พอถึงวันเสาร์ เป็นวันคล้ายวันเกิดเราเองคือเราก็ไม่นึกว่าจะมีเค้กมีอะไรหลอกเราก็นอนดูทีวีอยู่บนบ้านสักพักมีสายเรียกเข้า เราก็หยิบมือถือมาดูว่าสายใคร ก็ปรากฏว่า เป็นสายของแบงค์ เราปล่อยไว้สักพักเราก็รับ
ปอนด์: อื้มแบงค์ว่าไงอ่ะ
แบงค์ : โหลปอนด์อยู่บ้านมั้ย
ปอนด์: อื้มๆอยู่มีไรหรอ
แบงค์ : เรามีไรจะไห้อ่ะ อีก10นาทีเราถึงบ้านปอนด์นะ
ปอนด์: ห้ะว่าไรนะ อีก10นาทีถึง
แบงค์ : ใช่ๆ
ปอนด์ : อื้มโอเคร
และหลังจากนั้นเราก็ลงจากบ้านไปอาบน้ำแบบเร่งด่วนมาก พออาบเสร็จเราก็ขึ้นบนบ้านต่อ แป้งยังไม่ได้ทาหลอก แบงค์มาถึงก่อนเราก็ลงไป
แบงค์ : มีความสุขมากๆนะ
ปอนด์ : ขอบคุณมากนะแบงค์
และหลังจากนั้นเหมือนฟ้าฝนเป็นใจมากสายฝนโปรยปรายลงมา สิ่และวันนี้ห้องแบงค์ก็ต้องมาจัดฉากแสดงละครด้วยเพราะแบงค์แสดงวันพรุ่งนี้ ก็นึกว่าไม่มาหลอกแต่ที่แบงค์ไห้เราหรอเป็นเค้กอ้ะ เขียนลายหน้าเค้กว่า รักปอนด์นะ ใต้เค้กของแบงค์ก็มีโน้ตเล็กๆซ่อนอยู่ และโน๊ตนั้นเขียนว่า “สุขสันต์วันเกิดน้า ปอนด์ดื้อ ยังไงก็มีความสุขมากๆน้า ร่างกายแข็งรง หวังสิ่งใดก็ขอไห้ได้สิ่งนั้น ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ และก็เป็นเด็กดีของพ่อแม่น้า รักปอนด์น่ะ” ความรู้สึกตอนนั้นตื้นตันมาก จะร้องไห้ ยังไงก็ขอบคุณมากนะแบงค์ เราก็เอาเค้กไปแช่แล้วราก็ขึ้นบ้านต่อสักพักก็มีเซอไพรซ์จากผองเพื่อนนั่นแหละค้า พวกเพื่อนมาประมาณเกือบเที่ยงๆ วันนี้เราเปิดหน้าต่างบนบ้านไว้ เราก็นอนดูทีวีไป สักพักไม่รู้ว่าเราเป็นไร เราก็เดินไปดูที่หน้าต่าง ปรากฏว่าเห็นรถเพื่อนจอดอยู่ 555555 พวกนางกะจะเซอไพรส์แต่ไม่สำเร็จ เราก็เดินลงมา พวกนางก็ทำลับๆล่อๆหลอกให้เราเดินไปเอาช้อนแล้วพวกนางก็จุดเทียนหน้าเค้กและให้เราเป่า เราก็เป่า หน้าเค้กเพื่อนเขียนว่า H.B.D. จ้าเราก็นั่งกินเค้กไป
เรา: เอาเค้กอีกป่ะ
เพื่อน : เค้กไร
เรา: ก็เค้กไง
เพื่อน : เอามาจากไหน
เราทำหน้ายิ้มๆ และก็บอกไป
เรา: แบงค์เอามาให้
เพื่อน : เชรดดดเร็วมาก แหม่ไม่เห็นบอกสักคำเลยนะ
