ทำไมเมืองไทยซอยถนนไม่เชื่อมกัน ทำให้ผังเมืองไม่ดี ไปไหนก็ยาก ร้านค้าอยู่ติดถนนใหญ่หมด  เดินทางก็ยากขึ้น

บ้านหมู่บ้านที่ติดถนน ก็มักจะเป็นหมู่บ้านปิด ข้างหมู่บ้านติดกับอะไรก็มักไม่มีทางไป มีรั้วปิด  หลังหมู่บ้านมีทุ่งนา หรืออะไรก็มีรั้วปิดหมด  อันนี้พูดถึงหมู่บ้านที่ไม่มีซอยขนาบข้างหรือข้างหลังเลย  เป็นหมู่บ้านติดถนนใหญ่ มีทางเข้า ออกแค่ข้างหน้า  จะไปพื้นที่ข้างๆ ใกล้เคียง  ที่มองจากหลังหมู่บ้านเห็นไม่ไกล  แต่ต้องออกมาถนนใหญ่หน้าหมู่บ้านที่มีรถใหญ่ๆเท่านั้น

และก็เคยอยู่หมู่บ้านใหญ่ๆ ทางหน้าหมู่บ้านติดถนนหลัก  ด้วยใหญ่ๆมากๆและเก่าแล้ว เลยมีร้านค้า มีตลาดในหมู่บ้านเลยตรงท้ายมบ. ที่ติดกับซอยหลังหมู่บ้าน ที่ตอนแรกจะมีรั้วกั้น ไม่ให้คนเข้าออกใช่ไหม ตามสไตล์หมู่บ้าน  แต่เรามาอยู่หลังจากมีตลาดนานแล้ว  ก็จะเปิดให้คน รถเข้าออกได้เฉพาะเวลาตลาดเปิด จนตอนนี้เปิดถาวรไปแล้ว

ขอยกตัวอย่าง  เราอยู่มบ.ข้างบนนี้  แล้วเรียนรร.ข้างๆ ซึ่งใกล้มาก  โดยระหว่างรร.กับมบ. มีชุมชนริมคลองเก่าคั่นอยู่  ซึ่งหมู่บ้านจะมีรั้วกั้น แต่มีช่องใต้กำแพงอยู่จุดหนึ่งของมบ.ให้คนเดินทางผ่านชุมชนริมคลองนี้ได้ เฉพาะรถจักยานมมอไซค์ ทางเป็นสะพานปูนเล็กๆ ที่พาดผ่านชุมชนริมคลอง ไปจนถึงโรงเรียนวัด   ทำให้สมัยเรียนประถมไปโรงเรียนง่ายๆ ขี่จักรยานไปเองได้   ถ้าลองคิดกลับกันว่าหมู่บ้านไม่มีทางเชื่อม เด็กต้องไปโรงเรียนยุ่งยากขึ้น ต้องออกถนนใหญ่อันตราย ขึ้นวิน หรือพอ่แม่ต้องคอยรับส่งตลอด โดยระยะทางการเดินทางก็ยาวขึ้นเป็นหลายกิโล 
ทำให้นึกถึง ประเทศญี่ปุ่น ที่เดินไปโรงเรียนได้ ถึงแม้ไม่ได้ใกล้มากก็เป็นได้ แต่ทางก็เชื่อมกัน ไม่อันตราย ข้ามถนนแค่ถนนเล็กๆ รถไม่มาก  ดูเป็นบ้านเมืองผังเมืองที่สะดวก   เดินออกมาเจอร้านขายของ ตลาด โรงเรียน คลอง แบบในโดเรม่อน