อยๆ จนปัจจุบันมีแต่หนี้เต็มไปหมด เงินจะกินแทบไม่มี ไหนจะเรื่องอื่นๆที่พูดยากอีก
คือช่วง 2-3 ปีหลังมานี้ จนถึงปัจจุบัน ผมไม่อยากไปเจอใครเลยครับ รู้สึกเบื่อโลกไปหมด เครียดง่าย ไม่มีกำลังใจ ท้อกับชีวิต ปรึกษาใครก็ไม่ได้ รู้สึกไม่มีใครเข้าใจผมจริงๆเลยสักคน ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ปัญหาที่เข้ามาก็มีหลายทาง จนคิดฆ่าตัวตายหลายครั้งมาก ปัจจุบันเรียนยังไม่จบครับ จริงๆใกล้แล้ว แต่ต้องออกมาก่อน เพราะที่บ้านให้ออกมาอยู่บ้าน
เพราะค้างค่าหอไม่มีจ่าย ไม่มีค่าเทอมส่ง ค่ากินก็ไม่มี ก่อนหน้านี้เคยกินยาแก้แพ้กับพาราไปหลายสิบเม็ดตอนอยู่หอ แต่ตอนนั้นไม่เป็นอะไร แค่หลับไปเป็นวันๆ แล้วตื่นมามึนๆแค่นั้น เพราะว่าเครียดตังค์จะกินไม่มี ไหนจะหนี้ ไหนจะโดนหอด่า บางวันไม่ได้กินข้าว พอกลับมาบ้านเหมือนจะดี แต่ก็ไม่เลย
บ้านแย่ลงทุกที คนในบ้านทะเลาะกันแทบทุกวัน บางทีผมเป็นคนกลาง ก็โดนไปด้วย จนจะเป็นประสาทแล้ว เงินกินไม่มี ของใช้ส่วนตัวหมด ก็ไม่มีเงินไปซื้อ
ปกติผมเป็นคนที่ชอบกินน้ำโกโก้ น้ำปั่น แต่ตอนนี้ ขนาดน้ำ 20 บาทที่ร้านแถวบ้าน ยังไม่มีเงินไปซื้อเลย จะไปสมัครงานเก็บเงินค่าเทอมเพื่อลงเทอมหน้า ก็ไม่มีที่ไหนรับ เพราะไม่มีเอกสารทหาร จะไปทำพาร์ททามก็ยังไม่รับ
แถมตอนนี้ พี่ยังมาไม่คุยด้วยอีก ไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้ (ปกติพี่เป็นคนควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ เวลาเครียดกับใคร คนอื่นก็จะพาลโดนไปด้วย)
เพื่อนมหาลัยกลุ่มที่สนิทๆ ตอนนี้ก็เหมือนจะเทผมไปกันแล้วเหมือนกันครับ อาจเพราะ ไม่ค่อยได้เจอกันเหมือนเมื่อก่อน แต่คนอื่นยังเจอกันตลอด
แท็กกันตลอด ยกเว้นผม
ตอนนี้ผมรู้สึกแย่มากที่สุดแล้วครับ มันอึดอัดไปหมด จะหันไปทางไหน ขยับไปทำอะไรก็ไม่ได้ทุกอย่าง คือไม่อยากอยู่แล้วอ่ะ มันแย่ไปหมด แล้วผมก็ไม่มีใครคุยแบบเปิดใจได้เลยสักคน ที่บ้านก็ไม่สนิทขนาดนั้นมาแต่ไหนแต่ไร สนิทกันแค่ผิวเผิน แต่คุยตรงๆไม่ได้...
