ในสมรภูมิแห่งความรัก...ระหว่างชายหนุ่ม-หญิงสาว ผู้หญิงมักเป็นฝ่ายถูกเลือก มากกว่าเป็นคนได้เลือกเสมอ ถ้าสนามประลองยุทธ์นี้มิได้มีผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวล่ะ...สงคราม...ที่บุรุษเพศมิมีวันเข้าใจ ...การแพ้ชนะกันโดยไร้อาวุธ เดิมพันสูงลิบนี้มิใช่เพียงเพื่อหัวใจของบุรุษเท่านั้น หากคือศักดิ์ศรีของตัวเองเสียด้วย...
มิ่งหล้า...ลงเล่นสงครามนี้..อย่างขุนศึกที่วางแผนมาอย่างดี...รุกฆาตเมื่อถึงเวลา....และตั้งรับรอเพื่อสวนกลับให้ทันท่วงที
แม้นเมือง..ถูกโยนลงสนามอย่างจำยอม...ตัวสำรองอย่างนี้...สมัครใจเพียงการตั้งรับ....ไม่ยอมรุกกลับให้เสื่อมเสียเกียรติ
เชียงพระคำ...
ผู้ชายที่เติบโตมาในวัฒนธรรมที่แตกต่างอย่างศุขวงศ์ คำกล่าวเรียกผู้ดีอังกฤษที่เดินกันขวักไขว่ในสิงคโปร์เห็นจะไม่ได้เกินจริงไปนัก..เพราะธรรมเนียมปฏิบัติอย่างอ่อนโยน สุภาพ ดูแล...ต่อสุภาพสตรีของผู้ชายตะวันตก เป็นเรื่องที่สุภาพบุรุษสมควรกระทำ จารีตประเพณีดั้งเดิมที่คนตะวันออกยังนิยมนักหนา หากเขาตั้งมั่นไว้ว่าจะไม่ให้มันมีอิทธิพลต่อใจของเขาได้...คงไม่ใช่เรื่องแปลก..หากผู้ชายในบ้านเมืองเขาจะมีคู่ครองหลายคน...แต่เขานิยมการครองคู่อย่างคนในชาติตะวันตกมากกว่า..มากคนมากความ... ผัวเดียว เมียเดียว..ไม่ยุ่งยากใจเห็นจะจริง
ศุขวงศ์เป็นลูกชายคนเดียว วงศาคณาญาติใกล้ชิดทางเชียงพระคำของเขาก็ไม่ได้มีมากนัก...การจากบ้านเกิดเมืองนอนไปหลายปี กลับมาคราวนี้แม้แต่เจ้าละอองคำก็ยังโตเป็นสาวจนเกือบจำแทบไม่ได้เสียแล้ว น้องน้อยที่เขาเอ็นดูอย่างน้องสาว เมื่อยังเล็กก็คงวิ่งวุ่นเล่นกันในคุ้มตามประสากับเขาและเจ้าจักรคำอยู่บ่อยๆ ไม่แปลก..ที่เจ้าย่าของเขาจะเอ็นดูกว่าหลานสาวคนอื่น จนเรียกมาอยู่ข้างตัวให้ดูแลปรนนิบัตรรับใช้ใกล้ชิด... นอกจากบัวผัน..บริวารคนสนิท ก็คงจะมีละอองคำนี่ล่ะมั้ง..ที่คอยอยู่เป็นเพื่อนเจ้าย่าให้คลายเหงา..ดีจริง..