เราก็หัวเราะ
เรา: 5555555 ไม่บอกอิ้อิ้
ต่อมาวันนี้ เป็นวันที่ห้องแบงค์แสดงละครหลังจากกินข้าวเสร็จเราก็ไปยืนดูแบงค์ และแบงค์กับนันท์เป็นตัวเอกของเรื่องไง คือแบงค์ก็เล่นมุกคือฮามาก แล้วมีอยู่ช่วงหนึ่งช่วงท้ายๆอ้ะที่แจกลูกโป่งแล้วแบงค์กับนันท์ก็ถามว่าใครอยากได้บ้าง เราก็ยกมือเล่นๆนะแต่ครั้งแรกเราก็ไม่ได้เพราะพวกข้างหน้ามันเอาหลังจากนั้นมันเหลือลูกโป่งอยู่ลูกเดียว แล้วเพื่อนของแบงค์ที่ชื่อนันท์อ่ะก็ถามอีกว่าเหลือลูกเดียวแล้วใครอยากได้ ครั้งนี้เราไม่ยกมือ แล้วนันท์ก็บอกว่าขอไห้คนที่ใส่เสื้อแขนยาวสีกรมขึ้นมาบนเวทีด้วยคับ ณ ตอนนั้นคือสตั้นและเขินมาก เราก็หันไปดูว่าใครบ้างแต่มันไม่มีเพื่อนเราบอกว่าก็อ่ะแหละ (ดีใจ) คนที่มาดูละครต่างหันมามองที่เรา คือตอนนั้นเขินมากอ้ะ แต่เราก็ปฏิเสธที่จะไม่ขึ้นไป พอรอบสองนันท์ก็เดินมาเชินเราเอง เราก็หันไปหาเพื่อนแต่เพื่อนขยับหนีหมดคือเหมือนว่าอยากไห้ขึ้นไป เราก็ขึ้นไปด้วย แบงค์ถือลูกโป่งไว้ในมือก็พูดคุยกันเล็กน้อย  แล้วแบงค์ก็ยื่นลูกโป่งสีชมพูไห้เราแล้วบอกว่าเก็บไว้ดีๆน้ะมีดวงเดียวด้วย คือแบบว่าปลื้มปริ่มมากเขินพูดไรไม่ออกพูดออกไปคำเดียวว่าขอบคุณนะ(เสียงสั่นๆ) จากนั้นเราก็ลงจากเวที แล้วละครก็จบลง เย็นมาเราก็ทักไปคุยด้วยปกติและขอบคุณเขา เราก็คุยกันมาเรื่อยๆพอมาวันนึง แบงค์บอกกับเราว่าทำกำไลที่เราไห้หายเราก็เสียใจน้ะแต่เราบอกว่าไม่เป็นไรเดี่ยวทำไห้ใหม่ พอเย็นวันพฤหัสฯเราก็ไปทำไห้ พอมาวันเสาร์ วันนี้เรามาสอบบาส!! แบงค์ก็มา ก็นัดกันว่าจะเอาไห้สอบเสร็จเราก็ขี่รถไปตามแบงค์เพื่อจะเอาไห้ พอถึงเราก็เอาไห้แล้วพูดว่ารักษาดีๆน้ะแบงค์ก็บอกว่าค้าบ ตกเย็นมาเราก็ไปเห็นพี่คนนึงที่แบงค์คุยด้วยโพสถึงแบงค์เราก็หวงเราก็น้อยใจด้วยไง เราก็เลิกคุยกับแบงค์ แต่เพื่อนเราก็ทักไปถามแบงค์ไห้แบงค์ก็บอกว่าไม่ได้คิดไรเราก็ช่างมันเถอะ วันต่อมามันเป็นวันสอบเราเหม่อคิดถึงเขามากเสียใจแต่ก็ทำไรไม่ได้เรียกร้องอะไรไม่ได้เราก็ได้แต่เอาโน๊ตที่แบงค์เคยไห้มาเปิดอ่านเป็นกำลังใจในการสอบจากนั้นมันผ่านวันสอบไปด้วยดี จากนั้นเย็นมา เราก็คุยกับปาล์มเรื่องแบงค์นี่แหละ แต่มันก็มีอะไรไม่รู้ก็ทำนองแบบว่าไห้เราเลือกแต่เราก็บอกว่าเราเลือกอีกคน และแบงค์ก็ทักแชทมาบอกว่า
