สวัสดีค่ะ หนูอายุเพียงสิบห้าปี โตมากับแม่ที่ติดแอลกอฮอลและขี้ระแวงอารมณ์แปรปรวน บ่อยครั้งที่แม่จะชอบออกไปดื่มกับเพื่อนทั้งๆที่ส่วนใหญ่เราจะพูดห้ามไม่ให้ไปแต่พูดเท่าไหร่แม่ก็ไม่ฟังหรอกค่ะ

พอกลับมาก็จะมีปากเสียงกันทุกๆทีบางทีถึงขั้นพยายามตบตีเรา คำหยาบเป็นสิ่งที่เราได้ยินบ่อยๆจากปากแม่เมื่อแม่เมา บางทีก็มีคำพูดที่ทำร้ายจิตใจเราจนเราร้องไห้หนีออกจากบ้านเกือบทุกครั้ง วันนี้เรื่องก็เกิดอีกเช่นเคยคือแม่ออกไปดื่มกลับมาก็เมาเราอยู่ในห้องของเรา แม่ก็เดินเข้ามาหาเรื่องตะโกนเสียงดังขึ้นกูกับเรา มีหลายๆอย่างที่แม่พูดที่ทำร้ายจิตใจเราจนบางทีเราร้องไห้เสียใจจนเป็นบ่อยๆทำให้เรารู้สึกอยากตาย แม่ชอบมากล่าวหาว่าเราเล่นยาบ้าง โขมยของบ้างและเราก็ไม่เคยกลัวเราเคยพยายามในหลายๆครั้งที่จะพาแม่ไปโรงพักเพื่อที่จะให้ตำรวจตรวจฉี่เราแต่พอจะไปแม่ก็เปลี่ยนเรื่องทุกครั้ง

รู้สึกเสียใจที่แม่คิดแบบนี้ เคยมีครั้งหนึ่งที่พยายามทำร้ายตัวเองแต่พอจะทำเราก็คิดถึงคนที่รักเรามากๆมันทำให้ทำไม่ลงเลย
หนูอยากฝากบอกพ่อแม่ทุกท่านที่อ่านให้พยายามให้ความรักกับลูกพูดคุยกับเขาเยอะๆและอย่าพูดจาทำร้ายลูกเลยนะคะ เด็กบางทีมีจิตใจที่บอบบางมากอะไรนิดหน่อยเช่นคำพูดที่พ่อแม่ไม่คิดก่อนพูดอาจทำให้เขาฝังใจได้
สุดท้ายนี้หนูอยากถามพี่ๆที่อ่านว่าควรทำยังไงดีเพราะมันแย่มันแย่จริงๆนะคะ