คือ มีเรื่องคับอกคับใจอยากมาเล่าให้ชาวPantipอ่านและแสดงความคิดเห็นกันค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า วันนี้เราได้ไปทำธุระกับน้องชายในตัวเมือง บ้านแฟนเราอยู่ห่างจากตัวเมืองประมาณ50กิโลค่ะ
ขามาเรามากับน้องชายที่แวะมาเที่ยวหาเราที่บ้านแฟน พอขากลับเราบอกให้น้องชายไปส่งขึ้นรถเมล์ พอไปถึงท่ารถ
รถเมล์สายแถวบ้านแฟนเรากำลังจะออกพอดี แต่ด้วยความรีบเราเลยไม่ได้สอบถามพนักงานกระเป๋ารถเมล์ว่า
ผ่านเส้นบ้านแฟนเราหรือเปล่า พอขึ้นไปนั่งรถออกตัว กระเป๋ารถเมล์มาเก็บเงิน เราก็ถามว่าผ่านเส้นบ้านแฟนเราไหมคะ
เขาตอบมาว่าไม่ผ่านนะ ไปอีกเส้นนึง
เราก็เลยให้เขาจอดระหว่างทางเพื่อลงไปรอรถสองแถวแทน พอลงไปได้ยืนรอรถได้ไม่นาน
เวลาก็ใกล้จะมืดค่ำเต็มที(รถคันสุดท้ายหมด6โมงเย็น) เราเกิดปวดท้องอยากจะเข้าห้องน้ำ ไปยืนรอรถนานมาก 5โมงกว่าแล้วยังไม่มาสักที
เราพยายามอดทนมองซ้ายมองขวาก็คิดไม่ตกว่าจะไปหาเข้าที่ไหน เรายืนอยู่กับแฟนเราข้างถนนใหญ่ มีศาลารอรถอยู่
ข้าหลังมีโรงเรียนอยู่แต่ตัวตึกอาคารของโรงเรียนไกลมาก ต้องเดินเข้าไปเป็นกิโลถึงจะเจอตึก ด้านหน้าอีกฝั่งถนนเป็นตลาดเก่าที่ไม่มีแม่ค้าขายของเลย
เราคิดว่า ลองข้ามไปหาดูก็ไม่แปลก ไปเฮือกสุดท้ายนี่แหละ มีตลาดก็ต้องมีห้องน้ำดิเนอะ พอเราข้ามถนนไปแข่งกับเวลา
เราเดินวนเวียนหาห้องน้ำแต่ก็ไม่มี ตลาดเปิดโล่ง ซ้ายเป็นอาคารพาณิชย์บ้านคน ขวามือเป็นห้องคล้ายๆห้องเก็บของ มีประตูด้านหน้าและหลัง
เราเดินไปเจอในห้องนั้นเปิดไฟอยู่ อยู่ในเขตตลาด เราเลยเปิดประตูด้านหลังและเดินเข้าไปเจอห้องน้ำอยู่ขวามือ ด้านขวามือเป็นห้องครัว
เราเลยเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปและล็อคประตู ตอนนั้นรีบมาก คิดว่าคงไม่มีคนอยู่ พอเราล็อคประตู เราได้ยินเสียงคนเดิน เลยเปิดประตูออกมา
พร้อมกับยกมือไหว้ แล้วพูดว่า "ขอโทษนะคะ" แล้วก็มีผู้หญิงคนนึงโพกผมอยู่กำลังจะแต่งหน้า ตอบกลับมาว่า "ไม่เป็นไรจ่ะ" เราก็รีบปิดประตูนั่งทำธุระไม่น่าเกิน2นาทีเพราะกลัวรถมา รีบถึงขีดสุด พอออกมาจากห้องน้ำเราก็หันไปหาผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เจอ หวังจะกล่าวขอบคุณ แต่เรารีบมากกลัวรถมาแล้วเราจะไม่ทัน เราเลยเดินกึ่งวิ่ง แต่ไม่ลืมที่จะปิดประตูให้เขา ละเราก็เดินจะข้ามถนนไปยังศาลารอรถ หันกลับไปมองตอนเราข้ามไปแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ออกมายืนดูเรา เราโครตคาใจอยากจะข้ามถนนไปอธิบาย แต่ตอนที่เราข้ามมามันตือเวลา6โมงแล้ว เรารู้สึกผิดมาก แต่ ณ เวลานั้นเราไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะ
ครั้งแรกของการตั้งกระทู้ ผิดถูกอย่างไรต้องขออภัยด้วยนะคะ
ปล.ถ้าพี่ผู้หญิงคนนั้น(คนที่โพกผ้าสีชมพูบนหัวเหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จมาอ่านเจอ) หนูอยากบอกว่า ขอโทษมากๆ และขอบคุณนะคะที่ให้หนูเข้าห้องน้ำของพี่
หนูไม่ใช่โจรค่ะ หนูไม่เคยมีประวัติลักขโมยของใครนะคะ มันคือเหตุสุดวิสัยจริงๆค่ะ
