ปี พ.ศ. 2699

อากาศยานรูปทรงกลมแบนเหมือนยูเอฟโอสีเงินยวงลำหนึ่งกำลังบินไปเหนือน่านฟ้าภาคเหนือของประเทศไทยอย่างรีบเร่ง โดยมีอากาศยานทรงสามเหลี่ยมเหมือนอินธนูสีดำสะท้อนแสงอาทิตย์ยามบ่ายมันปลาบอีกสามลำบินไล่ตามมาข้างหลังและยิงแสงเลเซอร์เข้าใส่อยู่ตลอดเวลา แต่อากาศยานทรงจานผีใช้วิธีการบินแบบซิกแซกหลบเลเซอร์มรณะซึ่งกระหน่ำยิงหมายจะสอยให้ร่วงให้จงได้แบบกัดไม่ปล่อยจากยานทั้งสาม ขณะเดียวกันก็ปล่อยม่านบาเรียป้องกันตัวยานไว้ด้วยในกรณีที่จะถูกยิง คนในยาน 5 คนกำลังร้อนใจ เนื่องจากพลังงานที่มีอยู่ในตัวยานใกล้จะหมดเต็มที

"กัปตัน รีบตัดสินใจเถอะค่ะ!" หญิงสาวผมบ๊อบสีส้มซึ่งเป็นหนึ่งในสมาชิกห้าคนในยานตะโกนอย่างร้อนใจ

"ใช่แล้วกัปตัน แบบนี้เราหนีไปไม่ได้ตลอดรอดฝั่งแน่!" ชายหนุ่มหัวเกรียนหน้าตาเหมือนลูกครึ่งไทยฝรั่งร้องสนับสนุน ทั้งสองกำลังทำหน้าที่ผู้ช่วยนักบิน เหงื่อกาฬไหลโซม

"อดทนอีกนิด!" กับตันหน้าตาหล่อเหลาร่างกายแข็งแรงสมส่วนกล้ามเป็นมัดๆ คร่ำเคร่งอยู่กับการบังคับยานตะโกนบอกลูกน้อง "สถานะการ 'จั๊มพ์' ยังไม่พร้อม ยังได้ไม่ถึง 50 เปอร์เซ็นต์ อย่างน้อยต้องได้ 60 เปอร์เซ็นต์ก่อน!" เขาพูดพลางจับตามองที่จอสี่เหลี่ยมผืนผ้าเล็กๆซึ่งแสดงตัวเลข JUMPING 47% READY

อากาศยานทรงจานผีหักมุมพุ่งขึ้นข้างบนที่ 12 นาฬิกา ราวกับว่าจะพุ่งออกไปจากโลกอย่างกระทันหัน แต่เจ้ายานสามเหลี่ยมพวกนั้นก็หักเส้นทางบินตามขึ้นมาทันทีทันควัน ตามด้วยเสียงทางวิทยุเข้ามาในหูฟังภายในหมวกของทุกคนในยานซึ่งกำลังบินหนีอย่างไร้จุดหมาย

"อากาศยานกบฏ หยุดหนีได้แล้ว ยอมให้จับกุมเสียดีๆ เรารู้ว่าพลังงานในยานของพวกคุณจะหมดลงแล้ว และคุณจะถูกยิงแน่นอน หยุดหนีและลงจอดบนภาคพื้นเดี๋ยวนี้!!"

"ยอมให้โง่เรอะ!!" กัปตันตะโกนตอบ สายตายังจ้องมองที่จอสี่เหลี่ยมนั้นอย่างเตรียมพร้อม เขาเห็นตัวเลขขึ้นมามากกว่าเดิมแล้ว 56 เปอร์เซ็นต์! ขออีกแค่ 4 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น!! "พวกเราทุกคนเตรียมตัว 'จั๊มพ์' !! สถานะความพร้อม 56 แล้ว ขออีกแค่ 4 อดใจรอ อีกนิดเดียว!!"

