เราเหนื่อยเราท้อเหลือเกินกับความรัก เรารู้สึกเหมือนตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ เวลาเราทะเลาะกับแฟนเราจะร้องไห้หนักมาก เราน้อยใจ เราเบื่อ แต่เราทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้ แฟนเราขี้โมโห อารมณ์ร้าย ชอบทำลายข้าวของและทำร้ายเรา เราอดทนมากๆๆๆๆๆถึงมากที่สุดแล้ว เพราะเราไม่มีที่ไป เราไม่มีพ่อแม่ เรามีหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบ มีธุรกิจที่สร้างด้วยกัน เราแต่งงานกันแล้วแต่ยังไม่มีลูก เวลาไม่ทะเลาะกันเรามีความสุขดี แฟนดีมาก ตามใจ แต่คนละเรื่องกับเวลาโกรธ เราก็รู้นิสัยเค้าดี แต่เราก็ใจร้อน ไม่ยอมเหมือนกันเลยทะเลาะกันรุนแรงทุกครั้ง เราอยากหนีไปให้ไกลๆไปอยู่ที่ๆไม่รู้จักใคร ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่เรากลัวลำบาก เพราะก่อนจะมาเจอเค้าชีวิตเราก็ลำบากมากๆ เรานี้เราสบายแล้ว แต่ไม่มีความสุขเพราะสามีเป็นแบบนี้ และเราก็รักเค้าเพราะเวลาเค้าดีเค้าก็ดีมากๆ เรารู้ว่าเรามันโง่ ไม่มีศักดิ์ศรี ที่ไม่ยอมเลิกกะผู้ชายคนนี้แต่เราไม่รู้จะเลิกยังไง เราต้องหนีไปถึงจะเลิกได้ แต่เรากลัวเราทำใจไม่ได้ต้องกลับมาอีก แล้วงานเราล่ะ บางทีเราอยากตายๆไปให้พ้นๆ แต่เราสงสารน้องชายกับยายซึ่งเป็นคนที่เรารักมากที่สุดในชีวิต เราทำร้ายพวกเค้าไม่ได้ เราเลยต้องทนๆๆๆๆๆกับนิสัย ๆของผู้ชายคนนี้ เรารู้ว่าถ้าเราเงียบ เรายอมเองก็จะไม่บานปลาย แต่เราก็ทำไม่ได้เหมือนกัน เราไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตดี บางทีเราก็อับจนหนทางเหลือเกิน ไม่กล้าพูดกะคัยสักคน บางทีอยากจะโทรหาเพื่อน แต่ก็ไม่กล้า นึกถึงเวลาดีกัน จนเรารู้สึกเหมือนเราตัวคนเดียว ตอนนี้นั่งคุยกะขวดเหล้า ปกติไม่เคยแตะเลย แต่มันสุดทนแล้วจริงๆ ตอนนี้อยากไปให้พ้นจากตรงนี้มาก แต่ไม่อยากทำอะไรหุนหันพลันแล่น มีแต่เสียกับเสีย ทีเรามาตั้งกระทู้ระบาย เราแค่ต้องการกำลังใจอย่าซ้ำเติมเราเลยนะ เราไม่รู้จะคุยกับใครจริงๆ เราหวังแค่ว่าสักวันเราจะหลุดพ้นจากตรงนี้เสียที เราเหนื่อย เราเบื่อ และเรารู้สึกว่ามันไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว