ผมค่อนข้างจะเข้าใจอาการผีอำได้ดี(sleep paralysis)ซึ่งก็ไม่ได้กลัวอะไรครับแค่รำคาญเพราะทุกครั้งข่มตาลงกำลังจะฝันมันก็จะมีเสียงใครก็ได้สักคนเช่นเพื่อน คนในครอบครัว หรือคนที่สนิทด้วย หัวเราะเยาะเย้ยเราสะท้อนก้องในหูซ้ายหูขวาเหมือนเกลียดอะไรเรา555 ครับซึ่งเวลาที่เป็นอาการแบบนี้เป็นไปได้ก็ปล่อยให้มันหลอนไปเพราะยากขนาดผมที่เป็นคนคุมความฝันได้สติค่อนข้างที่จะหลงเหลือก็โดนหลอนทุกครั้งปกติอาการผีอำมันจะเหมือนถูกดึงลงไปในหลุมแล้วรู้สึกตัวไม่ได้อาการชาทั้งตัวมาหมด แบบว่าอาการหลอนจะมาล่ะแต่คุมตัวเองให้ตื่นแล้วจะหลับล่ะแต่มันก็หลอนอยู่ดีทำไปวนไปเรื่อยๆจนเริ่มรำคาญ ไม่รู้ทำไมอยู่ๆผมก็เริ่มคิดได้ว่าถ้าเราลองคิดแต่เรื่องเศร้าๆที่ไม่เกี่ยวกับเราดูล่ะเช่น โลกนี้ก็แก่มากแล้วน่ะสงสารจัง พ่อแม่ทำงานหนักจะเป็นไรบ้างไหม แน่นอนครับร้องไห้น้ำตาไหลท่วมหมอน555 แต่ก็มาถึงคำถามครับทำไมพอเราร้องไห้จากความเศร้าแล้วหลุดจากอาการผีอำ? เป็นเพราะผมได้คลายความเครียดที่สะสมหรอครับ?