นี่คิดมาตลอดตั้งแต่ก่อนออกอากาศว่าสุดท้ายเมื่อถึงตอนจบ ละครจะพาเราร้องห่มร้องไห้ไปกับจุดจบของแต่ล่ะคนได้มั้ย (เราค่อนข้างคาดหวังกับฉากแสดงอารมณ์ฉากนั้น) พอดูมาถึงกลางเรื่องเริ่มเห็นแววละว่าน้ำตาคงไม่มาแน่ๆ (โดนลมทะเลพัดหายไปหมดละ) แต่พอสิ้นสุดยุคละอองคำ แล้วได้เห็นฉากเจ้าน้อยน้ำตาคลอเบ้า จะร้องไห้ตามเมีย ... รู้เลยว่าตอนจบยังไงก็ร้องไห้ตามแน่ๆ แต่ไม่ได้เสียน้ำตาเพราะอินไปกับความรักของคนทั้งคู่หรอกนะ แต่จะร้องไห้เพราะหมากมากกว่า คือเป็นคนร้องไห้ได้น่าสงสารอะ....ส่วนแม้นเมืองคงรู้สึกดีใจไปกับนางด้วยที่ได้หมดทุกข์หมดโศกไปซะที เราว่าตอนจบงานยากนอกจากจะตกอยู่ที่แต้วและมิวแล้ว อีกคนก็หมากเนี่ยแหละว่าจะดึงคนดูให้รู้สึกร่วมกับเจ้าน้อยได้มากแค่ไหน รองจากเจ้าน้อยก็ลุ้นมิ่งหล้าเนี่ยแหละที่ต้องอยู่ต่อแบบรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต .... เอาจริงๆก็คงมีเยอะนะคนที่อินกับความรักของเจ้าน้อยกับแม้นเมือง แต่สำหรับเราไม่รู้สึกอะไรกับความรักของทั้งคู่เลยอะ ตอนนี้มันกลายเป็นว่า “อินกับการแสดงแยกของแต่ละคน” มากกว่า


ขออนุญาตินำรูปหมากจากคลื่นชีวิตมาให้ชมค่ะ

ปล.อีกคนที่อยากฝากถึงคือ ฟองจันทร์  ไม่รู้ทำไมเห็นน้ำตาฟองจันทร์ทีไรมันใจคอไม่ค่อยดี สงสารนาง น้ำตาจะเอ่อตามซะให้ได้ เป็นคนที่งามแบบน่ามอง น้ำเสียงก็น่าฟัง สรุปเลย ฟองจันทร์แจ้งเกิดแน่นอน / ส่วนอีกฉากที่รอดูคือ ฉากหน่อเมืองสำเร็จโทษตัวเอง จากที่อ่านค่อนข้างสยองเลยทีเดียว แต่ไม่รู้ว่าพี่อ๊อฟจะถ่ายทอดฉากนั้นออกมายังไงหรือจะตัดทิ้งรึเปล่า รอลุ้นๆ