แบงค์:  “ยังไงก็ขอบคุณนะ สำหรับความรู้สึกดีๆที่มีไห้ผมตั้งแต่วันนั้นจนมาถึงวันนี้ ยังไงผมก็ยังคิดถึงคุณเสมอนะ แล้วผมก็ไม่เคยลืมคุณหลอก ถึงแม้วันไหนที่ผมไม่ได้คุยกับคุณ ผมก็ยังคิดถึงคุณเสมอ ยังไงผมก็ขอไห้คุณโชคดีนะ และก็ขอไห้มีความสุขกับคนนั้นมากๆนะครับ รักปอนด์นะ”
ปอนด์ : ขอบคุณเหมือนกันนะแบงค์ รักเหมือนเดิมนะ
(คือตอนนี้น้ำตาไหลร้องไห้คิดถึงเขาอ้ะทำไงได้เราก็บอกว่ารักแบงค์เหมือนกันน้ะ  หลังจากนั้นก็เลิกคุยแบบจริงๆจังๆได้2อาทิตย์  เราคิดถึงเขามาก มาวันนึงเราเลยทักแชทไปปรึกษาเพื่อนที่ชื่อปาล์มว่า
เรา: ไม่มีความสุขอะไรเลยคิดถึงแบงค์
ปาล์ม: รักแบงค์มั้ย ถามจริงๆ
เรา: ก็รักนะ รักทั้งสองอ่ะ แต่รักคนละแบบ
ปาล์ม : ถ้าไห้เลือกจริงๆ ยังไงก็เดินมาถึงทางตันละ ระหว่างบาสกะแบงค์จะเลือกใคร ขอคำตอบที่แบบจริงๆไม่อ้อมโลก
เราก็บอกไปสักพักเราเลยตัดสินใจทักแชทไปหาแบงค์ว่าว่า
ปอนด์ : “แบงค์เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย? เราลืมแบงค์ไม่ได้จริงๆ
แบงค์: เราก็ลืมปอนด์ไม่ได้”
เราก็คุยกันไปแบงค์ก็บอกว่าปอนด์ แบงค์ขอเวลาคิดหน่อยนะเราก็บอกกับแบงค์ไปว่าได้ๆ พอซักพักผ่านไปประมาณ15นาที แบงค์ก็บอกว่า
แบงค์: แบงค์คงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หลอกนะปอนด์ที่แบงค์เคยสัญญาไว้ว่าจะอยู่ข้างๆปอนด์ตลอดไปแต่แบงค์ก็ทำไม่ได้
(เราเสียใจมาก ) แต่สักพักแบงค์ส่งมาอีกว่า
แบงค์: งั้นเรามาเริ่มต้นใหม่น้ะ
ปอนด์ : จริงมั้ยแบงค์ เราจะร้องไห้อ่ะ
แบงค์:จริงๆ
ปอนด์ : ขอบคุณที่กลับมานะ
ต่อจากนี้จะเล่าต่อนะว่าเป็นยังไงคือเราจำบทสนทนาไม่ได้ แต่สิ่งที่เราเล่าไปก็ฟินเหมือนกันน้า
วันลอยกระทง เราลอยกระทงด้วยกันแบงค์มารับที่บ้านบีแล้วก็ไปที่ที่เขาจัดลอยกระทงและเราก็ลอยด้วยกันคือจนกว่าจะได้ลอยเดินวนประมาณ3-4รอบอ้ะ มีถ่ายรูปบ้างยืนรอเพื่อนบ้าง พอเราลอยเสร็จประมาณ4-5ทุ่มก็นั่งเล่นอยู่ชิงช้าคนก็กลับเกือบหมดแล้วแหละจากนั้นเราก็กลับบ้านนอน  พอมา วันปีใหม่ เราก็คุยกันปกติแล้วเราก็มาโรงเรียนตามปกติของเรา เราก็ไปโรงเรียนสายคนอื่นก็อยู่หน้าเสาธงกันหมดเราก็มานั่งอยู่กับเพื่อนเราตรงสนามบาส แบงค์ก็เดินมาเอาตุ๊กตาหมีตัวสีชมพูมาไห้คือเราก็งง แต่ก็ขอบคุณนะ วันวาเลนไทน์เราคุยกันไว้ว่าเราจะไปเที่ยวด้วยกันแต่ก็ไม่ได้ไปเราไม่ว่าง มาถึงวันที่ เป็นวันรักวันลา คือเราก็ไม่มีไรไห้แบงค์หลอกเราไห้ดอกกุหลาบและแค็ปซูลใส่ขวดโหลเขียนว่า “รักแบงค์นะ” และก็มีโน้ตอยู่ในนั้นด้วย เราก็ไห้ไปแล้วเขียนเสื้อไห้แบงค์ว่าเป็นเด็กดีตั้งใจเรียนนะรักแบงค์นะแบงค์มึน และก็ไห้แบงค์เขียนไห้เราคืน แบงค์ก็เขียนว่า “รักแบงค์นะจุ๊บๆ”แล้วเราก็ถ่ายรูปคู่ด้วยกัน แล้วเราก็เดินไปต่อข้างหน้าแบบมันเป็นเดินออมอาคารเราก็เดินไปตอนนั้นเราก็ไม่เจอแบงค์แล้ว พอสักพักแบงค์ถือช่อดอกไม้มาไห้คือเรางงมากอีกแหละ แบงค์บอกว่าอ้ะ!! ไห้เราก็ขอบใจน้าคือไม่คิดว่าจะมีไงแต่ยังไงก็ขอบคุณและรักน้ะ หลังจากนั้นเป็นเดือนเมษาเราไปเล่นสงกรานต์ที่ต่างจังหวัด เราเสียใจมากที่เราไม่ได้ไปเล่นกับแบงค์เหมือนปีที่แล้วแต่เราก็ดีใจที่มาเล่นที่นี่ แบงค์คอลหาทุกคืนเลย ก่อนจะออกก็โทรหาด้วย ชอบตรงที่แบงค์ไม่ไห้ใส่กางเกงขาสั้นไปเล่นเราก็เปลี่ยนใส่กางเกงขายาวไป อยู่ที่นี่มีความสุขดีคิดถึงแบงค์มาก แบงค์ถามทุกวันว่าจะกลับวันไหนคือเราก็อยากเจอเขาด้วยไง พอวันที่ เรากลับบ้านคนเดียวเป็นการเดินทางครั้งแรกคนเดียวแบงค์ก็บอกว่าถ้ากลับแล้วโทรหาด้วยเราก็โทรคือคุยกันตลอดทางเรามีความรู้สึกว่าเขาเป็นห่วงเรามากพอมาถึง เราก็โทรไห้ฟ้ามารับ และแบงค์ก็บอกว่า ว่าจะไปส่งแต่เราก็บอกไปว่าไว้วันหลังเน้าะจากนั้นเราก็กลับจากนั้นเราก็กลับตลอดระยะเวลาที่ผ่านมามันมีความสุขมากนะทั้งความดูแลเอาใจใส่อะไรหลายๆอย่าง พอมาถึงเดือนกรกฎาคมเป็นเดือนวันเกิดแบงค์  