ผมก็ไล่อ่านกระทู้ทำนองโรคนี้ในพันทิปบ่อยๆนะครับ ส่วนใหญ่ก็จะบอกให้ไปพบจิตแพย์
ถามว่าก่อนหน้านี้ ผมอยากไปมั้ย อยากนะ แต่สำหรับผม เงินจะไปหาหรือเงินจะโท ยังไม่มีสักบาทเลยครับ ฉะนั้นไม่ต้องหวัง 5555
ก่อนหน้านี้ไม่กี่อาทิดย์ พี่ผมหลุดปากบอกตอนคุยกับผมมาว่า หลวงปู่ (ท่านจะดูออกว่าใครเป็นอะไรมาและดูดวงได้) ที่พี่กับแม่ผมเคารพ เค้าบอกว่าผมเป็นโรคซึมเศร้า ติดมาติดแต่ภพที่แล้ว แต่จากนั้นเค้าก็เปลี่ยนเรื่องคุย ซึ่งอันนี้ก็ทำให้ผมรู้สึกว่า ที่ผมคิดมาตลอดหลายปีว่าผมเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่านั้น มันเป็นเรื่องจริงตั้งแต่ผมกลับมาอยู่บ้าน ผมพยายามสวดมนต์ที่ยาวๆ บทพาหุง ชินบัญชร เรื่อยๆ บ่อยๆ เพื่อจะดีขึ้น แต่ใจผมก็ยังเศร้าหมองเหมือนเดิมเลยอะครับ
เวลาที่ผมมีความคิดจะฆ่าตัวตายในตอนนั้น ผมก็จะมาเข้าเน็ตลองไล่อ่านเกี่ยวกับการฆ่าตัวตายว่าบาปไหม ตายแล้วไปไหน ซึ่งส่วนใหญ่ก็บออกว่าถ้าเราฆ่าตัวตาย เกิดชาติหน้า เราก็จะฆ่าตัวตายอีกไม่รู้กี่ร้อยชาติ ซึ่งผมก็คิดนะ ชาติที่แล้วหรือชาติไหน ผมเคยฆ่าตัวตายมาหรือเปล่า มาชาตินี้ ผมถึงมีความคิดอยากฆ่าตัวตายอยู่ในหัวมาตลอดตั้งแต่เด็ก ยิ่งช่วงหลังก็ยิ่งมีมากขึ้นเรื่อยๆ ผมร้องไห้คนเดียวบ่อยมากครับ จนรู้สึกว่าตัวเองจมดิ่งลงมากับความคิดแบบนี้มากแล้วครับ ตลอดเวลาที่ผมเห็นข่าวคนฆ่าตัวตายเพราะซึมเศร้าหรือเครียด ผมไม่เคยด่าอะไรคนเหล่านั้นเลยนะ ผมเข้าใจคนพวกนั้นด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น ที่พิมพ์กระทู้นี้ ผมก็จะร้องไห้ไปด้วยละ มันเครียดมากจริงๆ
ปล.บางคนอาจจะคิดว่า เนี่ยหรอปัญหา ปัญหาแค่นี้อยากฆ่าตัวตาย ลองมองคนอื่นที่เค้าลำบากกว่าเธอดูสิ เค้ายังสู้เลย
เหมือนเพื่อนผมคนนึง ที่ผมเคยลองเปิดใจไปคุยด้วย(แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นโรคซึมเศร้าและอยากฆ่าตัวตาย)
ซึ่งผมจะบอกว่า คนเราในโลกมันไม่เหมือนกันทุกคนหรอกนะครับ บางคนพื้นฐานจิตใจ เป็นคนสู้อดทนมากกว่าบางคน บางคนเค้าเจอเรื่องอะไรมาที่ไม่เหมือนกัน เพราะฉะนั้นจะตัดสินใครโดยที่ยังไม่เจอมาเหมือนเค้าไม่ได้หรอก
ผมอาจจะอธิบายไม่เก่งนะครับ บางคนอาจจะอ่านแล้วงงๆ ต้องขอโทษด้วยนะครับ T_T
รู้สึกตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า อยากฆ่าตัวตายตลอดเลยครับ เครียดมาก
ก่อนอื่นต้องบอกไว้ก่อนนะครับ
สำหรับใครที่คิดว่ากระทู้ที่ผมตั้งนั้นดูไร้สาระ หรือคิดว่าคนที่คิดแบบนี้ไร้สาระ อย่าหาว่าผมไร้สาระเลยครับ อยากให้ลองอ่านเรื่องของผมก่อนนะครับแล้วค่อยว่าผมก็ได้
คือผมก็ไม่เคยไปหาหมอหรือไปตรวจแล้วพบว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าอะไรหรอกนะครับ
แต่ผมรู้สึกจากความรู้สึกของผมเองมาตลอด....ปัจจุบันผมอายุ 24 ครับ
ผมจะขอเล่ารายละเอียดคร่าวๆแบบไม่ลงลึกมากนะครับ
