สวัสดีค่ะ กระทู้แรกนะคะ จริงๆจะตั้งไปรอบนึงจะมือกดปิด
โชคดีหน่อยรอบนี้ขี้เกียจพิมพ์ใหม่ ผู้ที่เข้ามาอ่านจะได้อ่านกันสั้นๆ

ตามนั้นค่ะ แม่ชอบสะสมของ(รึขยะ)
จนเต็มบ้าน
เช่น ผ้าปูที่นอนที่ไม่แกะใช้มาชาตินึง(เกิน10ปี)มัดๆถุงไว้ เสื้อผ้าเก่าๆที่ไม่เคยหยิบออกมาใส่
กล่องโฟม ลังไข่ไก่ ตระกร้าแบรน ไหมพรมที่ซื้อมาพยายามถัก กะละมัง กล่องข้าว กล่องพลาสติก
กระดาษ เอกสาร(ไม่สำคัญเลย) ซองจดหมายฉีกแล้ว สารพัดกล่องสินค้าที่เคยซื้อมา(เล็กสุดก็กล่องขวดแบรน)
เก้าอี้ยาวในห้องดูทีวี ใช้นั่งไม่ได้ เพราะของกองจนต้องนั่งพื้นดูทีวี โต๊ะคอมวางโน๊ตบุคไม่ได้ เพราะถูกของแม่ยึดพื่นที่ค่ะ

พอบอกให้เอาไปบริจาครึทิ้ง ก็ทะเลาะกันทุกที เราก็เลยปล่อยผ่านค่ะ ทนมาได้ตั้ง21ปีแล้ว
ห้องเราเราไม่เปิดตู้เสื้อผ้าเลยค่ะ เพราะในตู้มีแต่เสื้อผ้าเก่าๆของแม่ เสื้อผ้าเรา แขวนไว้ที่ราวตากผ้าเล็กๆบนห้อง

ยิ่งกว่าการสะสมของ คือซื้อกล้องใส่เสื้อผ้าพลาสติก มาเก็บของค่ะ ตอนนี้ จขกท พิมพ์กระทู้อยู่บนเตียงในห้อง
มองไปทางขวามือก็ยังมีกล่องเสื้อผ้าพลาสติกของแม่ วางซ้อนกันจนเกือบชนเพดาน ตั้ง4กล่อง

จุดพีคคือแม่เราเอากันกระแทกกับกล่องพัสดุเราไปทิ้งค่ะ  เราถามหา เพราะหาไม่เจอ
แม่บอกว่าทิ้งไปแล้ว(จริงๆมันก็อยู่ในที่เก็บอย่างเรียบร้อยนะคะ) เราก็ถามว่าทำไมไม่บอกก่อนทำไมไม่ถาม

แม่ก็บอก ทำไมต้องถาม ของตัวเอง ก็เก็บเองสิ

บอกตามตรง โกรธค่ะ แล้วของพวกนี้ก็ไม่ใช่ขยะ ใช้ส่งของจริงๆ มันใช้ประโยชน์ได้มากกว่ากองขยะของแม่เยอะมาก

พรุ่งนี้ตอนไปส่งของให้ลูกค้าที่ไปรษณีย์พอดี เลยว่าจะเก็บของที่ยังใช่ได้ไปบริจาค ตอนนี้เก็บรวมๆกันได้เป็น10ถุงแน่ะ

จะบริจาคไปให้ อ.ท่าสองยาง จังหวัดตากค่ะ บ้านเกิดเราเอง ... โดยที่ไม่บอกแม่

แล้วก็จะหยิบหมอนขึ้นราไปทิ้งที่ถังขยะ  และจะทยอยทิ้งอีกหลายอย่างในวันอื่นๆ

ทั้งหมดนี้จะไม่ปรึกษาแม่ (เพราะเคยพูดแล้วไม่ให้ทิ้งค่ะ)
เราทำเกินไปมั้ยคะ