คือเข้าใจอะไรหลายๆอย่างก็ในวันที่สายไปแล้ว

คบกับแฟนมาไม่นานครับ ช่วงที่คบกัน แฟนดีกับเราทุกอย่าง ดีจนเรารู้สึกได้รับมันมากไป เขาคอยเตือนสติผมตลอด แต่ในช่วงเวลานั้น ผมไม่ได้แคร์ความรู้สึกเขา คิดว่าความคิดตัวเองถูกกว่าเสมอ โลกหมุนรอบตัวเอง เห็นแก่ตัวกับเขามาก จนมีเรื่องที่ทำให้เราต้องห่างกัน จนกลายเป็นว่าคำพูดคุยมันก็เปลี่ยนไป แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไร จนมาทำเรื่องแย่ๆกับเขาอีก จนโอกาสที่มีมันน่าจะหมดแล้ว

ซึ่งพอได้มานั่งทบทวน ถึงเข้าใจเรื่องราวต่างๆ ว่าสิ่งที่เขาทำตอนนั้นมันดีกับผมมากจริงๆ ซึ่งทำให้ผมอยากกลับไปแก้ไขกับสิ่งที่ผมได้ทำลงไป
แต่เหมือนกับว่าผมยังเห็นแก่ตัวอยู่ ไปรีบ ไปเร่งเขา เพราะมันไม่มีแรงทำงานเลย ทำอะไรก็เครียดไปหมด เลยอยากให้กลับมาไวๆ จะได้ตั้งใจ ตั้งต้นเปลี่ยนแปลงตัวเองต่อไป ทำอะไรไม่ดีๆไปอีก จากการขาดสติ กลับกลายเป็นว่าทำสถานการณ์ให้มันแย่ลงกว่าเดิม ซึ่งสถานการณ์ตอนนี้ มันแย่มากๆ

เมื่อวานได้ตัดสินใจ บอกเขาไปว่าจะไม่ทักไปหาอีกจนกว่าจะเปลี่ยนแปลงแก้ไขตัวเองได้
ตอนนี้ก็ได้คิดทบทวน ว่าผมรักเขาจริงๆ หรือว่าผมแค่กลัวที่จะเสียเขาไป

ในแต่ละวันก็ได้แต่อดทน ไม่ทักเขา ทั้งทีอยากทักหา ทั้งเป็นห่วงเขา นู้นนี่นั่นบลาๆๆ

ตอนนี้ก็ได้แต่ต้องเปลี่ยนแปลงที่ตัวเองก่อน ไม่รู้ว่ามันจะสายไปหรือไม่ แล้วเมื่อวันใดที่เปลี่ยนแปลงตัวเองในทางที่ดีขึ้น ไม่รู้เขาจะยังให้โอกาสผมอยู่หรือไม่ มันทรมานนะ มันรู้สึกแย่เลยแหละ ในตอนที่เขาให้สิทธิ์เรา เรากลับเมินเฉย ไม่รักษาสิทธิ์นั้นไว้ พอตอนนี้จะขวนขวายให้ได้กลับมา มันเซงนะ ที่เห็นเขาออน แต่เราไม่สามารถทักไปได้ เพราะไม่อยากให้เขารู้สึกแย่กลับเราไปมากกว่านี้แหละ

เหนื่อยเหลือเกินตอนนี้ อ่อนแอเหลือเกิน.....

เขาเป็นดี เขาดีกับผมมาก ผมอยากแก้ไขสิ่งที่ผมได้ทำผิดพลาดไปกับเขา เริ่มต้นใหม่ อยากดูแลเขา รู้สึกเสียดายที่เสียเขาไปจริงๆ