สวัสดีเพื่อนชาวพันทิปทุกคนครับ
เข้าเรื่องเลยนะ...ผมกับแฟน(คู่เกย์) คบกันมาได้ 2ปี เขาเป็นแฟนคนแรกของผม ด้วยความที่ผมยังเป็น นศ แต่เขาวัยทำงาน เรื่องที่ทะเลาะกันมักเป็นเรื่องไร้สาระ เช่น เค้าไม่อยากให้ผมไปฟิตเนสเพราะหวง ไม่อยากให้เล่นเกมส์เพราะไม่รู้จักโต ไม่อยากให้ไปเที่ยวกินเหล้าเพราะมันไม่ดี บอกว่าผมติดเพื่อนมากไม่มีเวลาให้เขา ผมก็ประชดประชันในเฟสใส่เขาบ้าง(ตามจริตใจหญิง) เพราะผมโดนห้ามมาหลายครั้ง

...จนวันหนึ่งผมระเบิดออกมา บอกเลิกเขาเพราะอยากได้อิสระกลับคืนมา เขามาง้อมาขอคืนดีได้เป็นเดือน บอกเข้าใจแล้วทุกอย่างอธิบายว่าที่ผ่านมาเขาก็ทำเกินไป เพราะตอนเขาเป็น นศ เขาก็เคยเป็นแบบเดียวกัน เคยผ่านมาเหมือนกัน เขาบอกได้บทเรียนจะไม่เอาประสบการณ์ตัวเองไปสอนคนอื่น เราต้องค่อยๆเรียนรู้กันไป จนผมใจอ่อนกลับมคบกัน ได้ 2 เดือน

...จนวันหนึ่งเขาบอกว่าผมไม่เหมือนเดิม และเขาก็เหนื่อย งานก็ยุ่ง+เรียนต่อ ป.โท ด้วย จนเขาบอกว่า "เราเป็นพี่น้องกันก่อนเหอะ ช่วงนี้ยุ่งมากเครียดมาก็เยอะ ขอจัดการชีวิตดัวเองเรียนให้จบก่อน ช่วงนี้พักก่อนละกัน" ทันใดนั้น น้ำตาผมมันก็พุ่งพรวดออกมา วันนั้นเสียใจมาก มาคิดทบทวนตัวเองดูว่าที่ผ่านมา เราคงประชด คงงี่เง่ากับเค้าไว้มากจนกัดกร่อนความรู้สึกเขา และคิดมาตลอดว่าตอนที่ผมขอเลิก 1เดือนนั้น เขาคงตรอมใจมาก เพราะน้ำหนักก็ลด คงกินไม่ได้นอนไม่หลับเหมือนที่ผมเป็นในวันนี้

...ผมได้แต่คิดทบทวนถึงเรื่องแย่ จนมาสำนึกทุกอย่างว่าหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมทำมันที่บั่นทอนความรู้สึกเขา ผมก็ได้แต่เฝ้ารอจนผ่านไป 8 เดือน ทุกคืนทุกวันมันแสนทรมานมาก มีคนเข้ามาจีบผมเยอะแยะ แต่ผมก็ตัดใจจากเขาไม่ได้เลย ไม่คิดจะเปิดใจให้ใครแม้แต่คนที่หล่อกว่า ดีกว่า ใส่ใจกว่า ทักแชทมาทุกวัน เพราะผมรักแฟนเก่าผมเหลือเกิน(คงเพราะแฟนคนแรกด้วยมั้ง) รักโดนไม่รู้เหตุผล ก็มันรักไปแล้วนิ ตอนนี้เขาใก้เรียนจบ ป.โท แล้วพรีเซนจบแล้ว เหลือแค่แก้รูปเล่มนิดหน่อยส่ง ผมเลยรู้สึกมีความหวัง

...ผมจึงเริ่มติดต่อเขามากขึ้น แต่เขาก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง บอกงานยุ่งตลอด ชวนไปกินข้าว ไปดูหนังก็ไม่ไปเลยสักครั้ง ทุกวันนี้ผมก็ไปมาบ้านเขา ไปเยี่ยมครอบครัวเขาบ่อยๆพวกท่านก็รักเหมือนเป็นลูกหลาน (เขาเป็นครูอยู่รอบนอก กลับบ้านเฉพาะ ส-อา) เพราะหวังให้เขารู้ว่าผมยังไม่ได้หายไปไหนนะ จนช่วงหลังๆนี้เขาไม่รับสาบ ทุกอย่างที่ทำที่พูดดูเย็นชามาก พูดแล้วใจจะขาดคุณเอ้ยยยย

...จนวันนี้ ตอนเย็นเมื่อกี้ ผมได้ขับมอไซด์ไปหาเขาถึงบ้านพักครูที่ รร ไกลมากหวังเครียให้ชัดเจน และก็ได้เจอได้คุยกัน ผมระบายความรู้สึกที่มีทั้งหมด ว่ารักมากเหลือเกิน พยายามเล่าความหลังที่เราเคยร่วมทุกข์รร่วมสุขกันมา ขอโทษทุกอย่างที่เคยทำให้เสียความรู้สึก พร้อมจะแก้ไข ขอโอกาส นั่นนี่ บลาๆๆยาววว

........แต่เขากลับตอบมาว่า "ตอนนี้เอาจริงๆนะ ความรู้สึกมันเปลี่ยนไปแล้ว ไม่สามารถให้คำว่าแฟนได้แล้ว แต่ยังเหลือความรู้สึกดีๆ ปรับเป็นพี่น้องกันจะดีกว่า เธอมีอนาคตอีกไกล ตอนนี้ก็ยังไมไ่ด้มีใครหรอกนะ และยังไม่อยากมีใคร ช่วงเวลาที่ผ่านมา การอยู่คนเดียวทำให้มีความสุขมาก ไม่อยากกลับไปทำไรซ้ำเดิมๆ ใครต่างคนต่างคิดจะมีใครใหม่มันก็เป็นสิทธิ์ส่วนตัว เราก็ไม่อยากกลับไปคบเธอแล้ว หรือบางทีอาจจะไม่คบใครเลยทั้งชีวิตก็ได้มั้ง แต่ยังเป็นพี่น้องกันได้อยู่ พูดคุยปรึกษา ช่วยเหลือได้ตลอด"

ผมนี่ล้มทั้งยืนเลย ร้องไห้ตลอดทางกลับ ทรมาเหลือเกินครับ ผมรักเค้ามากกกก ผมควรทำไงดี จะตื้อต่อไปเรื่อยๆ ไปมาหาครอบครัวเขาตลอด ให้เขากลับมารักจะเป็นไปได้ไหมครับ ทรมานเหลือเกินครับ TT TT