เราเป็นคนที่มีอารมณ์ไม่อยู่กับร่องกับรอย บางทีเหงาก็ร้องไห้ โกรธก็โมโหถึงขั้นสาปแช่งถ้ามีปืนในมือคงฆ่าคนตายได้ บางทีก็รู้สึกปลงได้ ทำใจได้ ทำยังไงดี??
เราโตมาในครอบครัวที่ใช้ความรุนแรง เห็นพ่อตีแม่ประจำสุดท้ายแม่ทนไม่ไหวหนีพ่อไป เราเลยกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ทุกอย่างของพ่อ ทั้งมือทั้งตีน เราเคยคิดฆ่าตัวตายตอนเด็กๆ
พอโตขึ้นมาเรากลายเป็นคนที่ชอบใช้อารมณ์ เวลาคนขัดใจจะหงุดหงิดง่าย เก็บกด ชอบอยู่คนเดียว ลึกๆแล้วเป็นคนขี้เหงาอยากพูดคุยกับคัยสักคนที่เข้าใจเรา เราไม่มีคัยที่เราสนิทใจพอที่จะพูดคุยได้เลย เราเหมือนคนขาดความรัก พอมีแฟนก็รักมากไม่เผื่อใจ ทุ่มเทให้ทุกอย่าง เราอยู่ด้วยกันมา3ปีกว่า มีลูก1คน เขาก็ดีกับเราตลอดมานะ มาไม่กี่เดือนมานี้เขาไปติดผู้หญิงคนนึง เป็นพนักงานอยู่โรงพยาบาลศิครินทร์ อยู่แผนกการเงิน ชื่อชมพู่ เราไปอ่านเจอเขาคุยกันในไลน์ เหมือนโลกถล่มลงตรงหน้า เขาไปอยู่ด้วยกัน มีอะไรกันแล้ว เราเครียดมาก ขอเลิกก็ไม่ยอมเลิก ถามว่ารักเขามั๊ยก็ไม่พูด คือจะเอาทั้ง2คน เราโทรไปหาผู้หญิง ขอให้เห็นแก่ลูกของเราเขาก็เหมือนจะรับฟัง ขอโทษเราบอกไม่ตั้งใจ แต่สุดท้ายก็ยังคงลักลอบคบกัน เราบอกให้เขาไปอยู่ด้วยกันเลยก็ไม่ยอมไป เราเครียดจนบางครั้งถึงขั้นทำร้ายตัวเอง ทุบตู้ ชกกำแพง หนักสุดเราทำร้ายลูกตีลูก ไม่ใช่ตีประชดแฟนนะ แต่เวลาที่เขาร้องไห้งอแงเราจะปวดหัวหนักมาก เราควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เราเหมือนคนที่มี2บุคคลิค บางทีอยู่ดีๆก็ร้องไห้ออกมา อาจเป็นผลมาจากที่โดนแฟนทำร้ายจิตใจด้วย เราอยากไปพบจิตแพทย์ เรากลัวว่าเราจะบ้าเสียก่อน เราห่วงลูก ทุกวันนี้พยายามปลง คิดถึงลูกให้มากๆ เราเป็นหลักของเขาแค่คนเดียว เคยคิดอยากจะประจานผู้หญิงให้ได้รับความอับอาย แต่ก็แค่นั้น...ทุกอย่างมันอยู่ที่ผู้ชาย เราไม่โทษผู้หญิงนะโทษแฟนเราที่ไม่รู้จักพอ เราไม่อยากให้ลูกเราขาดพ่อเหมือนที่เราเคยเป็น เราอดทนทุกอย่าง เพราะอย่างน้อยเขาก็ยังกลับมาหาลูก มาดูลูก แต่ทุกครั้งที่เห็นเขาเรากลับรู้สึกเจ็บเสมอ เราควรทำยังไงกับชีวิตดี