คือผมรู้สึกกลายเป็นคนใจร้ายหรือคนเห็นแก่ตัวไงไม่รู้  คือผมได้คุยกับพี่มอปลายคนนึงมาได้ระยะเวลาเกือบ5เดือน
ตั้งแต่ที่ผมได้คุยกับเขาผมก็มีความรู้สึกดีๆให้เขา และผมก็เคยคิดไปเองว่าเขาอาจจะรู้สึกเหมือนผมก็ได้ ผมอาจจะรู้สึกไปเองฝ่ายเดียว
จนมาถึงวันนึงที่ผมได้ขอพี่เขาคบ และเขาก็ปฏิเสธผม ในเวลานั้นผมไม่ได้เสียใจหรือร้องไห้เลย ผมแค่ซึม  ผมไม่ได้ถามเขาเลยว่าทำไมพี่ถึงปฏิเสธผม
ในตอนนั้นผมเข้าใจแค่ว่า ที่พี่เขาตอบไม่ คือเขาไม่ได้คิดอะไรกับผม ผมแค่คิดไปเองฝ่ายเดียว 
และพี่เขามีสิทธิ์ที่จะเลือกได้ว่าเขาอยากคบหรือไม่คบกับผม พี่เขาเลือกได้ เอาตามตรงพี่เขาไม่ผิดหรอก
ผมอาจจะเอาแต่ใจและชอบคิดไปเองด้วย จนมาในตอนนี้ผมอยากจะขอพี่เขาเป็นพี่น้อง คือผมอาจจะเข้าใจและตัดสินในมุมของผม
ว่าบางทีผมก็ไม่อยากเสี่ยงหรือตื้อเขามากไปกว่านี้ ผมกลัวว่าถ้าผมตื้อพี่เขาต่อไป อาจจะทำให้พี่เขาอึดอัดหรือไม่ชอบผมไปเลย
จริงๆผมอยากจะถอยมันออกมาในพื้นที่ของผมเพื่อทบทวนตัวเอง  คือผมก็ลืมตระหนักว่าตัวผมเองก็ยังไม่โตพอขนาดนั้น อีกอย่างตอนนี้ผมมีแพลนจะไปต่อโรงเรียนอื่นด้วย แต่คือผมกับพี่เขาบางทีเป็นพี่น้องมันก็ไม่ได้แย่หรอกแต่ผมก็กังวลว่ามันจะดูใจร้ายหรือเป็นคนเห็นแก่ตัวไปหรือป่าว
ผมอาจจะคิดมากไป