ยานทรงยูเอฟโอบินเฉียงลงไปทาง 9 นาฬิกา หนีห่าแสงเลเซอร์จากยานทมิฬทั้งสามซึ่งตามไล่ล่าไม่ลดละ แล้วหักทิศทางไปที่ 6 และ 3 นาฬิกาอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะสามารถให้เร็วได้ ในขณะที่ยานผู้ไล่ล่าทั้งสามลำก็ยังคงบินติดตามมาอยู่ และดูเหมือนเริ่มเข้าใกล้เป้าหมายของพวกเขามากกว่าเดิมแล้ว พวกเขาจึงระดมยิงแสงเลเซอร์หนักขึ้นกว่าเดิม แต่ก็ไม่ระคายผิวยาน "กบฏ" เพราะถูกเกราะบาเรียรอบยานนั้นป้องกันไว้

"คงต้องใช้ขีปนาวุธสำคัญเสียแล้ว!" ผู้นำฝูงบอกกับอีกสองลำซึ่งบินขนาบซ้ายขวาของตนอยู่

"เอาเลยลูกพี่!" เสียงจากยานทางซ้ายยุส่ง

"ใช่ครับลูกพี่ เอามันเลย!" นักบินจากยานทางขวาสนับสนุนมาอีกเสียง

"โอเค !!" ผู้นำฝูงยิ้มเหี้ยมเกรียมภายใต้หมวกนักบิน แล้วร้องตะโกน " เอา 'ไข่มุกพันธมิตร' ไปแDกเถอะเมิง !!!"

สิ้นเสียงตะโกน ขีปนาวุธซึ่งถูกตั้งชื่อว่า 'ไข่มุกพันธมิตร' รูปร่างเหมือนลูกดอกลายดำแดงดอกหนึ่งก็ถูกปล่อยออกจากใต้ท้องยาน พุ่งเข้าหายาน "กบฏ" ซึ่งอยู่ข้างหน้า ห่างกันไม่มากแล้ว

"บึ้มมม !!!"

ยานทรงยูเอฟโอเซถลาราวกับใบไม้ร่วง ยังผลให้คนที่อยู่ข้างในหัวสั่นหัวคลอน ถ้าไม่มีเข็มขัดนิรภัยรัดไว้กับเก้าอี้ทุกคนก็คงลงไปกลิ้งเรี่ยราดบนพื้นยานกันหมดแล้ว แต่ถึงแม้ว่าทุกคนจะยังคงอยู่กับเก้าอี้ แต่ละคนก็เสียการทรงตัวเป๋ไปเป๋มา กว่าจะบังคับยานให้ตั้งลำได้ก็ต้องรีบบินหลบยอดเขาซึ่งเกือบจะพุ่งชนอยู่มะรอมมะร่อออกไปสู่เหนือท้องน้ำได้อย่างหวุดหวิด

"ไอ้พวก RAยำ !!" กัปตันยานฝ่ายหนีร้องด่า แล้วหันมาถามผู้ช่วยนักบินทางขวา "ยานเสียหายอะไรบ้าง คุณเล็ก ?"

"คุณเล็ก" ผู้ช่วยนักบินหญิงผมยาวผิวสีดำแดงทำตาโต ก่อนจะรายงาน "เราโดนพวกมัน 'ฉีก' แผลหนึ่งค่ะกัปตัน ตอนนี้บาเรียใช้งานไม่ได้แล้ว!"

"เอาละ เตรียมตัว 'จั๊มพ์' ตอนนี้พร้อม 65 เปอร์เซ็นต์แล้ว!" กัปตันร้องบอกกับทุกคน

"แล้วเราจะไป 'โผล่' ตรงไหนคะ ?" สาวผมบ๊อบร้องถาม

"แรนด้อม !! คุณจอย !!" คำตอบของกัปตันทำให้ทุกคนตื่นเต้น "ไม่มีเวลาเลือกสรรค์แล้ว เตรียมนับถอยหลัง!!"

"ครับ/ค่ะ !!"

กัปตันหนุ่มสูดลมหายใจลึก และอธิษฐานออกมาให้ทุกคนได้ยิน "พระเจ้าช่วยเราด้วย!" ก่อนจะเอื้อมมือขวา กดปุ่มสีแดงซึ่งมีคำว่า JUMP ปรากฏอยู่!

