ความเพอเฟคที่ไม่เพอเฟค
อันนี้ที่เราจะพูดถึงเป็นใน my opinion นะคะ ประมาณระบายบ่นๆๆ
เราเป็นคนชอบความสมบูรณ์แบบมากๆ และบ้าความประสบความสำเร็จมากๆ เราชอบให้ทุกๆอย่างเป็นไปตามที่เราคิด
แต่มันไม่เสมอไปหรอกค่ะ เพราะอยาที่เคยได้ยินมา บนโลกไม่มีใครที่เพอเฟคร้อยเปอเซ็นต์ มันต้องๆปะปนกันไป

แต่พอมาถึงวันที่ความบ้าความสมบูรณ์แบบมากๆผสมกับความยึดติด เหมือนเราไล่ล่าเป้าหมายพอถึงเป้าหมายแต่กลับไม่พอใจ
กลับตั้งให้มันไปไกลกว่าเดิม เหมือนรู้สึกแข่งขันกับตัวเองตลอดเวลาและมันจะเฟลมากๆที่ไม่ได้ดั่งใจ
เช่น เราหวังแค่เราได้เป็นดาวโต๊ะ(ซึ่งcandidate ก็น่ากลัวพอสมควร) สรุปเราได้ค่ะ ได้แบบมีคนจิ้มตัวว่าจะให้คนนี้เป็น + เพื่อนๆโหวต
เหมือนจะสมหวังแล้วใช่ไหมคะ แต่ไม่ค่ะ เรากลับไปหวังว่าเราจะได้ติด 1ใน3 สรุปสุดท้ายไม่ติดค่ะ คือคนปกติอาจจะคิดว่าได้เป็นดาวโต๊ะ
มันก็ดีมากๆแล้ว แต่เรากลับเฟลเฟลมากๆที่เราไม่ติด1ใน3ค่ะ และมันก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้งกลับทุกเรื่อง เหมือนมันจะปลงไม่ได้เลย
แต่มันจะดีขึ้นค่ะ ที่ได้เป้าหมายใหม่ที่คล้ายๆเดิม และมันก็จะเฟลมากกว่าเดิมที่ไม่สำเร็จ ถึงขั้นรู้สึกว่าตัวเองห่วยเลยละคะ

ด้วยความเพอเฟคที่ไม่เพอเฟค ทุกๆครั้ง เราจะรู้สึกได้ถึงความไม่เพอเฟคของตนเอง ทั้งๆที่คนภายนอกอาจจะมองว่าเพอเฟคแล้ว
เราจะเห็นรอยรั่วรอยเล็กๆของตัวเองเสมอ แล้วจะหงุดหงิดมากที่แก้ไขรอยรั่วนั้นไม่ได้ (ส่วนมากจะเป็นรอยรั่วที่มีคนอื่นมาเกี่ยวข้อง)
ซึ่งจริงๆรอยรั่วนั้นมันเป็นสิ่งที่ทิ้งและมองข้ามได้ ทุกๆครั้งเราจะหงุดหงิดกับความโง่ของตัวเอง และโทษตัวเองทุกๆครั้งที่เราไม่เพอเฟค
เราชอบความมีเหตุผล มีที่มาไม่มีไม่ได้ เราชอบหาคำตอบ และทุกๆครั้งก็วนซ้ำๆจนกว่าจะได้คำตอบ หรือจนว่าจะsuccessกับเป้าที่ตั้งไว้
แต่พอยิ่งทำ พอยิ่งพยายาม ก็ทำให้เรารู้สึกว่ามันก็ไม่ถึงจุดที่เราพอใจอยู่ดี เราก็จะดันเป้าให้มันไปไกลอีก ให้มันยากขึ้นอีก

แล้วทุกๆครั้งที่ล้ม ไม่ได้ดั่งใจ เราก็รู้สึกผิดหวังกับตัวเองมากๆ พาลไปถึงนอย พาลว่าตัวเองห่วย ไม่อยากเผชิญโลก
เราจะมีทางแก้นิสัยนี้ให้หายขาดไหมคะ  ความรู้สึกเฟลมันไม่ได้มีตลอด แต่มันก็วนกลับมาทุกครั้งและเพิ่มความรุนแรงทุกครั้ง
ที่รู้สึกว่าผิดหวัง มันไม่เป็นไปตามเป้า เราจะจัดการกับความรู้สึกนี้อย่างไรคะ