เราก็ไม่รู้จะเอาอะไรไห้ดีคิดอยู่ตั้งนานมันมีวันหนึ่งที่เราก็คุยแชทกันปกติแบงค์ก็บอกว่าชอบตุ๊กตาเป็ดเราก็เลยถามไปทำไมถึงชอบล้ะแบงค์บอกไม่รู้พอหลังจากนั้นมาเราก็เริ่มเก็บตังค์ค้นหาร้านขายตุ๊กตาทั้งในเฟสและไอจีและแล้วเราก็เจอร้านนึงเราก็บอกกับร้านไปว่าเอาตัวนี้น้ะค้ะทางร้านพี่เขาก็บอกราคาเรามาทั้งหมด940บาทน้ะค้ะเอื้อออ!!  คือตอนนั้นมันคืออะไรที่แบบชิวมากสำหรับเรา เพราะเราพอมีตังเก็บบ้าง ตั้งแต่นั้นมาเราก็เริ่มเก็บตังเก็บได้ประมาณ2อาทิตย์ แม่ไห้ด้วยน่ะ เราก็เก็บตังค์ครบและเราก็โอนตังไห้พี่เค้า ประมาณ1วันของก็มาถึงคือกลับจากโรงเรียนก็เห็นลังของวางอยู่หน้าบ้านคือตื่นเต้นมากก็เอากลับมาอีกบ้านเราก็ไม่กล้าเปิด และแล้วในที่สุดเราก็เปิด มาถึง เป็นวันที่แบงค์ต้องไปเข้าค่ายรด.ที่โรงเรียนแถวบ้านคือนานมากอ้ะตั้ง12วัน นานมากๆๆคือคิดถึง แทบใจจะขาดอ้ะ เราก็บอกลาบอกคิดถึงกันคือร้องไห้ด้วยคิดถึงมากไง วันแรกที่แบงค์ไปเราก็ทักแชทไปหาแบบรัวมากๆๆคิดถึงที่สุดของที่สุด3-4วันที่เราทักไปรวมๆแล้วประมาณ400-500กว่าข้อความ คุยคนเดียวเป็นบ้าคนเดียวงอลคนเดียวและเป็นแบบนี้ได้สักพัก พอมาวันหนึ่งเราก็เริ่มสงสัยว่าเด็กน้อยคนนึงมันโพสต์ถึงใครซึ่งก่อนหน้านี้แบงค์กับน้องก็เคยโพสต์หากันมาก่อนเราก็สืบจนได้ความพอมารู้ที่หลังว่า  
แบงค์กับน้องคุยกันมา3เดือนแล้วไปรับไปส่งกันที่บ้านด้วยคือวินาทีนี้ที่รู้คือน้ำตาไหลร้องไห้อ้ะทำใจไม่ได้ เราก็ไปถามเพื่อนต่างห้องของแบงค์ดู ละก็บอกว่าไปส่ง2-3รอบแล้วแต่คือมัน ปิดบังเรามาตลอดมารู้ทีหลังมันก็เสียใจนะเราตัดสินใจทักไปหาเพื่อนคนที่ชื่อจูจี้
แนะนำจูจี้ก่อนนะ จี้เป็นคนน่ารัก เป็นคนห้าวๆ กล้าทุกอย่าง จะว่าเป็นบทนางร้ายจี้ก็ทำได้แหละ5555
เรา: รู้จักน้องคนนี้ป่ะ
จี้ : อื้มอีนี่แหละศัตรูกู ทำไมอ่ะ
เรา: เล่าทุกอย่างให้จี้ฟัง
จี้: เดี่ยวกูทักไปหาน้องเอง
เรา: เคคุยดีๆนะ
จี้: เคๆ
ละเวลาต่อมาจี้บอกว่า จี้จะพาไปหาน้องนั้นนะ พอมาวันที่เราต้องไปหาน้องนันเรากินข้าวกินไรเสร็จ จี้ก็พาเดินไปที่ประจำของอีเด็กนั่น