ยานรูปจานผีบินหนีส่ายไปส่ายมา ส่วนหนึ่งของยานถูกขีปนาวุธ "ไข่มุกพันธมิตร" เป็นแผลเหวอะควันโขมง ทำท่าจะร่วงมิร่วงแหล่ ฝ่ายยานรูปสามเหลี่ยมทั้งสามลำก็ตามติดหมายจะสอยให้ได้ในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า

ภายในยาน "กบฏ" มีเสียงจากคอมพิวเตอร์ระบบแจ้งเตือน "กำลังจะเข้าสู่กระบวนการ 'จั๊มพ์' ในอีกสิบวินาที โปรดระบุเวลาและสถานที่"

"แรนด้อม !!!" กับตันตะโกนลั่น

มีเสียงคัดค้านจากระบบตอบกลับมา ซึ่งทำให้ทุกคนร้อนใจ ยกเว้นกัปตันซึ่งโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง

"คำเตือน การ แรนด้อมจั๊มพ์ อาจเป็นอันตรายต่อยานและทุกคน และทุกคนอาจกลับสู่ปัจจุบันไม่ได้ ยืนยันการจั๊มพ์หรือไม่ ?"

"ยืนยันโว้ยยย !!! ไม่งั้นตายห่ากันหมดแน่ !!!"

"รับทราบและมีผลทันทีเดี๋ยวนี้ ! จะ 'จั๊มพ์' ในวินาที สิบ...เก้า...แปด...เจ็ด...หก...ห้า...สี่...สาม...สอง..."

ขณะเดียวกัน ทางฝ่ายยานสามลำซึ่งตามจี้มาข้างหลัง ก็ปล่อย "ไข่มุกพันธมิตร" ลูกที่สองและสาม! หลังจากหัวหน้าตะโกนสั่งลูกน้องทั้งสองลำซึ่งรับคำสั่งทันที

"เอาไข่มุกให้พวกมันแDกอีกคนละลูก!!"

"ครับผม !!!"

"ฟิ้ววววว......."

"ไข่มุกพันธมิตร" ลูกที่สองและสาม ถูกปล่อยพร้อมกัน!

และนั่นเป็นเวลาเดียวกันกับที่คอมพิวเตอร์ระบบในยาน "กบฏ" นับจบพอดี!

"...หนึ่ง ! "

" วาบบบบบบบ......"

ยาน "กบฏ" พุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วอันเหลือเชื่อพร้อมกับมีแสงจัดจ้าสว่างกระจายไปทุกทิศทุกทาง ทำให้คนในยานผู้ไล่ล่าทั้งสามลำตาพร่าเห็นทุกอย่างรอบตัวเป็นสีขาวไปหมด และฉับพลันทันใดนั้น แสงสว่างสีขาวก็รวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อนขนาดใหญ่แล้วเล็กลงๆอย่างรวดเร็ว จนดับวูบ!!

ยาน "กบฏ" หายไปแล้ว !!! ต่อหน้าต่อตาของคนในยานผู้ไล่ล่าทั้งสามลำ !!

"เฮ้ยย !!!" ผู้นำฝูงร้องอุทาน "พวกมัน 'จั๊มพ์' หนีเราไปแล้ว คำนวนหาเส้นทางและเวลาปลายทางของพวกมันดูซิ !!!"

"จะลองดูครับผม!" นักบินจากยานขวามือตอบ

ยานทั้งสามลำจอดนิ่งสนิทอยู่กลางอากาศอยู่พักใหญ่ๆ ผู้นำฝูงจึงได้ยินการรายงานผล

"ไม่สามารถคำนวนได้ครับผม พวกเขาคงใช้การแรนด้อม เสี่ยงไปตายเอาดาบหน้า!"

"บ้าเอ๊ยย !!" ผู้นำฝูงสบถด่าอีกครั้ง "ถ้าพวกมันทำอย่างนั้น โอกาสเป็นตายก็พอๆกัน การ 'จั๊มพ์' อาจจะเกิดขึ้นหลายครั้ง ไปโผล่ในหลายที่ หลายเวลา เพราะไม่มีการระบุแน่นอน แล้วเวลาไปโผล่ที่ไหน ก็อาจจะไปชนเข้ากับอะไรก็ได้..."