ยิ่งมาเห็นว่า...ญาติสาวดูจะเข้ากับแม้นเมืองของเขาได้ดีเสียด้วย... ชายาที่แสนภาคภูมิใจของเขาเก่ง..เก่งจนเขาอดอวดภูมิแทนเจ้าตัวเสียไม่ได้..คำกล่าวเชิญชวน แกมเย้า..ว่าละอองคำนอกจากจะได้พี่สาวคนใหม่ ยังคงได้ครูสอนภาษาฝรั่งอีกด้วย ศุขวงศ์สบายใจไปได้หนึ่งเปลาะ...น้องสาวคงจะช่างพูดช่างจา..แม้นเมืองคงจะมีเพื่อนคุยคลายความเหงาลงได้บ้าง
หญิงสาว..ที่ได้รับการแนะนำจากเจ้าย่าว่าเป็นญาติสนิทกับเจ้าอุปราชจักรคำ วงศ์ญาติใกล้ชิดของเจ้าน้อยอีกคน..ช่างพูดช่างเจรจาเสียจริง..จากคนที่พูดน้อยอยู่แล้ว..แม้นเมืองจึงได้แต่ยิ้มอย่างเอื้ออาทร สงบปากสงบคำ เพื่อฟังเท่านั้น คำสรรเสริญชื่นชมต่อเจ้าน้อย...ดูทั้งรัก และ เคารพ แฝงไปด้วยความเทิดทูนบูชาในบุรุษเพศอย่างที่แม้นเมืองรู้สึกได้ เป็นเพียงแค่ญาติ...จริงหรือ
คำตอบของความสงสัยที่หลายคนใคร่รู้..เขียนจันทร์รับรู้เป็นคนแรก...บัวผันคงไม่รู้ว่า..แค่คำบอกเล่าอย่างไม่มีอะไรแอบแฝงทำเอาบริวารคนสนิทที่ติดตามจากเชียงเงินร้อนรนแทนเจ้านายมิได้..เจ้าละอองคำ..คือคู่หมายของเจ้าน้อยศุขวงศ์ที่เจ้าย่าเคยหมายมั่นปั้นมือหรอกหรือ...จะว่าผิด..ก็พูดได้ไม่เต็มปาก..เพราะธรรมเนียมของคนในละแวกเมืองใกล้เคียง..ต่อให้ไม่ต้องเป็นเจ้าของคุ้ม...ผู้ชายก็มีเมียได้หลายคนหาใช่ข้อครหา หากประสบการณ์ของคนที่ครองคู่มาแล้ว..เขียนจันทร์ไม่อยากให้เจ้านายของเธอทุกข์ใจเลย...ต้องทำอะไรสักอย่าง
งานราชการที่ดูเหมือนจะเป็นงานของผู้ชาย...หากศุขวงศ์ตั้งใจให้แม้นเมืองของเขามีส่วนร่วมด้วย..การแสดงออกอย่างชื่นชม..ชัดเจนต่อหน้าเจ้าอา ภาษาฝรั่งที่ผู้หญิงน้อยคนนักในดินแดนนี้จะรู้แตกฉาน หากชายาของเขาคือ หนึ่งในนั้น เธอคงช่วยงานเขาได้ดีเป็นแน่...ศุขวงศ์ค่อยๆสร้างคุณค่าในตัวเองให้แม้นเมืองอย่างค่อยเป็นค่อยไป
งานที่ต้องติดต่อสื่อสารกับบริษัทค้าไม้ของอังกฤษเขาไหว้วานให้เธอตอบจดหมายกลับนั้น...นอกจากจะไม่มีความลับต่องานที่ทำอยู่แล้ว..การค่อยๆให้เธอรู้จักโลกที่ชาติตะวันตกหมุนเวียนอยู่ คงเป็นการดีที่จะปรับเปลี่ยนทัศนคติของแม้นเมืองอย่างประนีประนอมที่สุด...ซ้ำแล้วยังเป็นการยืนยันความบริสุทธิ์ใจของเขาอีกว่า..เธอคือคนสำคัญ..
คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบที่เขาเอ่ยและแววตาที่จริงใจนั้น..ทำเอาใจแม้นเมืองอ่อนยวบ...เธอคือส่วนหนึ่งของเชียงพระคำจริงหรือ..ข้อราชการที่ยินยอมให้รับรู้อีกล่ะ ซ้ำกับคำกล่าวที่สะกิดใจว่า..เธอคือส่วนหนึ่งของชีวิตเขา..จริงหรือ ความไว้ใจ...ความเชื่อมั่นที่เขามอบให้..กำลังค่อยๆทำให้กำแพงหัวใจของแม้นเมืองใกล้จะพังทลายอย่างไม่รู้ตัว
[รากนครา] สงครามปั่นประสาทเริ่มต้น...สนามประลองยุทธ์แห่งอิสตรี...รุกหรือตั้งรับ
มิ่งหล้า...ลงเล่นสงครามนี้..อย่างขุนศึกที่วางแผนมาอย่างดี...รุกฆาตเมื่อถึงเวลา....และตั้งรับรอเพื่อสวนกลับให้ทันท่วงที
แม้นเมือง..ถูกโยนลงสนามอย่างจำยอม...ตัวสำรองอย่างนี้...สมัครใจเพียงการตั้งรับ....ไม่ยอมรุกกลับให้เสื่อมเสียเกียรติ
เชียงพระคำ...
ผู้ชายที่เติบโตมาในวัฒนธรรมที่แตกต่างอย่างศุขวงศ์ คำกล่าวเรียกผู้ดีอังกฤษที่เดินกันขวักไขว่ในสิงคโปร์เห็นจะไม่ได้เกินจริงไปนัก..เพราะธรรมเนียมปฏิบัติอย่างอ่อนโยน สุภาพ ดูแล...ต่อสุภาพสตรีของผู้ชายตะวันตก เป็นเรื่องที่สุภาพบุรุษสมควรกระทำ จารีตประเพณีดั้งเดิมที่คนตะวันออกยังนิยมนักหนา หากเขาตั้งมั่นไว้ว่าจะไม่ให้มันมีอิทธิพลต่อใจของเขาได้...คงไม่ใช่เรื่องแปลก..หากผู้ชายในบ้านเมืองเขาจะมีคู่ครองหลายคน...แต่เขานิยมการครองคู่อย่างคนในชาติตะวันตกมากกว่า..มากคนมากความ... ผัวเดียว เมียเดียว..ไม่ยุ่งยากใจเห็นจะจริง
ศุขวงศ์เป็นลูกชายคนเดียว วงศาคณาญาติใกล้ชิดทางเชียงพระคำของเขาก็ไม่ได้มีมากนัก...การจากบ้านเกิดเมืองนอนไปหลายปี กลับมาคราวนี้แม้แต่เจ้าละอองคำก็ยังโตเป็นสาวจนเกือบจำแทบไม่ได้เสียแล้ว น้องน้อยที่เขาเอ็นดูอย่างน้องสาว เมื่อยังเล็กก็คงวิ่งวุ่นเล่นกันในคุ้มตามประสากับเขาและเจ้าจักรคำอยู่บ่อยๆ ไม่แปลก..ที่เจ้าย่าของเขาจะเอ็นดูกว่าหลานสาวคนอื่น จนเรียกมาอยู่ข้างตัวให้ดูแลปรนนิบัตรรับใช้ใกล้ชิด... นอกจากบัวผัน..บริวารคนสนิท ก็คงจะมีละอองคำนี่ล่ะมั้ง..ที่คอยอยู่เป็นเพื่อนเจ้าย่าให้คลายเหงา..ดีจริง..