ย้อนไปก่อนหน้านี้ ผมเคยมีความคิดอยากฆ่าตัวตายครั้งแรก เมื่อตอนอายุ 15 ครับ แล้วก็มีมาเรื่อยๆเลยครับ แต่ทุกครั้งผมก็จะพยายามห้ามใจตัวเองมาตลอด
คือผมรู้ตัวว่าตัวเองเป็นคนคิดมาก เครียดง่าย เศร้าง่าย แต่ก่อนหน้านี้มันยังไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก ก็คิดว่าตัวเองแค่เป็นคนคิดมากเฉยๆ
แต่พอช่วงมหาลัย ผมก็เริ่มมีความคิดนี้เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ครับเนื่องจากมันมีปัญหาเข้ามามากขึ้น ทั้งก่อนหน้านี้ผมเคยเป็นคนที่ผิวหน้าดีมากคนนึงในโรงเรียน แต่ปัจจุบันกลายเป็นคนที่มีสิวตลอดเวลา หน้าเป็นหลุม / เรื่องเป็นเกย์ ที่ครอบครัวยังไม่รู้และไม่ยอมรับพวกเกย์ / เรื่องเพื่อน ที่มีปัญหามาตลอด 4 ปีที่เรียนมหาลัย ต้องมีทะเลาะสักคน แล้วเสียเพื่อนไปไม่คุยกันอีกเลยทุกเทอม / เรื่องทหารที่ผมยังไม่ได้ไปเกณฑ์ / เรื่องที่บ้านที่การเงินแย่ลงเรื่อยๆ จนปัจจุบันมีแต่หนี้เต็มไปหมด เงินจะกินแทบไม่มี ไหนจะเรื่องอื่นๆที่พูดยากอีก
คือช่วง 2-3 ปีหลังมานี้ จนถึงปัจจุบัน ผมไม่อยากไปเจอใครเลยครับ รู้สึกเบื่อโลกไปหมด เครียดง่าย ไม่มีกำลังใจ ท้อกับชีวิต ปรึกษาใครก็ไม่ได้ รู้สึกไม่มีใครเข้าใจผมจริงๆเลยสักคน ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ปัญหาที่เข้ามาก็มีหลายทาง จนคิดฆ่าตัวตายหลายครั้งมาก ปัจจุบันเรียนยังไม่จบครับ จริงๆใกล้แล้ว แต่ต้องออกมาก่อน เพราะที่บ้านให้ออกมาอยู่บ้าน
เพราะค้างค่าหอไม่มีจ่าย ไม่มีค่าเทอมส่ง ค่ากินก็ไม่มี ก่อนหน้านี้เคยกินยาแก้แพ้กับพาราไปหลายสิบเม็ดตอนอยู่หอ แต่ตอนนั้นไม่เป็นอะไร แค่หลับไปเป็นวันๆ แล้วตื่นมามึนๆแค่นั้น เพราะว่าเครียดตังค์จะกินไม่มี ไหนจะหนี้ ไหนจะโดนหอด่า บางวันไม่ได้กินข้าว พอกลับมาบ้านเหมือนจะดี แต่ก็ไม่เลย
บ้านแย่ลงทุกที คนในบ้านทะเลาะกันแทบทุกวัน บางทีผมเป็นคนกลาง ก็โดนไปด้วย จนจะเป็นประสาทแล้ว เงินกินไม่มี ของใช้ส่วนตัวหมด ก็ไม่มีเงินไปซื้อ
ปกติผมเป็นคนที่ชอบกินน้ำโกโก้ น้ำปั่น แต่ตอนนี้ ขนาดน้ำ 20 บาทที่ร้านแถวบ้าน ยังไม่มีเงินไปซื้อเลย จะไปสมัครงานเก็บเงินค่าเทอมเพื่อลงเทอมหน้า ก็ไม่มีที่ไหนรับ เพราะไม่มีเอกสารทหาร จะไปทำพาร์ททามก็ยังไม่รับ
แถมตอนนี้ พี่ยังมาไม่คุยด้วยอีก ไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้ (ปกติพี่เป็นคนควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ เวลาเครียดกับใคร คนอื่นก็จะพาลโดนไปด้วย)
เพื่อนมหาลัยกลุ่มที่สนิทๆ ตอนนี้ก็เหมือนจะเทผมไปกันแล้วเหมือนกันครับ อาจเพราะ ไม่ค่อยได้เจอกันเหมือนเมื่อก่อน แต่คนอื่นยังเจอกันตลอด
แท็กกันตลอด ยกเว้นผม
ตอนนี้ผมรู้สึกแย่มากที่สุดแล้วครับ มันอึดอัดไปหมด จะหันไปทางไหน ขยับไปทำอะไรก็ไม่ได้ทุกอย่าง คือไม่อยากอยู่แล้วอ่ะ มันแย่ไปหมด แล้วผมก็ไม่มีใครคุยแบบเปิดใจได้เลยสักคน ที่บ้านก็ไม่สนิทขนาดนั้นมาแต่ไหนแต่ไร สนิทกันแค่ผิวเผิน แต่คุยตรงๆไม่ได้...