"เผลอๆ อาจถึงกับหลุดออกไปในอวกาศนอกโลกเลยก็ได้นะครับ" ลูกน้องอีกคนหนึ่งกล่าวสันนิษฐาน

"บ้าแท้ๆเลย! พวกมันทั้งหมดมีข้อมูลลับของฝ่ายกบฏ ในเมื่อจับพวกมันไม่ได้ พวกที่เหลือก็เอาผิดได้ยากมาก"

"แต่ถึงยังไง ฝ่ายเราก็ยังเป็นผู้ปกครองอยู่ พวกกบฏที่เหลือ ทำอะไรไม่ได้หรอกครับ"

"อืม...ก็คงจะยังงั้น" ผู้นำฝูงพยักหน้า "งั้นพวกเราก็กลับฐานกันเถอะ"

"ครับผม" สองนักบินตอบพร้อมกัน

แล้วยานทรงสามเหลี่ยมอินธนูสีดำทั้งสามลำ ก็พากันบินกลับสู่ฐานทัพที่พวกตนจากมา

************************************************************************************************************

ท่ามกลางความสับสนแห่งการเดินทางผ่านแสงรัศมีรอบยาน "กบฏ" ซึ่งเหมือนจะนำพาไปสู่จุดหมายปลายทางที่ไม่อาจรู้ได้ โดยไม่มีใครสามารถควบคุมยานได้เลย ทุกคนในยานมองเห็นเส้นแสงนับพันนับหมื่นพุ่งผ่านข้างยานไปเรื่อยๆ ข้างหน้ามองเห็นเป็นจุดกลมสีดำมืด นั่นคงเป็นจุดหมายปลายทางกระมัง ? แล้วเมื่อไร จึงจะทะลุออกไปอีกด้านหนึ่งเสียที จะได้รู้ว่าจะได้เจอกับอะไรข้างหน้า...ทุกคนได้แต่รอคอยด้วยใจเต้นระทึก

และแล้ว ปลายทางก็มาถึง !

ยานรูปทรงยูเอฟโอ ผ่านเข้าไปในวงกลมสีดำข้างหน้า แล้วทันใดนั้นรอบกายก็สว่างจ้าด้วยแสงสีขาวไปทั่ว ชั่วขณะหนึ่งเพียงเสี้ยววินาที ทุกคนก็พบว่า อากาศยานของตนกำลังบินอยู่เหนือเทือกเขาแห่งหนึ่งซึ่งดูคุ้นตา


"เอ...ที่ไหนกันแน่เนี่ย ? คุ้นๆกันไหม ?" กัปตันหันมาถามทุกคนในยาน

"คุณเล็ก" ผู้ช่วยนักบินหญิง ทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็อุทานออกมา "อ้อ....จำได้แล้วค่ะ!"

"ที่ไหนหรือคุณเล็ก ?"

"เขาเรนเนียร์ ยูเอสเอค่ะ!"

"อ่าฮะ..." กัปตันหนุ่มร้องคราง "สวยงามจริงๆ...แต่มันจะเป็นกาลเวลาช่วงไหนกันหนอ..."

"อาจจะเป็นยุคต้นๆ ของอเมริกาก็ได้นะคะ รู้สึกบ้านเรือนข้างล่างเป็นแบบเก่าๆ"

ฉับพลัน อากาศยานก็หมุนคว้าง ดิ่งลงสู่พื้นยอดเขาเบื้องล่าง!

"อ้าวเฮ้ยย!!" กับตันร้องลั่นด้วยความตกใจ

"พลังงานหมดแล้วค่ะ สละยานไหมคะ ?" 'คุณเล็ก' ร้องถามอย่างเร่งด่วน

"สละยาน !!" กัปตันตัดสินใจทันทีแทบไม่ต้องคิด "ทุกคน เตรียมดีดตัวออกจากยาน ผมจะเปิดโดมเพดาน!"

"ครับ/ค่ะกัปตัน!!"

ทันทีที่ทุกคนตอบ กัปตันหนุ่มกดปุ่มสี่เหลี่ยมสีแดงเหนือศีรษะ แล้วบนเพดานเหนือศีรษะทุกคนก็เปิดออกกว้างเหมือนรถเปิดประทุน

จากนั้นทุกคนได้ยินเสียงกัปตันตะโกนสั่งประโยคสุดท้าย

"ดีดตัวสละยาน !!!"

