เราเครียดเรื่องชีวิตเราคิดว่าเราจะสู้ต่อแต่มันยิ่งถอยแต่ก็ยังคิดว่าสู้ได้อีกกว่าแต่มันก็ไม่ช่วยอะไรดีขึ้นเลย คนใกล้ตัวเค้าก็เอาแต่พูดๆว่าเค้าเหนื่อยแค่ไหนเค้าเอาแต่พูดๆสั่งๆเราเรารู้สึกกดดันมากเรารู้สึกว่าเราเป็นภาระเค้ามาโดยตลอดเราคิดว่าอยากตายไปเกิดเป็นดอกหญ้าไม่ต้องกดดัรอะไรมากแค่โอนเอนไปตามสายลม แล้วเราก็ทำร้ายตัวเอง เราว่ามันเป็นความคิดแย่มากเราไม่เคยคิดอยากตายหนีปัญหาหรือทำร้ายตัวเองให้เจ็บมีรอยช้ำมาก่อนเลย เราแค่อยากระบายใครที่มาอ่านจะว่าเรายังไงก็ได้เพราะจุดที่เราอยู่บวกกับตัวเราที่อ่อนแอเองมันเลยเป็นแบบนี้