ฐีติภูตํ คือ จิตเดิมแท้ เป็นแดนเกิดของ
"อวิชชา" เพราะมีความหลง ซึ่งเป็นตัวดั้งเดิมของสังสารวัฏฏ์
จิตหายหลงเมื่อใด ก็จะหลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดเมื่อนั้น
ฐีติภูตํ เป็นธรรมชาติใสสว่าง แต่มืดมัวเพราะอุปกิเลส (เป็นของปลอม)
ซึ่งจรมาทางทวารทั้ง ๖ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ
ผู้ปฏิบัติต้องทำลายของปลอมให้หมดสิ้นไป ของปลอมก็ไม่สามารถเข้าถึงฐีติภูตํได้
แม้จะเกี่ยวข้องกับอารมณ์ทางโลกอยู่ ก็ดุจน้ำกลิ้งบนใบบัว

ฐีติภูตัง มี อวิชชา
เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย สังขารจึงมี
เพราะสังขารเป็นปัจจัย วิญญาณจึงมี
เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย นามรูปจึงมี
เพราะนามรูปเป็นปัจจัย สฬายตนะจึงมี
เพราะสฬายตนะเป็นปัจจัย ผัสสะจึงมี
เพราะผัสสะเป็นปัจจัย เวทนาจึงมี
เพราะเวทนาเป็นปัจจัย ตัณหาจึงมี
เพราะตัณหาเป็นปัจจัย อุปทานจึงมี
เพราะอุปาทานเป็นปัจจัย ภพจึงมี
เพราะภพเป็นปัจจัย ชาติจึงมี
เพราะชาติเป็นปัจจัย ชรามรณะจึงมี
ความโศก ความคร่ำครวญ ทุกข์ โทมนัส
และความคับแค้นใจ ก็มีพร้อม ความเกิดขึ้นแห่งกองทุกข์ทั้งปวงนี้ จึงมี