ทุกคนเอื้อมมือไปกดปุ่มด้านขวามือของพนักเก้าอี้ แล้วเก้าอี้ประจำตำแหน่งของแต่ละคนก็ถูกดีดออกจากยานจนครบทั้ง 5 ที่

ทุกคนลอยขึ้นไปในอากาศ กดปุ่มให้ร่มชูชีพกางออก ปล่อยให้ยานทรงยูเอฟโอร่วงลงไปกระแทกพื้นบนเทือกเขา

"บึ้มมม !!!"

อากาศยานของพวกเขาระเบิดแยกเป็นชื้นๆ กระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ

คนทั้ง 5 ค่อยๆอาศัยร่มชูชีพ ลอยลงมาจากอากาศ จนถึงพื้นดินบนเทือกเขาเรนเดียร์บริเวณนั้นโดยปลอดภัย ไม่ห่างไกลจากจุดที่ยานตกมากนัก

หลังจากลงถึงพื้นและพับเก็บร่มกลายเป็นกระเป๋าใบเล็กเรียบร้อยแล้ว กัปตันจึงชวนทุกคนเดินไปสำรวจดูซากอากาศยานของตน

"พวกเราลองไปช่วยกันสำรวจตรวจตราดู เผื่ออาจจะมีอุปกรณ์อะไรที่ยังพอใช้งานได้ ก็เก็บมา และเราอาจจะต้องช่วยกันฝังซากยานที่เหลือไว้ในดิน เพื่อป้องกันไม่ให้ใครมาพบเจอเข้าในภายหลัง เอาเรื่องเฉพาะหน้านี้ก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง"

"ครับ/ค่ะกัปตัน!"

ทุกคนแยกย้ายกันสำรวจบริเวณที่ยานตก และพบว่า ตัวยานครึ่งหนึ่งจมลงไปใต้ดิน ไฟยังคงลุกไหม้ควันโขมง ช่องโหว่ซึ่งเกิดจากถูกขีปนาวุธ "ไข่มุกพันธมิตร" ยิงเข้าใส่ถูกฉีกขยายกว้างมากขึ้นอีกด้วยการที่ยานตกกระแทกพื้น มันกว้างใหญ่เพียงพอที่จะก้าวเดินผ่าน และกลับเข้าไปสำรวจดูภายในยานอีกครั้ง

"เข้าไปข้างในยานอีกครั้งกันเถอะ" กัปตันหันมาชวนลูกน้องทั้ง 4 คน แล้วตนเองก็เดินนำหน้าไปก่อน

"มีกล่องนิรภัยอยู่ และมันต้องมีของดีเก็บไว้ข้างในแน่นอน เราต้องหากล่องนั่นให้เจอ"  

"กล่องนี่หรือเปล่าครับ ?" หนุ่มผู้ช่วยนักบินคนหนึ่งชี้ไปที่กล่อง 4 เหลี่ยมโลหะกล่องหนึ่ง

"น่าจะใช่นะ ขอผมดูหน่อย"

กัปตันหนุ่มกล่าวแล้วก้าวเข้าไป ก้มดู มันยังสภาพดูดีเนื่องจากเป็นกล่องทำจากโลหะหนา ปิดผนึกแน่นมาก มีจอสี่เหลี่ยมยาวปรากฏอยู่ด้านหนึ่ง และมีปุ่มกดปรากฏอยู่ด้านข้าง

"ใช่แล้ว ตรงนี้เป็นปุ่มสวิทช์เปิดเครื่อง ใหญ่เบ้อเริ่มเลย และแถบยาวๆนี่จะแสดงข้อความหลังจากเปิดเครื่องแล้ว" เขากล่าวแล้วใช้หัวแม่โป้งข้างขวากดปุ่มข้างๆตรงนั้น

"ตี๊ดดด...."

แสงไฟสีฟ้านวลตาติดขึ้นทั่วแผ่นป้ายยาวนั้น พร้อมด้วยข้อความ "โปรดแจ้งชื่อกัปตัน"

"วันชนะ" เขากล่าวด้วยเสียงอันดัง แล้วก็ได้เห็นคำสั่งใหม่บนแถบสีฟ้าอีกประโยคหนึ่ง

"โปรดแจ้งรหัสประจำตำแหน่ง"

"วิหคแดง 438911" เขาตอบด้วยเสียงดังอีกครั้ง

(มีต่อครับ)