มีหลายคนบ่นรำคาญความขี้มโนของแม้นเมือง แต่ช่วยให้ความเป็นธรรมกับนางหน่อย ถ้าเทียบกับชีวิตคนจริงๆ แม้นเมืองไม่ได้คิดไปเองนะว่าเจ้าน้อยจะรับละอองคำเป็นเมียน้อย อย่าลืมว่าการไม่ปฎิเสธก็คือการยอมรับอย่างหนึ่ง

   1. เจ้าน้อยรู้จากเแบร็กกินส้ว่าเมียเห็นตัวเองกอดกับละอองคำ แต่ก็ไม่ปฎิเสธแก้ความเข้าใจผิดของเมีย      
2.ละอองคำมาขอเป็นเมียน้อย 3วันเชียงคำ4วันเชียงเงินอะไรนั่นต่อหน้าเจ้าน้อย ฮีก็ฟังออกว่าสาวต้องการอะไร เจ้าน้อยก็ไม่ปฎิเสธกับเมีย (มาบอกกันลับหลังก็ได้) นั่นเท่ากับเจ้าน้อยโอเคกับละอองคำแล้ว
3. แม้นเมืองถึงขนาดพูดกับเจ้าน้อยว่า เรือนหอสร้างแล้ว  หมายถึงเจ้าน้อยจะมีเมียน้อยแล้ว  เจ้าน้อยก็ยังไม่ปฎิเสธ
      การไม่ปฎิเสธก็คือการยอมรับไปในตัว บางเรื่องที่พูดยากๆ โดยเฉพาะเรื่องเมียน้อย ผู้ชายก็จะทำเนียนๆไปแบบนี้ละ ฉะนั้นแม้นเมืองไม่ได้คิดไปเองแน่ เพราะตอนนี้ละอองคำก็ต้องคิดเหมือนกัน เราว่าเจ้าย่ายังคิดเลย

บทอาจจะต้องการให้เจ้าน้อยหลอกเมียให้เข้าใจผิด แต่ในมุมของแม้นเมือง นี่ไม่ใช่การมโนไปเองแน่นอน
และขอติบทตรงนี้ คนอย่างเจ้าน้อยไม่ควรเล่นเกมเด็กๆแบบนี้เลย เพราะนอกจากจะทำร้ายจิตใจเมียสาหัสแล้ว ตอนหลังถ้าตัวเองบอกว่าไม่ยอมรับละอองคำเป็นเมียน้อย ละอองคำไม่อับอายขายหน้าหรือ นึกว่าผู้ชายโอเคกับตัวเอง เลยแสดงออกนอกหน้าไปซะขนาดนั้น  เกิดละอองคำอายจนผูกคอตายจะทำยังไง

ไหนว่าเจ้าน้อยรักเมีย รักน้อง แต่มาเดินแผนงีเง่าทำร้ายเมียกับน้องอย่างนี้ ตัวละครเจ้าน้อยไม่น่าทำ คนเขียนบทเขียนพลาดแล้ว
แถมการตัดต่อยังตัดส่วนที่ละอองคำพูดกับแม้นเมือง จนไม่รู้ละอองคำพูดอะไรแม้นเมืองถึงโกรธมาก และละอองคำรู้เรื่องแม้นเมืองกับเจ้าน้อยได้ยังไง เป็นพาร์ทที่ไม่ควรตัดออกเลย มันทำให้คนดูงง

แม้แต่บทในส่วนของมิ่งหล้าก็ไม่สมเหตุสมผล ถ้ากรมวังวางแผนจัดละครตลกมาถวายเองจะดูมีเหตุผลกว่านี้ นี่เนื้อเรื่องทำเหมือนเจ้าหลวงหลอกเมียว่าจะไปฉี่ แล้วแวบไปกินตับมิ่งหล้า บังเอิญละครสนุก ซูๆเลยเพลินจนลืมผัว
นี่ถ้าหากละครไม่สนุก ซูๆเกิดถามหาหม่องๆขึ้นมา ก็ตายกันหมดแล้วสิ