เป็นกระทู้แรกนะคะ...ผิดพลาดประการได้ต้องขออภัยด้วยนะคะ... เราเป็นนศ.พยาบาล ซึ่งตอนนี้ปี4แล้ว  (จะเล่าคราวๆไม่ลงรายละเอียดมากนะคะ) ตอนที่เราฝึกงานปี3 ที่แผนกหูตาคอจมูก ได้ดูแลคนไข้ชายวัยสูงอายุ (เป็นพระสงฆ์ ) ท่านหนึ่งที่เป็นมะเร็งช่องปากระยะสุดท้าย (CA floor of mouth) ตอนเราได้เคสมาก็ไม่รู้ว่าจะดูแลไหวไหม เป็นเคสที่ต้องดูแลตามการพยาบาลระยะสุดท้ายของชีวิต  ซึ่งคนไข้มีก้อนมะเร็งที่โตมากบริเวณจนกดเบียดหลอดลมและหลอดอาหารต้องเจาะคอ ทำให้คนไข้พูดคุยสื่อสารกับเราไม่ได้  ต้องใช้การเขียนแทน ซึ่งคนไข้เขียนได้ลำบากเพราะไม่ค่อยมีแรง และอ่านลำบากมาก ระหว่างการฝึกงาน 1 อาทิตย์ เราก็ให้การพยาบาลคนไข้ พยายามให้ครบทั้ง 4 มิติ กาย จิต สังคม จิตวิญญาณ  เช่น ทำแผล ดูดเสมมหะ เช็ดเสมหะที่กระจายตอนคนไข้ไอออกทางท่อเจาะคอตลอดเวลา จนวันที่คนไข้ต้องไปรักษาที่ศูนย์มะเร็ง จำไม่ได้ว่าที่ไหน เพราะอาการคนไข้ทรุดมาก หมอบอกว่าให้ญาติทำใจ  ทางเราอจ.ให้ไปสังเกตการทำงานที่OPD (แผนกผู้ป่วยนอก) จึงไม่ได้ดูแลในวันนั้น กลับมาขึ้นแผนกในตอนเย็นเพื่อมาหาคนไข้ ก็ไม่พบคนไข้ เพื่อนก็เดินมาบอกว่าคนไข้ย้ายไปแล้ว เพื่อนบอกว่าคนไข้ถามหาถึงเราว่าไปไหน และยื่นจดหมายที่คนไข้เขียนให้
ใจความในจดหมาย เป็นคำเขียนที่ไม่ค่อยถูกต้อง แต่บ่งบอกถึงความพยายามเขียนให้เพื่อบอกขอบคุณที่มาดูแลให้การพยาบาล อวยพร และบอกลา...ในตอนนี้เราก็เก็บจดหมายนั้นไว้...ซึ่งดูจากอาการและคำที่หมอบอก เราก็คาดว่าน่าจะเขาเสียชีวิตแล้ว. เลยอยากถามว่าเราควรเก็บจดหมายไว้หรือทิ้งไปดี..