ผมก็ไล่อ่านกระทู้ทำนองโรคนี้ในพันทิปบ่อยๆนะครับ ส่วนใหญ่ก็จะบอกให้ไปพบจิตแพย์
ถามว่าก่อนหน้านี้ ผมอยากไปมั้ย อยากนะ แต่สำหรับผม เงินจะไปหาหรือเงินจะโท ยังไม่มีสักบาทเลยครับ ฉะนั้นไม่ต้องหวัง 5555
ก่อนหน้านี้ไม่กี่อาทิดย์ พี่ผมหลุดปากบอกตอนคุยกับผมมาว่า หลวงปู่ (ท่านจะดูออกว่าใครเป็นอะไรมาและดูดวงได้) ที่พี่กับแม่ผมเคารพ เค้าบอกว่าผมเป็นโรคซึมเศร้า ติดมาติดแต่ภพที่แล้ว แต่จากนั้นเค้าก็เปลี่ยนเรื่องคุย ซึ่งอันนี้ก็ทำให้ผมรู้สึกว่า ที่ผมคิดมาตลอดหลายปีว่าผมเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่านั้น มันเป็นเรื่องจริงตั้งแต่ผมกลับมาอยู่บ้าน ผมพยายามสวดมนต์ที่ยาวๆ บทพาหุง ชินบัญชร เรื่อยๆ บ่อยๆ เพื่อจะดีขึ้น แต่ใจผมก็ยังเศร้าหมองเหมือนเดิมเลยอะครับ
เวลาที่ผมมีความคิดจะฆ่าตัวตายในตอนนั้น ผมก็จะมาเข้าเน็ตลองไล่อ่านเกี่ยวกับการฆ่าตัวตายว่าบาปไหม ตายแล้วไปไหน ซึ่งส่วนใหญ่ก็บออกว่าถ้าเราฆ่าตัวตาย เกิดชาติหน้า เราก็จะฆ่าตัวตายอีกไม่รู้กี่ร้อยชาติ ซึ่งผมก็คิดนะ ชาติที่แล้วหรือชาติไหน ผมเคยฆ่าตัวตายมาหรือเปล่า มาชาตินี้ ผมถึงมีความคิดอยากฆ่าตัวตายอยู่ในหัวมาตลอดตั้งแต่เด็ก ยิ่งช่วงหลังก็ยิ่งมีมากขึ้นเรื่อยๆ ผมร้องไห้คนเดียวบ่อยมากครับ จนรู้สึกว่าตัวเองจมดิ่งลงมากับความคิดแบบนี้มากแล้วครับ ตลอดเวลาที่ผมเห็นข่าวคนฆ่าตัวตายเพราะซึมเศร้าหรือเครียด ผมไม่เคยด่าอะไรคนเหล่านั้นเลยนะ ผมเข้าใจคนพวกนั้นด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น ที่พิมพ์กระทู้นี้ ผมก็จะร้องไห้ไปด้วยละ มันเครียดมากจริงๆ
ปล.บางคนอาจจะคิดว่า เนี่ยหรอปัญหา ปัญหาแค่นี้อยากฆ่าตัวตาย ลองมองคนอื่นที่เค้าลำบากกว่าเธอดูสิ เค้ายังสู้เลย
เหมือนเพื่อนผมคนนึง ที่ผมเคยลองเปิดใจไปคุยด้วย(แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นโรคซึมเศร้าและอยากฆ่าตัวตาย)
ซึ่งผมจะบอกว่า คนเราในโลกมันไม่เหมือนกันทุกคนหรอกนะครับ บางคนพื้นฐานจิตใจ เป็นคนสู้อดทนมากกว่าบางคน บางคนเค้าเจอเรื่องอะไรมาที่ไม่เหมือนกัน เพราะฉะนั้นจะตัดสินใครโดยที่ยังไม่เจอมาเหมือนเค้าไม่ได้หรอก
ผมอาจจะอธิบายไม่เก่งนะครับ บางคนอาจจะอ่านแล้วงงๆ ต้องขอโทษด้วยนะครับ T_T