สวัสดีคะ นี้เป็นกระทู้แรกของหนู หนูอายุ 20 คะ คือ ตอนนี้รู้สึกโคตรท้อ เหนื่อยกับชีวิตมาก ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองทำอะไรอยู่ ? เดินมาถูกทางแล้วหรือยัง สาเหตุที่ทำให้เหนื่อยจนท้อหลักๆ คงมาจากการเงิน หนูใช้ชีวิตโดยไม่เดือดร้อนพ่อแม่มา ตั้งแต่ 15 คะ คิดว่าไม่อยากทำให้เค้าลำบากไปมากกว่านี้อีกแล้ว แค่เห็นเค้ามีความสุขก็สบายใจแล้ว ไม่อยากให้เค้าต้องมาเหนื่อยเพราะเราอีก ( ปล.พ่อแม่หนูแยกทางกัน ) ใช้ชีวิตอยู่กับยายแต่ก็ไม่ได้ขอเงินหรือทำให้ยายเดือดร้อนนะค่ะ ทำงานเอง จนปัจจุบัน หนูมีแฟนที่คบกันมาระยะนึงประมาน 2 ปี ซึ่งเรามีน้องด้วยกัน 1 คน แต่เค้าไม่แข็งแรงจึงจากเราไปด้วยอายุเพียง 3เดือน ช่วงนั่นเหมือนตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าต้องพบหมอจิตอยู่บ่อยๆซึ่งเค้าก็ได้ให้ยานอนหลับมาทานเนื่องจากหนูมีอาการร้องไห้เสียใจ ไม่นอน เครียด คิดถึงลูก หมอกลัวจะหลุดกลัวจะเป็นบ้ามั่งค่ะเลยให้ทานยาให้หลับ คอยให้คำปรึกษา แต่คิดว่าเป็นเรื่องปกติของคนเป็นแม่ซึ่งรับไม่ได้แน่ๆในวันที่กำลังใจน้อยๆในวัยกำลังน่ารักของเค้าต้องจากไป เรื่องผ่านมาจะครบ 1 ปีแล้วคะ กับการสูนเสียเค้าไป ปัจจุบันหนูก็ดีขึ้นแล้วไม่ร้องไห้บ่อยเหมือนเมื่อก่อน แต่จะร้องไห้เวลาที่ท้อ เหนื่อย อยากกอดได้กำลังใจจากเค้า อย่างเช่นทุกวันนี้ หนูเริ่มกับมาร้องไห้ คิดถึงลูก นั้นอาจเป็นเพราะปัญหาที่รุมเร้าทำให้หนูเครียดและเหนื่อยจนร้องไห้คือ ทางออกของการระบาย ต้องขอบอกก่อนนะคะว่า หลังจากที่หนูคบกับแฟนคนนี้ เราได้ทำกิจการเป็นของตัวเองทำด้วยกัน แต่ตั้งแต่ทำมามันมีน้อยครั้งมากที่รายได้จะถึงเพียงพอกับที่ต้องการ บางที่ก็ขาดทุน จนเป็นหนี้สิน บางทีก็จำทอง ขายทุกอย่างที่มีในบ้าน เพื่อเอามาใช้หนี้ และยังคลทำกิจการเดิม จริงๆมันไม่ใช่เงินมากมายนะคะ แต่หนูเหนื่อยมากจริงๆคะ ทำไปขายไปเหนื่อยแทบตาย ( ปล.กิจการที่ทำคือ การละเล่นในงานวัด ป่าลูกโป่ง ) ทำเองตั้งร้านเอง ขายเองตั้งแต่เช้าจนค่ำ ทำแบบนี้ทุกงานทุกครั้งที่ไป ขายเอง ส่วนใหญ่นานๆครั้งแฟนจะช่วยขาย เหนื่อยมากคะ เหนื่อยมากจริงๆกว่าจะได้เงินแต่ละบาท ทำไปบางทีขาดทุนของ ขาดทุนค่าที่ ขายไม่ได้ ฝนตก คนไม่เล่น ก็ต้องหาจากที่อื่นมาจ่าย ก็เป็นหนี้ ตอนนี้หมดแล้วหมดทุกอย่างที่จะขาย ไม่มีอะไรเลยแล้วจริงๆ ยิ่งทำยิ่งแพ้ แต่แฟนเค้าก็ไม่ยอมเลิกทำนะคะ แต่หนูกับรู้สึก ท้อและเหนื่อยมาก ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่ ทำไปตั้งนานแล้วจะปีแล้ว ยังไม่ได้เห็นผลอะไรสักอย่าง หมดเนื้อหมดตัวไปเรื่อยๆ ท้อมากคะตอนนี้ แฟนก็ไม่ใช่คนที่ดีอะไรมากมาย เค้าไม่ค่อยเครียดอะไรมากหรอคะ แต่หนูกับกลัว กลัวคำที่ว่าไปหาเอาดาบหน้า คนเราถึงจุดที่ไม่มีก็ไม่มีเลยจริงๆนะคะ ตอนนี้ท้อแท้กับชีวิตมาก ตันหมดทุกอย่างแล้วจริงๆ ถามว่าทำไมไม่ขอพ่อกับแม่ หนูคิดว่าหนูออกมามีครอบครัวของตัวเองแล้ว ถึงจะอายุน้อย แต่มีสามีเคยมีลูกแล้ว หนูไม่ควรจะทำให้ท่านเดือดร้อน เพราะท่านก็ลำบากไม่ได้รวยอะไร หนูไม่อยากให้ท่านเหนื่อย ไม่ได้เลี้ยงหรือดูแลท่านแล้ว ก็ไม่อยากจะเข้าไปรบกวนให้ลำบากไปกว่านี้ ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกจริงๆ ปันหาชีวิตที่มีไม่เคยเล่าให้คนในครอบครัวฟังเลยคะ กลัวเค้าจะเป็นห่วง เก็บใว้คนเดียว ร้องไห้คนเดียว เหนื่อยมากคะ เหนื่อยมากจริงๆ อยากหยุดกับตัวเองสักที ไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว เลยอยากปรึกษาเพื่อนๆพี่ๆในพันทิป หนูควรทำไงคะ หนูไม่ไหวแล้วจริงๆ 😭😢

ปล.ต้องขออภับด้วยหากมีอะไรผิดพลาด นี้เป็นกระทู้แรกพึงสมัคตั้งใจสมัคมาเพื่อขอคำปรึกษาทุกคน อาจจะยาวสักหน่อยแต่ก็ขอบคุนสำหรับทุกท่านที่ทนอ่านจนจบคะ