หลงตนเอง ( เห็นว่าจิตเที่ยง มีตนในจิต มีจิตในตน )

ย่อมเสียเวลาในวัฎฎะสงสารนี้ ทั้งในอบายและไม่อบาย ขึ้นอยู่กับกรรมทางกาย วาจา ใจ ของตน

หลงตำรา ( ปริยัติ ) เพราะมี ศรัทธา จากการสดับในเบื้องต้น จึงมี วิริยะ ศึกษาเล่าเรียนตำรานั้นอย่างละเอียด

และในตำรานั้นกล่าวชัดเจนว่า ให้นำตำราที่ศึกษานั้นไปปฎิบัติ

จึงเกิด สติ อันได้แก่ สติปัฎฐานสี่ตามตำรา

เพราะใน สติปัฎฐานสี่ คือการเจริญ สัมมาสมาธิ อันเป็นผลมาจากสติ

ปัญญา บนพื้นฐานแห่งสัมมาสมาธิจึงเจริญ

เจริญปัญญาในมรรคทั้งแปดด้วยสัมมา

เมื่อสร้างเหตุ ผลย่อมปรากฎ

และ วิมุต นั้นคือผล อันมีมาแต่เหตุคือการเจริญ สัมมาในมรรค

อันมีเหคุมาแต่ หลงตำรา อย่างถูกต้องตามตำรา ( ปริยัติ )