เราผิดไหมคะ (เหตุเกิดจากความสุดวิสัย)
เรื่องมีอยู่ว่า วันนี้เราได้ไปทำธุระกับน้องชายในตัวเมือง บ้านแฟนเราอยู่ห่างจากตัวเมืองประมาณ50กิโลค่ะ
ขามาเรามากับน้องชายที่แวะมาเที่ยวหาเราที่บ้านแฟน พอขากลับเราบอกให้น้องชายไปส่งขึ้นรถเมล์ พอไปถึงท่ารถ
รถเมล์สายแถวบ้านแฟนเรากำลังจะออกพอดี แต่ด้วยความรีบเราเลยไม่ได้สอบถามพนักงานกระเป๋ารถเมล์ว่า
ผ่านเส้นบ้านแฟนเราหรือเปล่า พอขึ้นไปนั่งรถออกตัว กระเป๋ารถเมล์มาเก็บเงิน เราก็ถามว่าผ่านเส้นบ้านแฟนเราไหมคะ
เขาตอบมาว่าไม่ผ่านนะ ไปอีกเส้นนึง
เราก็เลยให้เขาจอดระหว่างทางเพื่อลงไปรอรถสองแถวแทน พอลงไปได้ยืนรอรถได้ไม่นาน
เวลาก็ใกล้จะมืดค่ำเต็มที(รถคันสุดท้ายหมด6โมงเย็น) เราเกิดปวดท้องอยากจะเข้าห้องน้ำ ไปยืนรอรถนานมาก 5โมงกว่าแล้วยังไม่มาสักที
เราพยายามอดทนมองซ้ายมองขวาก็คิดไม่ตกว่าจะไปหาเข้าที่ไหน เรายืนอยู่กับแฟนเราข้างถนนใหญ่ มีศาลารอรถอยู่
ข้าหลังมีโรงเรียนอยู่แต่ตัวตึกอาคารของโรงเรียนไกลมาก ต้องเดินเข้าไปเป็นกิโลถึงจะเจอตึก ด้านหน้าอีกฝั่งถนนเป็นตลาดเก่าที่ไม่มีแม่ค้าขายของเลย
เราคิดว่า ลองข้ามไปหาดูก็ไม่แปลก ไปเฮือกสุดท้ายนี่แหละ มีตลาดก็ต้องมีห้องน้ำดิเนอะ พอเราข้ามถนนไปแข่งกับเวลา
เราเดินวนเวียนหาห้องน้ำแต่ก็ไม่มี ตลาดเปิดโล่ง ซ้ายเป็นอาคารพาณิชย์บ้านคน ขวามือเป็นห้องคล้ายๆห้องเก็บของ มีประตูด้านหน้าและหลัง
เราเดินไปเจอในห้องนั้นเปิดไฟอยู่ อยู่ในเขตตลาด เราเลยเปิดประตูด้านหลังและเดินเข้าไปเจอห้องน้ำอยู่ขวามือ ด้านขวามือเป็นห้องครัว
เราเลยเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปและล็อคประตู ตอนนั้นรีบมาก คิดว่าคงไม่มีคนอยู่ พอเราล็อคประตู เราได้ยินเสียงคนเดิน เลยเปิดประตูออกมา
พร้อมกับยกมือไหว้ แล้วพูดว่า "ขอโทษนะคะ" แล้วก็มีผู้หญิงคนนึงโพกผมอยู่กำลังจะแต่งหน้า ตอบกลับมาว่า "ไม่เป็นไรจ่ะ" เราก็รีบปิดประตูนั่งทำธุระไม่น่าเกิน2นาทีเพราะกลัวรถมา รีบถึงขีดสุด พอออกมาจากห้องน้ำเราก็หันไปหาผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เจอ หวังจะกล่าวขอบคุณ แต่เรารีบมากกลัวรถมาแล้วเราจะไม่ทัน เราเลยเดินกึ่งวิ่ง แต่ไม่ลืมที่จะปิดประตูให้เขา ละเราก็เดินจะข้ามถนนไปยังศาลารอรถ หันกลับไปมองตอนเราข้ามไปแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ออกมายืนดูเรา เราโครตคาใจอยากจะข้ามถนนไปอธิบาย แต่ตอนที่เราข้ามมามันตือเวลา6โมงแล้ว เรารู้สึกผิดมาก แต่ ณ เวลานั้นเราไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะ
ครั้งแรกของการตั้งกระทู้ ผิดถูกอย่างไรต้องขออภัยด้วยนะคะ
ปล.ถ้าพี่ผู้หญิงคนนั้น(คนที่โพกผ้าสีชมพูบนหัวเหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จมาอ่านเจอ) หนูอยากบอกว่า ขอโทษมากๆ และขอบคุณนะคะที่ให้หนูเข้าห้องน้ำของพี่
หนูไม่ใช่โจรค่ะ หนูไม่เคยมีประวัติลักขโมยของใครนะคะ มันคือเหตุสุดวิสัยจริงๆค่ะ