สวัสดีค่ะ กระทู้นี้ขอเป็นกระทู้ระบายนะคะ เราอยากจะมาพูดถึงความรู้สึกที่ตัวเองมีพ่อแม่ที่ไม่เข้าใจเรา ขอเกรินก่อนนะคะว่าครอบครัวของเรามี 4 คนนั่นก็คือ พ่อ แม่ เรา และ น้องฐานะคือพูดได้เลยว่ามีเงินค่ะ พอที่จะซื้อของไรสาระได้โดยที่ไม่เสียดายแต่ใช่ว่าจะมีความสุขนะคะ เราเป็นพี่คนโตค่ะแต่ไม่ได้ถูกตามใจเหมือนใครๆนะคะเรากับโดนกดดัน เรื่องของเรื่องนี้มันเริ่มต้นจากการที่คุณพ่อของเราเป็นคนอารมณ์ร้อน ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้เท่าไหร่
เวลามีปัญหา เครียดเรื่องงาน หรือ ลูกน้องในบริษัทไม่ทำตามที่เขาสั่งเขาก็จะโมโหค่ะ โมโหชนิดที่ว่า เหวี่ยงใส่ทุกคนพ่อเราเป็นคนหยาบคายค่ะ หยาบคายแบบมากๆ ปกติก็มีคำหยาบเวลาคุยอยู่เเล้วเเละยิ่งพอหัวร้อนจะขึ้นขึ้นกูตลอดค่ะ จะโวยวายไม่สนใครเพราะเขาคิดว่าเขาไม่จำเป็นต้องง้อใคร ไม่เคยขอโทษ ถึงเขาจะผิดเขาก็จะบอกว่าตัวเองไม่ผิดค่ะ เวลาเขาเหวี่ยงแบบนี้เรากับเเม่ก็จะโดนด้วยค่ะทั้งๆที่นั่งเฉยๆบ้าง ก็จะโดนประมาณว่า "มานั่งทำ อะไรตรงนี้ ออกไปเลยไๆปขวางมือขวางตีน" แบบนี้ค่ะ แล้วเรื่องที่เป็นปัญหาที่สุดสำหรับเราคือเรื่อง โทรศัพท์ค่ะ เราเป็นเด็กคนนึงที่ไม่มีโทรศัพท์ใช้อย่างคนอื่นเขา ไม่ใช่ว่าไม่มีนะคะ คือเรามี เเต่โดนยึด ยึดตั้งเเต่ม.1 จนถึงตอนนี้ค่ะนานพอสมควร เราเป็นผู้หญิงคนนึงนะคะที่ติดเกม ติดซีรีย์เกาหลี ตามประสาเด็กอ่ะค่ะ มีเเชทเม้าท์กับเพื่อนบ้าง เขาก็มีให้เล่นบ้างนะคะเมื่อก่อนเเต่ตอนนี้รู้สึกแย่มากค่ะ ที่เขายึดเพราะเขาคิดว่าเรามีผู้ชาย เรามีแฟน ซึ่งจริงๆเราไม่มีค่ะ เขาด่าเราตลอด แบบประมาณว่า "กูรู้ อย่างคิดว่ากูไม่รู้นะ (ชื่อเล่นเรา) กูรู้มฃที่ทำเป็นเล่นเกม ดูหนัง จริงๆแล้วไปนั่งคุย แรดๆแชทกับผู้ชาย " แบบเนี้ยค่ะ แบบนี้ตลอดคือมันโครตรู้สึกแย่ค่ะที่เค้าไม่ไว้ใจเรา เเล้วเอาจริงๆสารภาพเลยว่ามีแฟนค่ะ มีจริงแต่ไม่ใช่ผู้ชาย แฟนเราเป็นผู้หญิง เราเป็นเลสเบี้ยน เรื่องนี้เเม่เรารู้ดีค่ะ เพราะเรามีอะไรเราจะบอกแม่เสมอ แม่กับเราไม่มีความลับต่อกัน เรามีอะไรเราบอกเขาตลอดซึ่งมันเเย่มากๆนะคะ คือมันอึดอัดมากๆที่เขามายัดเยียดให้เรามีผู้ชาย มีผัว เเต่เราไม่ได้อยากมีผัวอะค่ะ เราร้องไห้บ่อยๆตลอด ไม่เคยมีโทรศัพท์ไปโณงเรียนแบบใครเขาค่ะ เพราะเขากลัวเราไปนัดเจอผู้ชาย เราเหนื่อยจริงๆเเล้วคำที่เขาพูดมันก็หยาบคายมากๆ ด่าเราแรด ด่าเราร่านอย่างงู้นอย่างงี้ เราเหนื่อยเราไปร้องไห้ให้แม่ฟังบ่อยๆ แม่ก็บอกให้ใจเย็นๆ อย่าไปคิดมากถ้าเราไม่ได้ทำก็อดทนเดี๋ยวเขาก็หยุดพูด เราก็ฟังเเม่ค่ะ เราเคยขอมือถือเขาไปเรียนครั้งล่าสุดเขาโมโหใหญ่เลยค่ะ โกรธบ้านแตก ทะเลาะกับเราในรถขับรถเร็ว140 ในรถก็มีแม่ มีน้อง คือเขาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลยค่ะ เขาบอกจะไปลาออกให้เรา คือ เราก็ไม่เข้าใจว่ามันต้องขนาดนั้นรึป่าว เพราะเราก็ไม่คิดว่ามันจะขนาดนี้เราก็แค่อยากมีไปถ่ายงานถ่ายสไลด์เหมือนคนอื่นๆบ้าง เราก็เคยบอกเหตุผลพ่อไปนะคะว่าสมัยนี้เวลามีงานหรืออาจารย์บอกแนวข้อสอบเขาก็จะบอกกันในไลน์กรุ๊ป ในแชท แบบนี้ค่ะ หรือเวลาอาจารย์สอนไม่ทันก็จะส่ง power point มาให้อ่าน เราก็พูดดีๆกับเขานะคะ เขาก็ด่าเรา " สมัยกูไม่เห็นต้องใช้ ถ้าไม่มีโทรศัพท์แล้วมันเรียนไม่ได้ก็ไปลาออกหรือจะให้กูไปลาออกให้" คือมันแย่มากๆ เราก็พูดใช้เหตุผลกับเขา ก็ไม่คิดว่าเขาจะเป็นถึงขนาดนี้ คำหยาบไม่เท่าไหร่ค่ะ บางทีเขาตบตี ทุบตีเรา คือมมันก็ไม่ได้รุนเเรงเหมือนในข่าวนะคะเเต่มันก็เจ็บค่ะ คือมันไม่มีเหตุผล ล่าสุดเขาปามือถือเราเเตกละเอียดเลยค่ะเเค่เพราะรู้ว่าแม่ให้เราใช้โทรศัพท์มาดูแนวข้อสอบ เราไม่คิดว่าเขาเป็นขนาดนี้เลย คือมันเก็บกดมากๆ ร้องไห้คนเดียวบ่อยมากๆ จนเคยคิดจะหนีออกจากบ้าน จะฆ่าตัวตาย หลายๆอย่าง เขาเคยพาเราไปหาจิตเเพทย์ เราก็เล่าให้หมอฟังหมดเลยค่ะว่าพ่อเป็๋นยังไง พอคุณหมอคุยกับคุณพ่อเขาก็เหมือนจะดีอยู่วันนึงอ่ะค่ะ บอกเราว่า มีอะไรก็คุยกับพ่อได้นะลูก เราไม่ได้รู้สึกดีเลยค่ะเราก็อแยากจะมีพ่อที่คุยได้ทุกเรื่องแต่เราเคยไปพูดกับเขาเรื่อง