จี้: อีพาย(นามสมมติ) อยู่ป่ะ
เพื่อนอีพาย : อยู่ๆร้องไห้อยู่
จี้: ร้องไห้ทำไม แม่ตายหรอ
เรา: เห้ย!! จี้ใจเย็นๆ
จี้ : ออกมานี่ดิ้
สักพักน้องเดินออกมา ทำหน้าทำตาใสๆ โถ่วหน้าตบมาก ละจี้ก็ถามต่อ
จี้: คุยกะแบงค์ป่ะ
อีพาย: เลิกคุยล้ะ
จี้ : ขอดูโทรศัพท์หน่อยดิ
อีพาย : อ่าๆได้แป้บ
เวลาผ่านไป5นาที อีพายก็ยังไม่เอาโทรศัพทืมา จี้เลยตะดกนไปว่า
จี้ : นานขนาดนี้ลบอยู่หรอ ไม่ต้องลบหลอก รู้หมดล้ะ
อีพายก็พากันมองหน้า สักพักเอาโทรศัพท์มาให้เราก็เปิดดู แต่มันก้ไม่มีแชทแบงค์อ้ะ สงสัยมันลบ ละวันนี้เราก็แยก
เราก็คุยกับจี้ต่อ แต่ตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่าจะไห้อภัยหรือเลิกดีแต่หลายคนรวมถึงจี้ด้วยก็บอกว่าลองไห้อภัยดูก่อนก็ได้แล้วก็ตัดสินใจว่าจะไปคุยกับแบงค์ไห้รู้เรื่องในวันที่เขาเปิดไห้เยี่ยมก่อนวันที่จะไปเสียใจมากร้องไห้จนไม่รู้จะทำยังไงคือคิดว่าทำไมเราโง่อยู่แบบนี้เราทำหน้าที่คำว่าแฟนไม่ดีหรอทำไมเขาถึงไปคุยกันได้วันนี้ก็คือวันที่เราเสียน้ำตาไห้เขามากเหมือนกันแต่เราก็ยิ้มสู้เพื่อที่จะผ่านมันไปไห้ได้และแล้ววันนี้ก็มาถึงวันที่เขาเปิดให้เยี่ยม เราก็เตรียมตัวเตรียมใจไปไห้พร้อมพอไปถึงเราก็เกือบจะไม่เจอกันแล้วแบงค์ไม่สบายเราก็นั่งรออยู่ที่อาคารเราก็ไห้เพื่อนเก่าแบงค์ไปหาก็ไม่เห็นพอเพื่อนเราเดินมาเราก็ถามว่าเห็นแบงค์มั้ย? แล้วก็บอกเราว่านั่นคุยกับแม่อยู่เราก็นั่งรอพอเวลาผ่านไปสักพักแม่และพ่อแบงค์ก็เดินกลับไปเราก็นึกว่าแบงค์จะมาหาเรา ด้วยแต่ไม่เลยแบงค์กลับขึ้นห้องไปนอนเราก็พาเพื่อนเดินตามแม่และพ่อแบงค์ไปเราก็สวัสดีพ่อและแม่แล้วเราก็ถามหาแบงค์ เรา: พ่อ แม่อสวัสดีค่ะ
แม่: สวัสดีจ้ะลูก
เรา: แม่ แบงค์ไปไหนค่ะ
แม่: แบงค์ไปนอนแล้วแหละลูก แบงค์ไม่สบาย
เรา:อ้าว แม่แล้วแบงค์เป็นไงบ้างค่ะ
แม่: แบงค์กินยาแล้ว
เรา: แล้วตอนนี้แบงค์อยู่ไหนค้ะ
แม่: เต้พาปอนด์ไปหาแบงค์หน่อยลูก
เรา: โอเคค้ะแม่ แล้วนะค่ะ สวัสดีค้ะ
แม่: จ้ะลูก
เจอกันต่อEp.หน้าน้า