ยิ่งมาเห็นว่า...ญาติสาวดูจะเข้ากับแม้นเมืองของเขาได้ดีเสียด้วย... ชายาที่แสนภาคภูมิใจของเขาเก่ง..เก่งจนเขาอดอวดภูมิแทนเจ้าตัวเสียไม่ได้..คำกล่าวเชิญชวน แกมเย้า..ว่าละอองคำนอกจากจะได้พี่สาวคนใหม่ ยังคงได้ครูสอนภาษาฝรั่งอีกด้วย ศุขวงศ์สบายใจไปได้หนึ่งเปลาะ...น้องสาวคงจะช่างพูดช่างจา..แม้นเมืองคงจะมีเพื่อนคุยคลายความเหงาลงได้บ้าง
หญิงสาว..ที่ได้รับการแนะนำจากเจ้าย่าว่าเป็นญาติสนิทกับเจ้าอุปราชจักรคำ วงศ์ญาติใกล้ชิดของเจ้าน้อยอีกคน..ช่างพูดช่างเจรจาเสียจริง..จากคนที่พูดน้อยอยู่แล้ว..แม้นเมืองจึงได้แต่ยิ้มอย่างเอื้ออาทร สงบปากสงบคำ เพื่อฟังเท่านั้น คำสรรเสริญชื่นชมต่อเจ้าน้อย...ดูทั้งรัก และ เคารพ แฝงไปด้วยความเทิดทูนบูชาในบุรุษเพศอย่างที่แม้นเมืองรู้สึกได้ เป็นเพียงแค่ญาติ...จริงหรือ
คำตอบของความสงสัยที่หลายคนใคร่รู้..เขียนจันทร์รับรู้เป็นคนแรก...บัวผันคงไม่รู้ว่า..แค่คำบอกเล่าอย่างไม่มีอะไรแอบแฝงทำเอาบริวารคนสนิทที่ติดตามจากเชียงเงินร้อนรนแทนเจ้านายมิได้..เจ้าละอองคำ..คือคู่หมายของเจ้าน้อยศุขวงศ์ที่เจ้าย่าเคยหมายมั่นปั้นมือหรอกหรือ...จะว่าผิด..ก็พูดได้ไม่เต็มปาก..เพราะธรรมเนียมของคนในละแวกเมืองใกล้เคียง..ต่อให้ไม่ต้องเป็นเจ้าของคุ้ม...ผู้ชายก็มีเมียได้หลายคนหาใช่ข้อครหา หากประสบการณ์ของคนที่ครองคู่มาแล้ว..เขียนจันทร์ไม่อยากให้เจ้านายของเธอทุกข์ใจเลย...ต้องทำอะไรสักอย่าง
งานราชการที่ดูเหมือนจะเป็นงานของผู้ชาย...หากศุขวงศ์ตั้งใจให้แม้นเมืองของเขามีส่วนร่วมด้วย..การแสดงออกอย่างชื่นชม..ชัดเจนต่อหน้าเจ้าอา ภาษาฝรั่งที่ผู้หญิงน้อยคนนักในดินแดนนี้จะรู้แตกฉาน หากชายาของเขาคือ หนึ่งในนั้น เธอคงช่วยงานเขาได้ดีเป็นแน่...ศุขวงศ์ค่อยๆสร้างคุณค่าในตัวเองให้แม้นเมืองอย่างค่อยเป็นค่อยไป
งานที่ต้องติดต่อสื่อสารกับบริษัทค้าไม้ของอังกฤษเขาไหว้วานให้เธอตอบจดหมายกลับนั้น...นอกจากจะไม่มีความลับต่องานที่ทำอยู่แล้ว..การค่อยๆให้เธอรู้จักโลกที่ชาติตะวันตกหมุนเวียนอยู่ คงเป็นการดีที่จะปรับเปลี่ยนทัศนคติของแม้นเมืองอย่างประนีประนอมที่สุด...ซ้ำแล้วยังเป็นการยืนยันความบริสุทธิ์ใจของเขาอีกว่า..เธอคือคนสำคัญ..
คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบที่เขาเอ่ยและแววตาที่จริงใจนั้น..ทำเอาใจแม้นเมืองอ่อนยวบ...เธอคือส่วนหนึ่งของเชียงพระคำจริงหรือ..ข้อราชการที่ยินยอมให้รับรู้อีกล่ะ ซ้ำกับคำกล่าวที่สะกิดใจว่า..เธอคือส่วนหนึ่งของชีวิตเขา..จริงหรือ ความไว้ใจ...ความเชื่อมั่นที่เขามอบให้..กำลังค่อยๆทำให้กำแพงหัวใจของแม้นเมืองใกล้จะพังทลายอย่างไม่รู้ตัว