หลุดพ้นเสียจากความหลุดพ้น  หมายความว่า  คนเขาหวังความหลุดพ้นก็คิดว่า  หลุดพ้น  แล้วก็ยืดถือในความหลุดพ้น  ว่าเขาหลุดพ้นแล้วอย่างนี้  มันจะหลุดพ้นไปไม่ได้  เพราะเขารู้สึกว่ามีตัวตน  มีตัวตนเป็นผู้หลุดพ้นเขาก็ยึดถือตัวตนนี้ไว้อีกทีหนึ่ง  แล้วเขาก็ยึดถือความหลุดพ้นนั้นว่า  เป็นความหลุดพ้นของเขา  เขาก็ยึดถือสิ่งที่คิดว่าเป็นความหลุดพ้นนั้น  เป็นของเขาอีกทีหนึ่ง  มันเลยไม่หลุดพ้น  ทั้งจากตัวตนและทั้งจากของตน  

ถ้าจะหลุดพ้นกันจริง ๆ ต้องหลุดพ้นจากความมีตัวตนเป็นผู้หลุดพ้น  และมีความหลุดพ้นเป็นของตน  จิตชนิดนี้ต่างหากเรียกว่าหลุดพ้น  มันหลุดพ้นเสียจากความคิดว่าหลุดพ้น  หลุดพ้นเสีย  จากความคิดว่าตัวกูเป็นผู้หลุดพ้น  หลุดพ้นเสียจากความรู้สึกว่าความหลุดพ้นนั้นเป็นของกู

พุทธทาสภิกขุ
#๑๑๑ปีพุทธทาส
ที่มา : ปกิณณกธรรมบรรยาย ครั้งที่ ๔ ธรรมะสูงสุดเมื่อไม่ยึดถือธรรม.
๒๔ เมษายน  ๒๕๒๕