ดาราเกาหลีเรื่องซีรี่ อยากจะเล่าให้เขาฟังเราโดนด่าใหญ่เลยค่ะ โดนด่าว่า ว่าไร้สาระ แรด วันๆมองแต่ผู้ชาย แล้วเเบบนี้เราจะกล้าเข้าไปคุยกับเขาอีกไหม ก็ไม่ มันเเย่ค่ะ อึดอัด ร้องไห้จนเข้มเเข็งขึ้นนิดหน่อยเเต่ในใจมันก็พังอ่ะค่ะ เราเคยขอค่ะ ขอแค่วันนี้ขอเล่นหน่อยนะ เขาก็ไม่ให้ เเต่พอเราไปแอบเล่นเขาก็ด่า เราอยากจะบอกเขาว่ามันไม่ดีหรอกค่ะที่เขากันเราขนาดนี้ เเย่จริงๆค่ะ เวลาเราขอดีๆก็อยากให้เขาให้เรายืมซักแปบ เขาเคยให้เราหลังเลิกเรียนนะคะ เราเลิกเรียน 6โมงเย็น กลับมาก็จะได้เล่นมือถือถึง 2 ทุ่ม เเต่พอเขาอยู่ดีๆก็โมโหมาเขาก็ด่า ก็ดึงผมพูดประมาณว่า " กลับมาก็จับโทรศัพท์ ทำ อะไรบ้าง รู้ไหมกูเหนื่อย ทำงานหาเงินมาให้พวกใช้เนี่ย แต่มานอนเล่นมือถือเเชทกับผู้ชายทั้งวัน " แบบนี้ค่ะ คือ.... ในใจเป็นความรู้สึกแบบ ... อ่ะค่ะ มันบอกไม่ถูก เราได้เล่น 2 ชมกลับมาก็ต้องกินข้าวก่อนก็1ชมแล้ว ได้เล่น1 ชม. เราเรียนมาเรียนหนักเราก็เครียด อยากคลายเครียด พอเจอแบบนี้มันยิ่งไม่อยากกลับบ้านเลยค่ะ กลับบ้านมันอึดอัดมันหดหู่ มันเเย่ไปหมด ไม่เคยมีกำลังใจเลยค่ะ เวลาเรามีสอบเราอ่านหนังสืออยู่ในห้อง พอเราคุยกับแม่ว่ามีสอบนะ แม่ก็จะอวยพรใช่มั้ยคะ เเต่พ่อไม่ค่ะ ด่าค่ะ "คงจะทำได้อ่ะเนาะ วันๆดูเเต่ผู้ชาย ๆไปวันๆ " คือมันรู้สึกแย่ค่ะ เราอ่านเขาเคยเห็นไหม มันเเย่จริงๆ มันหมดกำลังใจแบบไม่อยากทำต่อเเล้ว เราเรียนมาจนถึงขนาดนี้ก็ยังไม่เคยได้กำลังใจค่ะ มันเเย่มากๆ ที่เคยคิดจะฆ่าตัวตายมากที่สุดก็เรื่องนี้แหละค่ะ เเทนที่ที่บ้านจะให้กำลังใจกันเเละกันกลับกลายเป็นตอกย้ำ ซ้ำเติม ไม่เคยมีกำลังใจ เวลาร้องไห้ก็ร้องได้เเต่กับแม่ค่ะ แม่เข้าใจเพราะเเม่ก็โดนเหมือนกับเราเเละเเม่รับฟังเราได้ดีที่สุด
ปล1.เดี๋ยวมาเล่าต่อนะคะพิมพ์ไปร้องไห้ไปแล้วค่ะ5555
ปล2.อยากจะฝากชาวพันทิปทุกคนดันกระทู้นี้ให้ไปถึงคุณพ่อคุณแม่หลายๆคนที่ไม่รู้ว่าลูกตัวเองเป็นแบบนี้เราขอเป็นตัวเเทนของวัยรุ่นหลายๆคนที่มีความรู้สึกแบบนี้ค่ะ