เช้าวันอาทิตย์นี้ ก็เหมือนกับทุกๆเช้าวันอาทิตย์ที่ผมมาวิ่งที่สวนจตุจักรตามวงจรชีวิตเดิมๆ ถ้าผมรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าจะเป็นแบบนั้น ผมมีทางเลือกอยู่ 2 ทาง ... ไม่ออกมาวิ่งเสียเลย หรือ ผมจะไม่วิ่งออกนอกเส้นทางมาที่ "สวนรถไฟ"

....

เช้าวันนี้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับขาของผม มันพาผมเลี้ยวขวาผ่านพิพิธภัณฑ์รถไฟ ข้ามถนนกำแพงเพชร 3 เข้ามาที่สวนวชิรเบญจทัศ หรือ ที่เรียกกันติดปากว่าสวนรถไฟ ...

... นานแค่ไหนแล้วนะที่ทางแยกนั้นไกลไปจากปัจจุบัน

ถ้าวงจรชีวิตหมุนไปอย่างที่มันควรจะเป็น ความห่างไกลของทางแยกอดีตกับวันนี้น่าจะทำให้เราสองคนมีหลานที่อยู่ในวัยเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย


... ขาพาปัจจุบันของผมวิ่งมาพบกับอดีตที่สามแยกหนึ่งในสวนรถไฟ

... ช่องทางที่เราต่างคนต่างวิ่งมา พาเราให้มาวิ่งในช่องทางเดียวกัน


เราแค่ยิ้มกว้างให้กัน ...
เราแค่วิ่งไปด้วยกัน ...

... ความเงียบของสายลมเป็นเพียงเสียงเดียวที่หูผมได้ยิน

....
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เนื่องจากส่วนนี้มีชื่อสถาบันการศึกษาจึงของสงวนไว้ในพื้นที่ส่วนตัวเท่านั้น ขออภัยด้วยครับ http://nongferndaddy.com/the-day-past-meets-present/

... ปากเธอแข็งรู้มั้ย แต่ว่าฉันก็รับไหว ด้วยหัวใจที่รอ ได้แต่หวังสักครั้ง คำเดียวก็พอ อยากได้ยินว่ารักกัน* ....

Endomondo บอกว่า 2 กิโลเมตรผ่านไป

... ฉันยิ้มอย่างอบอุ่นให้กับความทรงจำที่มีค่าของฉัน
... ฉันชำเลืองไปแอบเห็นรอยยิ้มของเธอ

เมื่อถึงอีกทางแยกหนึ่ง ...

ทางเดินชีวิตก็คงเหมือนเส้นทางการวิ่งของแต่ล่ะคน ที่แต่ล่ะคนก็มีเส้นทางชีวิต เส้นทาง(ที่ต้อง)วิ่งของตัวเอง
... อดีตของผม เธอเลี้ยวซ้าย (ไปไหนก็ไม่รู้) ในขณะที่ขาพาปัจจุบันของผมเลี้ยวขวาเข้ามาสวนสวนสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์

เธอคงไม่คิดว่าจะมีเช้าอย่างวันนี้ วันที่เส้นทางวิ่งพาเรามาเจอกัน (และเส้นทางวิ่งก็พาเราจากกัน - อีกครั้ง)

ฉันไม่รู้หรอกว่า เธอรู้สึกอย่างไรกับเช้าวันนี้
ฉันไม่รู้หรอกว่า เธออยากให้มีเช้าแบบเช้าวันนี้อีกไหม

เธอคงรู้ว่า ทั้ง 3 สวนนั้นเชื่อมต่อกันหมด และ มีมากมายหลายแยกใน 3 สวน
... แต่ที่เธอไม่รู้คือ ผมเลือกที่จะวิ่งไม่ซ้ำเส้นทางกัน

*อยากได้ยินว่ารักกัน (อัสนี วสันต์)