ต้องอธิบายก่อนว่า เราพอจะรู้เรื่องบาปกรรม ดีชั่ว
รู้ว่าถ้าฆ่าตัวตายมันบาป
รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง
รู้ว่าคนเราเกิดมาเพื่อชดใช้กรรม
รู้ว่าถ้าคิดว่าตัวเองไม่มีค่า เรายังมีค่าสำหรับคนที่รักเรา
รู้ว่าถ้าคิดว่าตัวเองลำบาก คนที่ลำบากกว่าก็มีเยอะ
รู้ว่าคนเรา เกิดมาก็ต้องตายกันทุกคน
รู้เท่าที่วัยรุ่นคนนึงจะเคยได้เรียนมา ได้ฟังมา

เราเวลาที่โดนด่าโดนว่าจากคนที่บ้าน เราจะเสียใจและโมโห
เราเป็นคนดื้อเงียบ เก็บกดบ้าง เก็บทุกอย่างไว้กับตัวเอง
เราจะเงียบถ้าไม่พอใจ กับที่บ้านถึงเรารู้ว่าตัวเองผิด เราอ่ะมีเหตุผล พอเราพูดออกไป ก็จะโดนหาว่าเป็นข้ออ้าง
จากนั้นมาเราก็ไม่ตอบอะไร รับฟังอย่างเดียว ไม่อธิบายอะไรให้เค้าฟังอีก ก็โดนหาว่าเราอ่ะคิดว่าเค้าอยากจะพูดก็พูดไปดิ หูทวนลมบ้างล่ะ
คือถ้าเรารู้ว่าอธิบายไปก็ไม่ทำให้เค้าเปลี่ยนความคิดที่มีต่อเรา เราจะพูดไปให้มันได้อะไรอ่ะ
เข้าเรื่องล่ะ
ทีนี้พอเวลาเราเสียใจมากๆ ความคิดที่อยากตายก็จะผุดขึ้นมาในสมอง
เรารู้สึกชีวิตมันยาวนานเกินไปสำหรับเรา เราไม่ไหว ไม่อยากอยู่ต่อแล้ว เบื่อชีวิตมาก
บางครั้งเราก็อยากไปบวช อยากไปอยู่วัด แต่เรายังไม่มีโอกาสแล้วเราก็จิตใจฟุ้งซ่านด้วย
แต่เราก็เคยคิดนะว่า ฆ่าตัวตายยังไงให้ไม่เดือดร้อนคนอื่น ฆ่าตัวตายยังไงไม่ให้เจ็บ
แต่ก็หาคำตอบไม่ได้สักที

เราคิดว่าปัญหาก็คือ ตัวเราที่ทำตัวไม่ดีแล้วก็ครอบครัวเราไม่เข้าใจเรา
บางคนอาจจะบอกว่า แล้วทำไมเราไม่คุยเรื่องอาการซึมเศร้ากับครอบครัว
เราคิดว่า เรื่องเล็กๆ เค้ายังไม่เข้าใจเราเลย ไม่รู้สิ

ที่เราเข้ามาเขียนกระทู้ ส่วนนึงคือหาที่ระบายแล้วก็อยากขอคำแนะนำจากคนอื่นบ้าง
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคนที่ให้คำแนะนำ