เป็นกระทู้แรกผิดพลาดยังไงขออภัยด้วยค่ะ
อาจยาวหน่อยนะคะ คือเมื่อก่อนเราเป็นคนคิดบวกมากใครมีปัญหาอะไร ก็จะมาปรึกษาเราตลอด เราเป็นคนร่าเริงอารมณ์ดีใจเย็น แต่เมื่อกลางเดือนสิงหาคมที่ผ่านมา อยู่ๆเราก็อยากร้องไห้วันๆก็เอาแต่หมกมุ่นคิดเรื่องราวชีวิตวัยเด็กในอดีต พ่อกับแม่เราอย่าร้างกันตั้งแต่ปี2551ค่ะ พ่อทิ้งแม่กับเราไปมีครอบครัวใหม่ ทิ้งเหลือไว้แค่ตุ๊กตาหมีตัวเดียวที่พ่อซื้อให้เราไว้ดูต่างหน้า เราอยู่กับแม่ที่ผ่านมาเราเข้มแข็งมาตลอดให้กำลังใจแม่ คนรอบข้างก็ดีมากดูแลเราอย่างดี แต่มาวันนี้เรากลับเศร้าร้องไห้ฟูมฟายว่าทำไมเราต้องเจอปัญหาอะไรมากมายแบบนี้ด้วย วันเกิดเราที่ผ่านมาเพื่อนๆและครอบครัวก็ฉลองวันเกิดให้แต่เราไม่รู้สึกมีความสุขไม่รู้สึกดีใจเลย  ฟังคำอวยพรดีๆแต่กลับรู้สึกเศร้าเราก็ได้แต่ฝืนยิ้มไป แม่ทำอาหารที่เราชอบให้กินแต่พอเห็นแล้วกลับรู้สึกหดหู่ เราแอบร้องไห้ในห้องน้ำทุกวัน เราไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาเราไม่อยากให้พวกเค้าคิดมาก เราจะวนคิดเรื่องต่างๆในหัว เราเคยหากิจกรรมทำแล้วไปเที่ยว ไปเดินห้างแต่สุดท้ายมันก็กลับมาคิดเหมือนเดิม เวลาเราเศร้าจะหน่วงๆที่อก มือสั่น ขาจะอ่อนแรงแต่ยังเดินได้ นอนหลับไปพร้อมกับน้ำตา ตื่นอีกทีก็ตอนเย็นของอีกวัน พอตื่นมามันก็เหมือนเดิมค่ะ ร้องไห้เหมือนเดิมทั้งที่ยังไม่ลุกจากที่นอน เรากินข้าวไม่ได้พยายามกลืนแล้วนะคะ แต่มันกินไม่ลงจริงๆกินได้แต่โจ๊กและน้ำผลไม้ได้คำสองคำพอประทังชีวิตไปวันๆ จากน้ำหนักเรา64 แค่หนึ่งเดือนน้ำหนักตอนนี้เหลือ52ค่ะ ภายนอกเรายังยิ้มร่าเริง แต่ในใจมันไม่ไหวแล้วอะค่ะ เราพยายามทุกอย่างฟังธรรมะ ไปเที่ยว ไปหาเพื่อน แต่พยายามมากแค่ไหนทุกครั้งมันก็จบด้วยการคิดมากเหมือนเดิมค่ะ และสุดท้ายก็จะร้องไห้เหมือนเดิม จนวันนี้เราเริ่มทำงานไม่รู้เรื่อง เราจะรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยถ้าได้นั่งเหม่อลอย ไม่ต้องรับรู้เรื่องอะไร ถ้าเรายังเป็นแบบนี้อยู่ไปนานๆจะมีโอกาสเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้าไหมคะ เราจะแก้อย่างไรดีคะ หรือเราต้องไปหาจิตแพทย์ แล้วเราจะไม่ไปหาหมอให้มันหายเองได้ไหมคะ ความหวังในชีวิตตอนนี้ก็เริ่มมืดไปหมดแล้ว จากเมื่อก่อนมีความหวังใช้ชีวิตมีความสุข แต่ทำไมวันนี้มันหายไปหมดเราก็เบื่อและเกลียดตัวเองเหมือนกันที่แก้ไขชีวิตตัวเองไม่ได้สักที ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ
ขอบคุณค่ะ